Fálkinn - 04.04.1941, Side 13

F Á L K I N N
13
í tígulsteinsjarðlagi í Nevada i
Bandaríkjunuin hefir fundist egg, sem
að útliti til var í besta standi, þó að
visindamenn álíti það um miljón ára
gamalt. Þetta var skarfsegg. — Ekki
getur fregnin þess, að það hafi verr
ið orðið fúlt. Flestir kynnu að halda
það, en varast skal að álykta það.
Þvi að skarfarnir, sem uppi voru
fyrir miljón árum, hafa líklega ver-
ið miklu fullkomnari en okkar skarf-
ar eru nú.
Rannsóknir amerískra visindamanna
hafa sýnt það og sannað, að vinstra
augað á 90 af hverjum liundrað Am-
eríkumönnum, er talsvert nær nefinu
en hægra augað. — Af þvi mun koma,
að lieimkomnir Vesturfarar Evrópu
hafa margir hverjir einkennilegt
augnaráð, og þykjast horfa til vinstri,
af því að þeir eiga erfiðara með að
líta í liina áttina. Þykir þessa hafa
gætt i stjórnmálum ýmsra Evrópu-
ríkja.
Japanir eru nýtnari menn eii ís-
lendingar. Þeir veiða hval i stórum
stíl, en þeir fara betur með ketið en
flestar aðrar hvalveiðaþjóðir. Það
sem gott þykir af ketinu, selja þeir
öðrum, og það rennur út, því að það
er miklu ódýrara en nautaket eða
sauða. Úr afganginum, sinum og
þvætti, gera þeir hvalmjöl, sem uot-
að er ýmist til skepnufóðurs eða á-
hurðar.
Útbreiðið Fáikann!
A.(V/V|V/W(^(VíV/V/V(V/V/V/V/%í(V/V/V/V(V<V/*»(W/V(V
NORÐMENN BERJAST ENN!
Fjöldi norskra manna berst i liði
Brcta, bæði menn sem komist hafa
undan úr Noregi og farmenn, sem
staddir voru utan Noregs, þegar inn-
rásin var gerð 9. apríl í fyrra.
Norðmenn eru miklir sægarpar og
mörgum norskum herskipum tókst
að bjarga undan hernáminu. Hjer
á myndinni sjest norskur maður við
stýrið á norskum tundurspilli, sem
komst undan. En einnig hafa Norð-
menn í Engl. myndað landherdeild-
ir og fjöldinn allur hefir lært flug
til þess að vera viðbúinn því að taka
við stjórn herflugvjela. Hafa Norð-
menn getið sjer hin ágætasta orðstír
fyrir þátttöku sína í stríðinu.
Engir eru jafn iðnir að skrifa brjef
og fangarnir í ameríkanska fangels-
in Sing Sing. Er hugkvæmni þeirra
mikil i þessu. Þeir skrifa ýmus góð-
gerðastofnunum og slá þá á viðkvæma
strengi. Og þeir koma sjer i samband
við hjúskaparskrifstofur og fá hjá
þeim heimilisfang kvenna, sem gjarn-
an vilja giftast. Ástarbrjefin til
kvennanna eru skáldleg og heillandi
og þeir fá fallegt brjef aftur, því að
vitanlega nefna þeir ekki Sing Sing
sem heimilisfang sitt, heldur götu-
númer stofnunarinnar. Sumar konur
liafa þvi orðið fyrir því, að standa
mánuðum saman í brjefaskriftum við
menn, sem ekki hafa þreyst á að út-
mála fyrir þeim live fallegt sje þar
sem þeir eiga heima, hve húsið sitt
sje stórt og live útsýnið sje fagurt
úr gluggunum. Seint og síðar meir
uppgötva konurnar svo, að þær liafa
verið gabbaðar.
í heimsstyrjöldinni siðustu voru
það hundruð kvenna, sem fóru í
stríðið og tókst að dylja, að þær
væru kvenkyns, þangað til þær ým-
ist særðust eða biðu bana. Þannig er
talið, að franska hernum liafi verið
38 konur í karlmannaeinkennisbún-
ingum. Ein þessara kvenna liafði sýnt
svo mikla hreysti, að hún hafði hlotið
herkrossinn franska. Henni var leyft
að bera hann áfram, eftir að upp
komst um „svikin“ sem hún hafði
haft i frammi.
Það eru að minsta kosti 235 miljón
manns til í veröldinni, sem ekki tala
um veðrið. Þetta eru Múhameðstrú-
armenn. Þeir minnast aldrei á veðr-
ið, vegna þess að þeir telja það goð-
gá og móðgun við Allah að vera að
tala um livernig veðrið sje.
vörunum um nafn hennar, sem var komið
fram á varirnar, þegar hún leit aðvörunar-
augum til lians.
„Já, það er jeg,“ sagði hún. „Jeg vonaði
hálfvegis, að þjer munduð ekki þekkja
mig.“
„Jeg hefði þekt yður, hvar sem var og
undir öllum kringumstæðum,“ sagði hann.
„Það er ekki beinlínis glæsilegt,“ sagði
hún án þess að það heyrðist, að hún tæki
eftir því, sem lá bak við orð lians.
„Þjer verðið að muna, að jeg var undir
það búinn að liitta yður,“ svaraði hann
fljótt. „En samt hafði-mjer ekki dottið í
liug, að þetta væruð þjer, ef ekki hefði
verið ......“
Han rak í vörðurnar en unga stúlkan tók
fram í, og það kom roði í báðar kinnarnar á
henni.
Og nú sagði Kún: „Hversvegna er það,
sem þjer hafið óskað að hitta mig. Eruð
þjer að hjálpa lögreglunni, eða finst yður
bara, að það gæti verið gaman, að . . . . “
„Hættið þjer nú,“ sagði hann hvast. „Mjer
finst þetta ekkert gaman, og ef þjer haldið,
að jeg sje einskonar snuðrari lögreglunnar,
þá er yður best, að fara undir eins. Jeg
skal ekki hreyfa mig úr spofunum næsta
hálftímann."
Hún fleygði sígarettunni og sat og horfði
á reykinn, sem lagði upp af stúfnum, í
blæjalogninu.
„Það held jeg ekki heldur,“ muldraði
hún. „Jeg veit ekki sjálf, hversvegna jeg
sagði þetta. En ef þjer vissuð hve mjer
gremst, að vera elt svona á röndum. .. . “
Röddin brást henni og Jack tók utan
um hana.
„Jeg skil það,“ sagði hann. „Það hlýtur
að vera hræðilegt. Það var þessvegna, sem
jeg vildi ná tali af yður — til að bjarga
yður úr þessum ógöngum. Yiljið þjer ekki
segja mjer hvernig þjer lentuð í þessu?“
En hún liristi liöfuðið. „Þjer megið ekki
spyrja mig,“ sagði hún. „Það væri best, að
þjer færuð yðar leið og reynduð að gleyma
þessum viðbjóði. Fyrir yður er þetta að-
eins óvenjulegt æfintýi’i, þannig skil jeg
það; en yður er víst ekki fyllilega ljóst,
hvað það er, sem þjer hafið hætt yður út
í. Ef lögreglan vissi, að þjer væruð hjerna
„Jeg er ekki liræddur við lögregluna,“
tók hann fram í með ákefð. „Jeg hefi ekki
gert neitt fyrir mjer, og jeg þarf ekki að
standa lögreglunni reikningsskil á, hvað
jeg geri.“
„Þjer fáið kanske að finna, að lögreglan
er ekki á sömu skoðun, livað þetta snertir.
Jeg þelcki lítt til laga, ep við vitum öll, að
það er afbrot, að lijálpa glæpamönnum.“
„Já, en þjer eruð ekki glæpamaður.“
„Hvernig getið þjer vitað það?“
Og nú tókst Jaclc að ganga fram af bæði
stúlkunni og sjálfum sjer, með því að
hann sagði:
„Jeg veit það af því, að jeg elska yður,“
svaraði hann fast. „Nei, þjer megið ekki
taka fram í fyrir mjer. Það er ekki af því,
að jeg vilji misbrúka aðstöðu yðar og .sam-
fundi okkar hjerna, til að þylja yfir yður
ástarjátningar. Jeg hefi ekki viðurkent það
fyrir sjálfum mjer fyr en á þessu augna-
bliki, en jeg varð ástfanginn á sörnu sek-
úndunni og jeg sá j'ður standa í ógeðslega
húsinu í Hampstead. Jeg get ekki að því
gert, og þjer getið ekkert sagt, sem haggað
geíi við þessu. Jeg hefi ávalt lialdið, að
það væri firra, að tala um „ást við fyrstu
sýn“. En það er það þá ekki. Jeg geri ráð
jfyrir, að yður sje alveg sama um mig, og
jeg ætla mjer ekki heídur, að biðja um
ástir yðar — ennþá. Jeg vil aðeins, að þjer
vitið, hvað það er, sem hefir knúð mig til
að gera það, sem jeg gerði.“
Eva sneri sjer að honum og liorfði á
hann. Brjóstin gengu upp og niður undir
þunnri flúnelsskyrtunni.
„Jeg vissi ekki, að það væri menn til, sem
liugsuðu og breyttu eins og þjer,“ sagði
hún hægt. „Jeg vildi óska að jeg hefði liitt
slika menn — en hvað þýðir að tala um það.
Við verðum að halda okkur við jörðina.
;Það er þá af því — af því, að þjer vor-
kennið mjer, að þjer segið, að jeg sje ekki
glæpamaður, mr. Vane . .. .“
„Jeg heiti Jack, og ef þjer viljið, að jeg
hlusti á það, sem þjer segið, þá verðið þjer
að kalla mig Jack, eins og góður kunningi.“
„Gott, Jack — eins og góður kunrrmgi,
þá,“ lijelt hún áfram og hrosti. „Jæja hlust-
ið þjer nú á — lialdið þjer, að jeg hefði flú-
ið lögregluna, ef jeg hefði ekki haft neinu
að leyna?“
„Auðvitað ekki, jeg er ekki fífl. En jeg
vil, að þjer segið mjer, livað það er, sem
þjer reynið að leyna, því að mig langar til
að hjálpa yður.“