Fálkinn - 04.04.1941, Page 9

F Á L K I N N
9
jeg geti eklci unnið þó að þið
skrafið.
— Innan skamrns hætti hann
að rigna og þau yfirgáfu Önnu
Lísu húsið og fóru út. Erilc kom
ekki fyr en klukkutima eftir
borðunartíma.
— Hvaða matmálstími er
þetta? sagði Anna Lísa. — Jeg
vissi ekkert hvað orðið var af
þjer — jeg var orðin hrædd um
þigl
— Það finst mjer ótrúlegt.
Jeg hjelt að þú værir svo hug-
bundin vinnunni, að þú mintist
þess yfirleitt ekki að jeg er til.
— Það er hún, sem er að
reyna að stela þjer frá mjer —
hún kann ekki að skammast sín
.... og hjólbeinótt er hún líka.
Jeg sætti mig elcki við þetta
Erilc! Jeg sá vel að þið voruð
að dufla hvort við annað í stof-
unni .... livað skylduð þið þá
gera, þegar jeg er ekki nærri?
Hann reyndi að þrífa til henn-
ar, en hún barði frá sjer ....
henni hrast röddin og hún
Idjóp út i garðinn.
-----Hálftíma síðar kom hún
aftur. — Það var heimska af
mjer, að hlaupa svona upp á
nef mjer, Erik, — vitanlega hef-
ir þú rjett að mæla .... þetta
var óverðskuldaður grunur ....
jeg veit að það er elcki nema
aðeins vinarliugur, sem þið her-
ið hvort til annars, þú og Iris . .
Erik lá á bekknum og var að
lesa blað.
— Það hefi jeg aldrei sagt!
Það er miklu meiraf en vinar-
hugur, sem Iris ber til mín —
hún elskar mig. Hún kysti mig
í dag ....
—- En hvað það er líkt þjer
að skella skuldinni á aðra!
— Gott og vel. Sölcin er mín!
Hann spratt upp og tók sjer
stöðu við liliðina á henni og
lagði hendina á öxlina á henni.
— Gerir þú þjer það Ijóst að
áður — að það er í fyrsta skifti,
sem við liöfum rifist?
Hún vjek sjer undan. — Snertu
mig ekki!
— Er þjer líka Ijóst, að upp-
hefðarþrá þín hefir gert þig að
eigingjarnri konu — þú getur
ekki um annað hugsað en þinn
eigin frama — starf þitt. — Jeg
er ekki annað en hlutur, sem þú
liefir vanist við -—- stundum á-
nægjulegur hlutur, stundum
ekki nema til óþæginda ....
jeg liefi minnimáttarkend ....
en hvað gerir það til, ef þú lilýt-
ur framann. Hverju bætir þetta
okkur? Yerðum við farsælli en
fyr'stu árin, sem við vorum gift.
Yið höfum eignast bifreið og
tvö liús — og við lifuin að
meiru leyti í algleymingnum —
en það gæti svo farið, sem fer
— þú hefir glatað konunni í
þjer, glatað umburðarlyndinu
og nærgætninni — þú ert orð-
in liarðlynd og síngjörn — en
nú ætla jeg að kenna þjer lífs-
vísindi ....
Hann greip allar pappírsark-
irnar hennar af borðinu og
lienti þeim á eldinn á arninum.
— Þarna liggur framtíð þín
og starf!
■—í ÚN tók viðbragð og ætlaði
A að bjarga handritunum, en
hann hjelt henni í skorðum.
Hún reyndi að slíta sig af lion-
um, beit, klóraði og barði hann
í andlitið. IJann Ijet það ekki á
sig fá. Hún var eins og grimm-
ur hvoliiur í höndunum á hon-
um. Þá loks slepti hann henni,
þegar síðasta blaðið var orðið
að ösku.
Ljemágna ljet hún fallast of-
an í stól. Og stundi.
— Jeg get ekki trúað þessu!
Hvað hefir þú gert? Skilur þú
það? Þú hefir tortímt hluta af
sjálfri mjer, merkum þætti úr
lífi mínu! Getur þjer skilist, að
nokkurntíma geti gróið um lieilt
á milli okkar. Jafnvel þó að
jeg þráði það — þá getur aldrei
gróið um heilt milli okkar. Jeg
g,æti það ekki!
— Jeg gerði það, sagði liann
með hægð, — af því mig langar
til að vita, hvort þú elskar
meira, mig eða starf þitt og
framavon. Ef þú elskar mig
meira, þá muntu skilja, að við
stöndum núna við örlagarík
vegamót samlífs okkar. — Get-
irðu fyrirgefið þetta og gleymt
því, þá elskar þú mig. En sje
svo, að starf þitt sje þjer meira
virði en jeg þá ....
—- Þú er lirotti, þú ert ill-
menni, og svo ertu heimskur í
þokkabót. Hygst þú að reyna,
að bæta úr ofbeldi þínu og
móðgun í minn garð, með flóns-
legum látalátum og barnaskap?
Jeg er ekki barn, sem þú getur
stjórnað og heillað með sælgæti,
þó í orðum eigi að heita. Þú
þykist vilja, að jeg eigi völina
milli þín og starfs míns og fram-
tíðar. Gott og vel! I starfi mínu
er engin afbrýðissemi — starf
mitt er ekki trúmenskulaust
eins og þú. Jeg kýs mjer starfið!
A NNA LÍSA svaf illa nóttina
”*■"*■ eftir. Á sömu stundu hafði
hún mist tvent — það tvent,
sem henni var mest virði. Starf
silt og Erik.'Það sem hún hafði
áætlað og lagt hug sinn í að
gera vel, í undanfarnar þrjár
vikur, var eyðilagt. Eins og það
hefði aldrei verið til.
Og Erik ....
Iðrun kemur ávalt að manni
einum. För einstæðingsháttar-
ins leystu nýjar hugsanir úr
læðingi. Hún hafði glatað ást-
inni. Hann liafði ekki glatað
ást sinni til hennar — hann
Jiafði farið, vegna þess, að hann
vildi vita vissu sína um, að hún
elskaði hann. Mikil mátti sú ást
vera, úr því að hann fórnaði
svona miklu — miklu tefldi liann
í tvísýnu. Og liún hafði látið
hann bíða ósigur ....
Og hugsanirnar komu eins
og fuglar í myrkri .... Heyrðu,
Anna Lísa, hvernig verður þetta
þegar þú ert orðin gömul og al-
ein. Áttu að sitja ellistundirnar
eins og gömlu kerlingarnar
hrukkóttu? Sem undirfoi'sljóri
hjá West aðalforstjóra, með
fölnaða — og hrukkótta —
drauma, og telcjur, sem þú veist
ekki hvað þú átt að gera við?
Ilann Erik hafði gert þetta
til þess að reyna hana . . . hvað
mundi West segja .... það
væri ómögulegt, að láta hana
byrja á nýjan leik — en það
stóð á sáma .... hún yrði rekin
.... gerði það nokkuð til? Þetta
voru dauð efni, heilaspuni
pappír og tölur .... ekkert er
nokkurs virði, nema lifandi
manneskjur, hold og blóð ....
maður sem gekk niðurlútur út
úr dyrunum ....
tT ÚN stóð uppi í skógarjðri.
A Jú, þarna sat liann og var
að drekka morgunkaffi með
henni Iris og foreldrum hennar.
Hún sneri við. Iíalviðargrein
brotnaði undan fæti hennar —
liún hljóp inn í skóginn, eins
og fætur toguðu — en þó ekki
nógu fljótt! Hún heyrði þungt
fótatak en þó hratt — hún ætl-
aði að flýja undan honum, en
gat það ekki, þó hún væri
drjúgu bili fram undan .... og
það var elcki nema gott.
YNMSSTUNMR — eins og á
■*■ fyrsta ástardegi þeirra. Þau
liöfðu gengið lengi og leiðst, og
nú stóðu þau í dyrunum hjá
sjer og horfðu á sólina, sem var
að lmíga í sæinn .... Og liann
elti með augunum nokkrar svöl-
ur, sem flugu í vesturátt.
— Jeg hefi ekkert að fyrir-
gefa þjer, Anna Lísa, sagði
liann. — Jeg elska þig — þú
átt mig allan ....
Sölnbörn komið
og seljið FÁLKANN.