Fálkinn - 04.07.1931, Side 5

F A L K I N N
5
SunnudagshugleiðmQ.
Efíb- Pjeiur Sigurðsson.
„Sælir eru syrgjendur því aS
þeir munu huggaðir verða“.
Hvergi finnur fólk eins mikið
lil yndisleik vorsins, eins og ein-
mitt þar, sem vetrarríkið er
mest. Ylur og fegurð vorsins veit-
ir mönnum þeim mun meiri
sælukend, sem kuldi og myrkur
vetrarins hefir ])rengt meira að
þeim. Til eru staðir i heiminum
þar sem vindar aldrei blása. Þar
er lognið hið vanalega og veitir
ekki m.'kla hrifningu nje unun.
En sá, sem barist liefir við storm-
inn út á reginliafi, sjeð menn
skolast fyrir borð, skip liðast
sundur og farast og slcip sitt
einnig taka að brotna, kann að
meta lognið og njóta sælu þess,
er það alt í einu dettur eftir
storminn. Sú sál, sem kuldi,
myrkur og stormar lífsins liafa
mætt, er vissulega sæl, því hún
hlýtur að verða hinnar hliðstæðu
hugunar aðnjótandi. Þvi sárari
sorgin þvi sælli huggunin. Eins
og lognið ávalt keniur eftir
storminn, svo huggar „Guð allr-
ar huggunar“ ávalt þá er syrgja.
Gleðin er björt og fögur, gleðin
er græðilind og heilsubrunur, en
dýpsta sorgin veitir þó oft liina
fullkomnustu sælu. Tárvot augu
og sundurmarið lijarta njóta
hest sælu huggunarinnar. Geisl-
Guðs dýrðar brotna í tárperlum
þeirra er gráta, og þótt Guð búi
á „háum og heilögum stað“, þá
]>ýr hann einnig hjá þeim, sem
liafa „sundurkraminn og auð-
mjúkan anda“.
Sæluslu huggunar njóta þeir,
sem gráta yfir böli annara, því
þá „hungrar og þyrstir eftir rjett-
læti“. Eins og Meistarinn sjálfur
„hata þeir ranglæti, en elska
rjettlæti“, og „mæðast í sinni
rjettlátu sál“ yfir böli mannanna.
Jesús var maður sorgarinnar,
því hann „hatciði ranglæti en
elskaði rjettlæti“. Hann þekti
liina djúpu sorg. Hann grjet yfir
ófarsæld annara. Hann lifði til
þess að hugga, lajálpa og leiða
menn á veg farsældar, þessvegna
þekti liann hina fulkomnustu
huggun og liina fuUkomnustu
gleði, og sæluna, sem henni fylg-
ir. Það er sagt um hann, að Guð
liafi „smurt hann gleðinnar olíu
fram yfir lians jafningja“, já,
fremur öllum öðrum. Hann þelcti
vel hina djúpu sorg og einnig
hina fullkomnu gleði, sem sam-
lífið við Guð og alt gott og fag-
urt, veitir. Djúpa sorgin hefir
framleitt innilegustu tónana i líf-
inu og látið sætustu gleðirósirn-
ar spretta í lijörtum mannanna.
„Sælir eru syrgendur, því að
þeir munu liuggaðir verða“. Tak-
ið efir litla orðinu „því“. Sælan
er einmitt fólgin í hugguninni.
Lífið er svo ríkt af miskúnn og
huggun, að óhuggandi sorg er
jafn ómöguleg eins og sólarlaus
himinn, þótt skýjaður sje. Hinn
heiðskíri sólsknsdagur er yndis-

Mærin frá Orleans.
Jeanne d’Arc á vigstöðvumim, eins og hún er sýnd i kvikmynd.
legur og fagur, en lítil mundi
verða dýrð vallarins, ef ský og
engar skúrir gerðu vart við sig.
Sorgin er gróðrarlifi sálarinnar
mikil blessun og nær hestum til-
gangi einmitt þegar ylur Guðs
kærleika og huggunar vermir
sálina heitast eftir táraskúrir.
Ó, hve loftið cr hlýtt, ó, live
lognið er hlítt, —
eftir storminn.
Ó, hve geð mitt er rótt, og í hug
mínum hljótt, —
eftir storminn.
frönskum sveitastúlkum er títt.
Hún var alvörugefin og dul í
skapi og mjög heittrúuð strax í
barnæsku. Hún var eklci nema
þrettán ára gömul þegar hún
þóttist heyra raddir af himnum
er hún var að biðja föstubænir
sínar, og þessar raddir brýndu
fyrir henni að ástunda hreint líf-
erni. Nokkru seinna fóru her-
sveitir Burgunda um hjeraðið
með háli og brandi og lögðu
Domremy í eyði, og fór hún þá
að hugsa um styrjöldina, sem
þjakaði ættjörð liennar. Þóttist
liún nú heyra himneskar raddir,
er lögðu fyrir hana að frelsa ætt-
jörð sína og reka fjendur henn-
ar úr landi. Og árið 1428 var svo
komið, að liún taldi sjálfsagða
skyldu sína að bjarga borginni
Orleans, sem þá var í óvina um-
sát og mjög nauðulega stödd.
Sátu Englendingar um borgina.
Henni tókst að telja frænda
sinn á sitt mál og fór hann með
henni til herstjórans í bænum
Vaucouleurs, þar skamt frá. Eft-
ir miklar málalengingar sendi
herstjórinn hana áfram til kon-
ungshirðarinnar. Voru ífylgd með
henni tveir ungir aðalsmenn,
sem sem höfðu komist á þá skoð-
un, að henni væri mikið hlut-
verk ætlað, og 23. febrúar 1429
stóð liún augliti til auglitis við
Karl konung sjöunda, sem þrátt
fyrir alkuna galla sína og ónytj-
ungshátt sannfærðist um, að
stúlkan hefði þá hæfileika til að;
bera, sem gerðu hana liklega til
þess, að geta komið þjóðinni að;
gagni. Enda áttu Frakkar eins og
lcomið var alt að vinna en engu
Líkneski „bónddbóttnrinnar frá
Domremy".
Hinn 30. maí síðastliðinn
lijeldu Frakkar liátíðlega 500
ára minningu þess, að þjóðardýr-
lingur þeirra, Jeanne d’Arc var
líflátin. Hinn 30 mai 1431 var
mærin af Orleans brend á báli
á torginu í Rouen.
Jeanne d’Arc fæddist 6. janú-
ar 1412 i þorpinu Domremy í
Champagne, skamt frá landa-
mærum Lorraine. Foreldrar
hennar voru iðið hændafólk ög
sjálf ald.st liún upp eins og
Síðnstu stundir Jeanne d’Arc á bálinu.