Andvari - 01.01.1979, Qupperneq 26

24
JÓN ÞÓRARINSSON
ANDVARI
reynslu voru margar, en fáir, sem þessum kosturn voru búnir í sama rnæli
og hann. Hlóðust því mjög á hann annir, er tímar liðu.
Við fráfall Sigfúsar Einarssonar 1939 varð Páll Isólfsson dómkirkju-
organisti, en lét þá af starfi organleikara við Fríkirkjuna i Reykjavík.
Dómkirkjunni þjónaði hann síðan, meðan heilsa hans entist, en lét af störf-
um formlega um áramótin 1967-8. Hafði hann þá frá því 1959 haft að-
stoðarmann, lengst Ragnar Björnsson, síðar dómkirkjuorganista, og hvíldu
daglegar annir mjög á honurn síðustu árin. Þegar Páll leit yfir feril sinn
árið 1961, taldist honum til, að hann mundi hafa spilað við um það bil
2000 rnessur og 2500 jarðarfarir, auk annarra kirkjuathafna. Ekki miklaði
hann þetta starf fyrir sér. Hitt óx honum fremur í augum, að hann taldi
sig hafa setið á 3000 nefndafundum, og þótti honum það illa með tímann
farið. En hann hlaut að gjalda þess, að um langt árabil þótti engum ráðum
fullráðið um íslenzk tónlistarmál, nerna hann væri þar til kvaddur.
Páll minntist með ánægju samstarfsins við marga presta í þeim kirkj-
um, sem hann hafði þjónað. Séra Arna Sigurðssonar er áður getið. Honum
þótti mikið koma til séra Haralds Níelssonar, þótt ekki væru þeir sammála
um gildi sálarrannsókna. „Sr. Haraldur minnti á Einar Benediktsson að því
leyti,“ segir hann, ,,að Reykjavík var annar hær og stærri, þegar hann gekk
hér urn göturnar." I dómkirkjunni starfaði hann með fjórunr prestum,
þeim séra Bjarna Jónssyni, séra Friðrik Hallgrímssyni, séra Jóni Auðuns og
séra Oskari Þorlákssyni, og bar hann þeim öllum hið hezta orð. En eink-
um var kært nreð þeim séra Bjarna Jónssyni. Með honum starfaði Páll
lengst. Vinátta þeirra var „djúp og einlæg," segir hann. „Við höfum ætíð
skilið hvor annan til hlítar." Enda var ýmislegt líkt með þeim. Ekki mátti
á milli sjá, hvor var skennntilegri í viðkynningu, meiri húmoristi eða auð-
ugri sagnabrunnur. En háðir voru alvörumenn undir niðri, trúarviðhorf
þeirra munu hafa verið lík, og embætti sín ræktu þeir, hvor á sínum stað
í kirkjunni, af sömu óbilandi trúmennsku og skyldurækni. „Þegar ég geng
til guðsþjónustu/' segir Páll, „hugsa ég aðeins um eitt: að ég á að starfa
á helgum stað, framkvæma helga þjónustu." Vafalítið hefði séra Bjarni
Jónsson tekið heils hugar undir þessi orð fyrir sitt leyti.
Auk þeirra föstu starfa, sem fyrr eru talin og Páll hafði á hendi, var
hann um árabil aðaltónlistargagnrýnandi Morgunhlaðsins. Þetta hafði í
för með sér, að hann varð að sækja nær alla tónleika, sem haldnir voru í
Reykjavík, og skrifa umsagnir um jrá. Þetta er lýjandi starf og leiðigjarnt til
lengdar, vandasamt og raunar ekki líklegt til vinsælda, því að einatt verður