Fálkinn - 04.07.1931, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
hversvegna ertu að spyrja um þetta, Jimmý?“
„Jeg hefi ástæðu t:l að halda nei jeg
veit fyrir víst — að Rex giftist þennan sama
dag stúlku, sem heitir May L:ddiart“, sagði
Jim stillilega, en Joan spratt upp og æpti upp
yf'r sig.
, Giftist May Liddiart!“ sagði hún steini
lostin. „Nei þetta er ómögulegt, alveg ómögu-
lcgt! Rex hefði aldrei gert neitt slíkt. Hann
scm var heitinn Dóru. Dettur þjer i lifandi
hug, að liann hefði farið að giftast annari
stúlku dag.nn áður — að hann hefði gert sig
sekan í tvikvæni?“ spurði hún með áfergju.
„Ilver segir þetta?“
„.Teg hefi þvi miður sannanir fyrir því“,
sagði Jim. „Spurningin er bara þessi: Hver
er þessi kvenmaður?“
Hann sagði henni hvernig hann hefði kom-
isl að þessu af ljósmyndinni af öskunni, sem
fanst í skrifborðsskúffunni og Joan settist
agndofa af undrun. „Nú fellur mjer allur ket-
ill í eld Jimmy. Jeg skil ekki vitund í þessu“.
„Það geri jeg ekki heldur“, sagði Jimmy,
„en verðum við ekki að segja Dóru þetta?“
Unga stúlkan hugsaði sig lengi um, en
sagði loks: „Jú, það er víst rjettast, að hún
fái að vita þeta, því að ef hún harmar Rex
þá — ó, þetta var þrælslega gert; ill-
mannlegt!“
Jimmy sá, að henni lá við gráti og reyndi
að lnigga íiana en fann sjálfur, hve honum
tókst það óhöndulega. „Vilt þú segja henni
það, eða á jeg að gera það?“ spurði hann.
„Þú verður að gera það, jeg þori ekki að
horfa framan í hana“.
Þegar Jimmy kom á Portland Place og
heyrði að Dóra væri ekki heima, ljetti hon-
um stórum því nú fanst honum duga að
senda henni brjef í staðinn; en brátt sá hann
að þetta væri ragmannlegt og sagði við Ben-
nett, sem áður hafði verið bifreiðastjóri en
varð bryti þegar Parker hvarf, að hann ætl-
aði að koma aftur rjett fyrir mlðdcgisverð.
Þegar Jimmy kom heim til sín beið hans
þar stór böggull og kannaðist liann ekki við
höndina á utanáskriftinni. Hann reif upp
umbúðirnar og fann innan í þeim Jjykkan
brjefböggul. Var ritað utan á öll brjefin til
Nippy Knowles.
Kæri herra Sepping, (las liann í brjefinu
sem fylgdi bögglinum), jeg hefi aldrei ver-
ið í tölu þeirra manna, sem hreifa sig hænu-
fei til þess að hálpa lögreglusnuðrurum,
svo að jeg þarf einskis þakklætis með fyrir
leiðbeininguna um daginn. Þjer eruð hepp-
inn að sleppa óskaddaður úr æfintýrunum.
Jeg hefi heyrt sagt, að „Gullgrafarinn“ sje á
gægjum eftir yður, svo að þjer skuluð fara
varlega! Að því er snertir persónu, sem jeg
hefi minst á við yður, þá fann jeg um dag-
inn nolckur brjef frá henni, og nú spyr jeg
yður, sem mann er rannsakar alt manns-
ins eðli, hvort yður geti dottið í hug, að
stúlka, sem gal skrifað eins og þessi unga
slúlka skrifaði mjer, gæti verið falshundur
og svikari, eins og hún reyndisl mjer. Að
menningu. í von um, að yður líði vel, er
jeg yðar, með mikilli virðingu, Nippy.
Síðan kom Jæssi eftirmáli:
Jeg vil með áinægju gera yður greiða þeg-
ar jeg get, því að þjer eruð heiðursmaður,
en það er meira en hægt er að segja um
flesta í Scotland Yard. Þeir eru ánægðastir
þegar þcir geta náð sjer niðri á fseim, sem
hafa hjálpað þeim.
Jimmy brosti og ljet sem hann sæi ekki
jietta illmæli um liina dugandi menn í
Scotland Yard, og stakk brjefunum niður í
skrifborðsskúffu og ætlaði að athuga Jiau
Jjegar hann fengi betra næði. Hann var ekki
upplagður til að fara að lesa ástarbrjef frá
vmnukonum.
Klukkan sjö um kvöldið hringdi hann á
dyr hjá Coleman og hitti Dóru eina í dag-
stofunni. Hún kom á móti honum og rjetti
honum báðar hendurnar. „Jimmy, jeg sjc
að þjer færið mjer l'rjettir núna!“ sagði hún,
cn honum fjelst hugur við.
„Já, jeg hefi frjettir að færa, Dóra“, svar-
aði hann lágt, en jeg er hræddur um, að það
sjeu ekki góðar frjettir“.
„Er eitthvað að Rex?“ spurði hún og ang-
un lýstu ángist.
„Ónei, ekki beinlínis. Dóra, Jiekkið Jjjer
stúlku, sem heitir May Liddiart?“
Hún starði á liann og hann varð forviða
er hann heyrði svarið: „Já. Hversvegna spyj-
ið J>jer? Er J)að út af hjónavígslunni?“
Hann glápti á liana. „Vitið Jjjer — vitið
þjer eitthvað um hana?“ stamaði hann.
„Um að Rex giftist May Liddiart í Chelsea?
Daginn áður en hann hvarf? Já, J)að geri
jeg“. Hún sagði Jietta svo rólega, að harin gat
varla trúað sínum eigin eyrurn.
„Hver er þessi kona?“ spurði hann.
„Jeg er May Liddiart“, svai’aði Dóra. „Dóra
May Liddiart Coleman — eða Dóra Walton.
Rex Walton er maðurinn minn“.
XV. KAPÍTULI.
„Jeg hefi brotið heilann um Jiað eins og
vitlaus manneskja, hvort að Jijer munduð
komast að þessu“, sagði liún, en Jimmy
hafði ekki enn áttað sig á hyernig í J>essu lá.
„Þjer eruð May Liddiart —- Jijer eruð —
eruð kona Rex?“ spurði hann og botnaði
ekki í neinu.
Hún kinkaði kolli. „Setjist lijer, Jimmy.
Jeg liefði átt að segja yður Jietta fyrir löngu,
en jeg var hrædd um að Jiá mundi pabbi
frjetta það“, sagði bún. „Rex var afar kvið-
inn út af Jiesum hótunarbrjefum, sem liann
fjekk og harin var lirædur um, að eitthvað
mundi koma fyrir svo að giftingin færi for-
görðum. Þetta kvaldi hann svo, að liann
spurði mig að hvort jeg vildi ekki færa gift-
inguna fram um einn dag. Það vildi jeg ekki,
vegna Jjess að jeg vissi að pabbi mundi þá
verða óður og uppvægur — hann er ráðrík-
ur maður", sagði hún og reyndi að brosa.
Svo stakk hann upp á, að við skyldum gift-
ast leynilega í hans sókn, en að vígslan skyldi
svo endnrtekin daginn eftir, án Jiess að nokk-
ur vlssi um þá fyrri. Jeg taldi þetta ómögu-
legt, Jiví að vel gæti farið svo, að jeg þektist
aftur — og svo mundi Jjetta líta einkennilega
út í skýrslunum, finst yður ekki líka,
Jimmy?“
Hann jánkaði J)ví.
„En svo var jeg svo heimsk að ganga að
málamiðlun. Jeg staklc upp á því, að við
giftumst undir dulnefnum. Hjónabandið var
ekki ónýtt fyrir því. Hann gekk að J>essu, en
fanst J)ó rjettara að gefa upp rjett nafn á
sjer. Og daginn sem vlð hittum yður fórum
við á hjúskaparskrifstofuna og jeg varð
kona bans undir nafninu May Liddiart. Á
eftir gengum við um stund í garðinum; svo
fór hvort heim til sín. Það var heimska að
gjöra þetta, en Rex var hræddur um að
hann mundi missa mig. Hann bjósl við
e.'nhverju hræðilegu á síðasta augnabliki.
Gat ekki um annað luigsað. Finst yður jeg
hafa farið mjög vitlaust að?“
„Veit faðir yðar af J)essu?“
Hún hristi höfuðið. „Jeg þori ekki að
segja honum frá því. Þetla er eitt af J)ví,
sem vofir yfir mjer, en sannleikurinn er sá,
að pabbi hefir ekki gefið sjer tíma til að
tala um annað en Jjrælalirögð Parkers, svo
að þetta hefir dregið athyglina frá hvarl'i
Rex. Hvað haldið J)jer um mig, Jimmy?“
Hann klappaði vingjarnlega á öxlina á
henni. „Veslingurinn, hvað gáluð J)jer ann-
að gert?“ sagði hanri. „Jeg lield að Rex sje
ekki með ölluni mjalla, hvað Kupie snertir;
en jeg vikþ óska, að J)jer hefðuð sagt mjer
J)elta“.
„Hverju hefði J)að breytt?“ spurði hún og
Jimmy fann að spurningin vac rjettmæt.
„Veit Joan J)að? .Tú, J)jer hafið vitanlega sagt
henni J)að“. Það kom glampi fram í augna-
ráðinu.
„Já, jeg liefi sagt Joan J)að. ()g hún sagði,
að hún þyrði aldrei að sjá yður framar“.
Dóra hló blíðlega. „Jeg ætla að koma með
yður á Cadogan Place og segja henni frá
öllu. Veslings Jimmy! Jafnvel ástamál gera
alt þelta flóknara fyrir yður“.
„Ástamál eru sjergrein mín“, svaraði
Jinnný óg brosti. „Jafnvel miður æruverð-
ugir kuningjar mínir hafa mig fyrir trún-
aðarmann i ástamálum". Og svo sagði liann
henni söguna -af Nippy og liinni ótryggu
Júlíu lians.
Hin merkilega giftlngafrjett hafði ekki
eins mikil áhrif á Joan eins og hún liafði
haft á Jimmy. „ Guði sje lof að J)að var
svona!“ sagði hún og andvarpaði. „Þá ert
J)ú, eigi að síður frú Walton! Það var ynd-
islegt“. Hún kysti Dóru innilega og Jimmy
veitti J)ví athygli, hve fallega liún kysti.
IJóra borðaði þarna miðdegisverð. Nú eft-
ir að leyndarmálið var komið upp, var um
svo margt að skrafa.
„Eitt er jeg viss um“, sagði Joan Jiegar
staðið var upp frá borðum og Jiau voru sest
inn í dagstofuna, „og J)að 'er, að Rex liefir
horfið út af J)essu fyrra hjónabandi. Það er
áreiðanlega þín vegna, sem liann liefir
horfið".
„Mín vegna hrópaði Dóra.
Joan kinkaði kolli. „Jeg er viss um, að
Rex liefir komist að því, að einhver liætta
vofði yfir þjer, sem ekki var hægt að afstýra
með öðru en J)ví, að hann liyrfi. IJefir J)jer
ekki dottið þetta í hug líka, Jimmy?“
„Mjer liefir ekkert dottið í hug í J)essu
máli annað en J)að, hve hve J)að er bölvan-
lega flókið“, muldraði Jim. „Jeg er fús til
að trúa, að Rex hafi haft fullgildar ástæð-
ur ti 1 að hverfa en stundum liggur mjer við
að óska, að hann hefði verið kyr, hver
skrattinn svo sem af J)ví hefði leitt“.
„Þú ert þjösní“, sagði Joan álasandi.
„Haíi ástæðan verið sú, að Dóra var í hættu,
þykir þjer þá ekki vænt um, að Rex hvarf“.
„Haldið J)jer að liann hafi þekt Parker?“
spurði Dóra alt í einu. „Að liann liafi vit-
að liv.er liann var. Mjer liefir dottið i hug,
að Parker geti hafa vitað eitthvað um Rex“.
„Og mjer hefir dottið í lnig, að Parker
liafi ef til vill vitað eitlhvað um yður!“
„Dóra hló. „Þá hefir liann komist i eink-
unnahækurnar mínar“, sagði hún. „Því