Fálkinn - 18.12.1937, Síða 32

28
FALK1N.N
Hvernig Island
var sýnt erlendis.
Þessar niyndir eru rúmlega se.r-
liu úra gamlar, birlnsl í Iiarpers
Weekly 2.9. jan. 187(>. Lýsa mynd-
irnar Ijóslega, hvernig hugmyndir
menn hafa gert sjer um land og iýö
i jxí daga. fílaöiö, sem birtir mynd-
irnar, lætur ýmsar skýringar fylgju!
1) Almannagjú. Fylgir þar lýsing
af gjúnni, miklu rjettari en mynd-
in er og er gefin ægileg lýsing ú
því, hvernig fólki hafi veriö drekl
i Drekkingarhyt.
2) fíessi mynd er frú Færeyjum.
3) Sýnir „íslenskan læknastúd-
ent“ nýkominn heim frú námi i
Kaupmannahöfn. Er hann sýndur
sem andstæöa hinna „luralegu ís-
leiulinga".
k) Svona lætur teiknarinn is■
lensk hjón lita út. MaÖurinn er lal-
inn imynd hins rjetla tslendings.
„Mjög fúlt er hægt aö segja íbúum
íslands til múlsbóta. Karlmennirnir
eru svo latir aö þeir nenna ekki aö
l/era fiskinn upp úr bútunum".
„Kvenfólkiö er þaö eina í landinu,
sem dugur er i, aö undanteknum
flónum".
!>) Mynditi er úr feröalagi. ts-
lendingur lýndi bauknum sínum og
útlendingurinn fann hann. Og i
þakklætisskyni kysti baukeigandinn
auðvitaö manngarminn, sem ekki
varö neilt hrifinn af „fundarlaun
unum".
G) Þannig er feröalögunum lýsi ú
Islandi og vegunnm.
7) Þetta er kallaö Lögberg og er
af Spönginni, milli Nikulúsar- og
Flosagjúr.
8) Og lijer eru feröamenn aö
fara yfir Hrafnagjú.
!)) fílaöiö segir, að íslenskir hest-
ai sjeu aö vexti eins og fjögra mún-
aöa gömul folöld, en eftir myndinni
að (læma eru þeir fótfimir.
10) Og sterkir eru þeir, segir
blaðið, því að „folaldið" bar þenn-
an þunga Englending og vatnsstig-
velin hans, byssuna hans og skol-
færatösku og poka með grjóti, sem
hann hafði safnað, úsamt margra
daga nesti, yfir þrjútíu enskar mílur
ú dag.
það. Hann hafði eitthvað i fór-
um sínum, sem liann ætlaði að
gefa fólkinu og langaði til að
vita hver brúðurin væri, til
þess að geta vikið því skársta
að henni, en hann gat ekki sjeð
hver það var.
Eftir morgunverðinn tók
hann upp gjafirnar og fór að
útbýta þeim. Þetta voru brúð-
ur í glannalegum fötum, liringir
og nælur, alt óekta, silkibönd
og leikföng, karlar sem spruttu
á fjöður upp úr öskju, þegar
hún var opnuð. Undrun og á-
nægja fólksins yfir þessum
gjöfum var ótvíræð. Hann hafði
ætlað krökkunum karlana í
öskjunni, en fullorðna fólkið
hafði svo gaman af þeim, að
það tók þá sjálfl með mestu
ákefð.
Böndin voru ætluð ungu
stúlkunum, í þeirri von að þær
vildu helst eiga þau, en þær
virtust ekki vita, hvað þær ættu
að gera við þau. Þær röktu þau
upp og atlniguðu nákvæmlega
keflin, sem þau höfðu verið
undin upp á. Loks balt Nougar-
et einu bandinu um lokk i hári
einnar stúlkunnar og' hnýtti á
það fallegan hnút. Þetta þótti
stúlkunum gaman og nú varð
meiri eftirspurn eftir böndun-
um.
Loks komst hann að leyndar-
málinu um brúðurina. Hún var
ekki heimilismanneskja þarna,
en hafði húið með bóndaefni
sínu á næsta bæ uppundir ár.
Sögumaðurinn segir þá furðu-
legu sögu, að hjá þessu óbrotna
fólki sje það siður, að þegar
pilti og stúlku komi saman um
að eigast, ])á taki þau saman
undireins og fari að búa. Gift-
ingin sjálf er aðeins formsat-
riði, mikilsvert atriði að vísu,
en ekki þannig, að þvi liggi
nokkuð á. Það nægir að gifta
sig rjett áður eða um sama
leyti og fyrsta barnið fæðist.
Þannig var lika ástatl fyrir
hjónaefnunum, sem hjer áttu
hlut að máli. Þau höfðu húið
saman í nærri þvi ár. Og nú
ætluðu þau að giftast.
Nú myndaði fólkið slóra
fylkingu og fór af stað (il þess
að taka á móti brúðhjónunum.
Hún mætti brúðhjónunum og
gekk nú öll fylkingin til kirkju
og atliöfnin hófst. Fór hún
formlega fram og var sögumað-
urinn svaramaður. Þegar at-
liöfninni var lokið hófst veisla
og gleðskapur eins og lög gera
ráð fyrir, en hrúðurin dró sig
hrátt í hlje úr fagnaðinum og
skömmu siðar var Nougaret
kallaður til hennar sem læknir.
Morguninn eflir hafði hún alið
harn og nú var ákveðið að
skira það þegar i stað og var
Nougarel beðinn um að veí-a
skírnarvottur. Þannig varð
hann, eins og hann segir i nið-
urlagi sögu sinnar af þessu, á
þrjátíu klukkustundum hár-
snyrtingarmaður, svaramaður,
Ijósmóðir og skírnarvottur.
%