Andvari - 01.01.1979, Síða 60

58
VILHJÁLMUR Þ. GÍSLASON
ANDVARI
Hann kom vissulega með nokkra nýja tóntegund í Dagsbrún, fríska, snarpa
og djarfa:
Og ég finn hjartans œsku endurfœdast
og opna minni sáhi nýja heima,
en sorgin gengur hurt - og blygdast sín.
Hann sagði í Inngangsljóði Dagsbrúnar:
Ég vek til nýrra söngva ykkur öll,
sem eigið hú í kotunum og sölunum -
og síðar segir hann:
Ég veit, að inn í ykkar margra sál
er eilíf þoka, likt og upp á fjöllunum,
ég veit þið hatið himinsólar hál
og hreinna loft - það lærðuð þið af tröllunum.
En síðasta erindið hefst á þessa leið:
Ó, vaknið, vaknið, hörn míns ættlands öll.
Hann yrkir líka falleg kvæði um land sitt og um hafið. Myndir og líkingar
jónasar Guðlaugssonar voru oft djarfari og einkennilegri en algengt var, og
sumir reyndu að apa hann fyrir það, en að ástæðulausu. Hending úr einu ástar-
kvæði hans varð fræg, og skopmynd af þessu kom á póstkorti:
Ég er eins og kirkja á örœfatind ...
en kvæðið heitir Æskuást:
Hví leitar það hljómdjúpi hörpunnar frá,
sem helzt skyldi í þögninni grafið?
Ég kalla þó aldrei þá sól úr sjá,
sem sefur á hak við hafið.
Ég er eins og kirkja á öræfa tind,
svo auð, sem við hinzta dauða,
þó brosir hin heilaga Maríumynd
þín minning frá vegginum auða.
Sakleysið hreint eins og helgilín
var hjúpur fegurðar þinnar,
sem reykelsisilmur var ástin þín
á altari sálar minnar.
Þú hvarfst mér, og hurt ég í fjarska fór,
en fann þig þó hvert sem ég sneri,
sem titrandi óm í auðum kór
og angan úr tómu keri.