Spegillinn - 01.12.1949, Blaðsíða 28

192
SPEGILLINN
ANNÁLSBROT
Árið leið í alda skaut
eins og þeirra er siður.
Innanlands var öll þess braut
í áttina lengra niður:
Öfugsnúið aldarfar,
afla- og krónubrestur,
og kompás stjórnarstefnunnar
stöðugt beint í vestur.
Yestur reistu ráðherrar
frá rauðliðunum óðum,
bandalag að binda þar
með bræðra og vinaþjóðum.
Hjá Acbeson um ýmis mál
á enska tungu fræddir,
sneru síðan austur um ál
undur og skelfing hræddir.
„Kvölda tekur, sezt er sól“,
— sú í vestrið ratar.
Rölta ofan á Arnarhól
undirleitir kratar.
Þarna kom á frægan fund
fjöldi kvenna og manna.
Sælt er að una sér um stund
í selskap dúsbræðranna.
„Gnoð úr hafi skrautleg skreið“,
skáldlegt heiti bar hún,
enda komin alla leið
frá Ameríku var hún.
Upp við hryggju á hún sess,
um annað er varla að gerfl.
Annars er fleytan furðu hress
af fimmtugu skipi að vera.
Ennþá mætir austan fjalls
ungmennaskarinn fríður.
Hann er, vinur, vís til alls,
og voðalegur lýður.
Hér er betra að varast vel
vín úr pyttlu að sloka.
Þarna dregur hann Daníel
dularfullan poka.
Suður í löndum seldur er
saltfiskurinn héðan.
Bjarnason til búða fer
að braska soldið með ’ann.
Að selja frónska saltfiskinn
þar syðra er strit og mæða.
Bíttu á jaxlinn, Bjarnason minn,
og blessaður reyndu að græða.
Úti í London er mér tjáð,
að ólmir finnist bófar.
Sveima inn í sendiráð
svakalegir þjófar.
Einn fékk slæma útreið þar,
öllum ránsfeng sviftur;