Fálkinn - 04.04.1941, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
r
i aaígDlBB

Francis D. Grierson:
Framhaldssaga.
Toma luÍNÍd.
LeynUögregloiaga.
13.

Bifreiðarstjórinn skildi hann eftir á horn-
inu á Regent Street, þar sem allskonar
fólk af báðum kynjum setur hvert öðru
stefnumót. Jack borgaði, stóð augnablik
og svipaðist um, eins og honum lægi ekk-
ert á. Svo snerist hann á hæli og fór inn
á kaffihúsið. Hann slokaði í sig whisky-
glas í flýti, borgaði og fór síðan út, um
bakdyrnar. Svo reikaði hann um Soho, fór
gegnum þvengmjótt sund, þvert yfir Shaft-
esbury Avenue og stefndi á Leicester
Square. Þar fór hann inn á annað veit-
ingahús, sem einnig var með tvennum út-
göngudyrum, og fór út um bakdyrnar þar,
hljóp við fót til Caring Cross og þaðan
til Trafalgar Square, fór þar niður að
hellisbraut og keypti farmiða til Bakey
Street. Niðri á stjettinni Ijet hann tvær
lestir fara framlijá, til þess að ganga úr
skugga um, að stjettin væri tóm. Hann
hljóp inn í þriðju lestina og steig út úr
henni við Piccadilly Cirkus og þóttist nú
viss um, að hann hefði snúið af sjer fær-
ustu eftirleitarmenn með þessu margþætta
snúningavafstri.
Það voru ennþá nokkrar mínútur eftir,
og meðan hann stóð og beið, varð honum
ljóst, að Grace Jenkins hefði sýnt talsverða
útsjónarsemi í háttalagi sínu. í fyrsta lagi
var brjef hennar eins og þau brjef gerast,
sem ung stúlka getur að ósekju sent hvaða
ungum manni sem er, ofurlítið eggjandi,
en alls ekki fallið til að vekja grun, þó að
það lenti í óviðkomandi manna höndum.
Auk þess var þessi stóra hellisstöð al-
gengur fundarstaður allskonar fólks, heið-
arlegs og óheiðarlegs, grunsamlegs og sak-
lauss. Þarna gat hver sem vera skyldi haft
stefnumót án þess að nokkur fetti fingur
út í það, innan um presta og vasaþjófa.
Hann vaknaði af þönkum sínum við það,
að snert var við handleggnum á honum.
„Jæja, svo að þjer komuð þá,“ sagði
Grace Jenkins.
„Auðvitað kom jeg,“ svaraði hann ó-
þolinmóður. „Þjer óskuðuð, að jeg kæmi.“
„óskuðu þjer ekki þess sama?“ svar-
aði hún sakleysislega.
Hann ljet sem hann tæki ekki eftir því
og spurði: „Hvar er hún?“ Grace hnykl-
aði brúnirnar.
„Hægan, hægan,“ sagði hún skipandi.
Langar yður til að allir heyri það, sem
þjer segið?“
„Afsakið þjer,“ stamaði hann.
Ungfrú Jenkins var í essinu sínu. Að
vísu var henni mjög umhugað um Evu
Page, en hún gat ekki að því gert, að
henni var nautn í þessu æfintýri, sem var
eins og skemtilegasti eldhúsreyfari. Það
var líka talsvert gaman að geta verið hort-
ug við þennan unga mann og skipað hon-
um, hvernig hann ætti að sitja og standa,
mann, sem hun undir venjulegum kring-
umstæðum hefði orðið að segja við: Já,
sir, eða: nei, sir! — í þessum undirgefna
tón, sem frammistöðustúlkurnar verða að
liafa, þegar Argusaraugu yfirþjónanna
hvíla á þeim, og þær eru að vinna.
En til þess að sýna Grace fult rjettlæti,
verður að segja það, að hún var óvitlaus
og skildi það, að mikið valt á því, að hún
færi varlega og rjett að öllu. Þessvegna
spurði hún blátt áfram: „Er nokkur með
yður?“
„Vitanlega ekki,“ svaraði Jack. „Hjelduð
þjer kanske, að jeg hefði hringt til „Yards-
ins“ til þess að láta vita, að jeg færi
hingað?“
„Þeir hefðu haft það til að koma óum-
beðið,“ svaraði hún eins og rjett var.
„Það held jeg ekki,“ svaraði Jack og
skýrði henni frá öllum krókaleiðunum,
sem hann hefði farið, i varúðarskyni.
„Það er nú ágætt,“ sagði Grace. „Og við
skulum ekkí láta sjá okkur saman, meira
en þörf er á. Maður veit aldrei, hver fram
hjá kann að ganga. Látið mig verða fimm
mínútum á undan yður. Svo farið þjer upp
á götuna og takið leigubíl. Þjer akið hægt
upp Regent Street og hafið gát á mjer, og
þegar þjer sjáið mig, nemið þjer staðar
og takið mig með yður.“
„Ágætt,“ sagði Jack. „Farið þjer nú.“
Hún flýtti sjer á burt. Jack þrammaði
fram og aftur og leit á klukkuna og taldi
minúturnar. Þær liðu loksins og hann gekk
upp á Piccadilly Circus og hljóp þar upp
í tóma bifreið og Ijet bílstjórann aka hægt
upp Regent Street. Eftir fáeinar mínútur
sá hann Grace, sem gekk hægt á brúninni
á gangstjettinni; hann ljet vagninn staldra
við, gaf henni merki, án þess að fara út
sjálfur, og opnaði vagnhurðina.
Hann sagði bílstjóranum fyrir í hálfum
hljóðum meðan stúlkan steig inn 1 vagn-
inn og svo óku þau áfram áleiðis til Ox-
ford Circus.
„Hvert eigum við að fara?“ spurði Jack.
„Til Marble Arc,“ sagði hún,“ og þjer
verðið að lofa mjer dálitlu áður en við
höldum lengra,“ hjelt hún áfram. -
„Hvað er það?“
„Þjer verðið að gera nákvæmlega það,
sem jeg segi yður að gera, ef þjer óskið
að hitta — manneskjuna, sem þjer hafið
sagt mjer, að yður langaði að hitta.“
„Jeg geri alt, sem þjer segið mjer. Látið
nú ekki eins og fífl, Grace —“
„Viljið þjer ekki sleppa, að kalla mig
Grace, mr. Vane,“ sagði hún teprulega,
en var þó ekki eins leitt og hún ljet. „Jeg
á við það, að þegar við stígum út úr bif-
reiðinni við Marble Arc, ætla jeg að ganga
með yður inn í garðinn, en þjer verðið að
lofa mjer því, að fara leiðar yðar, þegar
þjer eruð húinn að tala við viðkomandi,
en reyna ekki að veita olckur eftirför. Vilj-
ið þjer lofa því?“
„Auðvitað lofa jeg því, þó mjer finnist
þjer sjeuð ....“
„Það er sama hvað yður finst eða mjer
finst. En það er þetta, sem alt veltur á.
Það kostaði mig fádæma fyrirhöfn, að fá
hana til að liitta yður. Og hvað haldið þjer,
að fólkið mundi segja, ef það sæi yður taka
mig inn í bifreið á Regent Street, eins og
þjer gerðuð áðan?“
Og ungfrú Jenkins hjelt áfram og hristi
höfuðið: „Þá . .. .“
Hann tók fram í. „Þjer skuluð ekki setja
það fyrir yður, þvi að enginn sá mig. Þess-
vegna sat jeg inni í vagninum. Segið þjer
mjer, er ungfrú Page . . . .“ Hann tók sig á
og þagði. „Nei,“ sagði hann, „jeg vil elcki
spyi'ja yður um hana. Ef hún vill segja
mjer eitthvað um sig sjálf, þá er það gott,
en vilji hún það ekki, þá hefi jeg ekkert
að gera í þessu máli.“
Grace tók í liandlegginn á honum og
sagði blátt áfram:
„Mjer líkar vel við yður. Þjer eruð alveg
hispurslaus."
Það var vitanlega ekki meira um það að
segja, enda sagði hún heldur ekki meira.
Jack fór að dæmi hennar. Þau stigu út úr
bifreiðinni við Marble Ark og Jaclc boi'gaði
vagninn. Svo fóru þau inn i Hyde Park.
Það var besta veður, líkara því, að komið
væri fram yfir Jónsmessu en að þetta væri
um miðjan maí, og þó að dimt væi'i orðið
samkvæmt almanakinu, þá fi'eistaði al-
stirndur liimininn mai’gra til að vera xiti.
Grace gekk hratt inn breiðu gangbrautina,
sem liggur i áttina til Hyde Park Corner.
Hún hafði beðið Jack um, að ganga spöl-
korn á eftir sjer.
Svo nam hún staðar og settist á auðan
bekk. Jack gerði eins. Svo hvíslaði hún.
Þjer fax'ið hliðarstíg hjerna rjett fyrir inn-
an. Hún er á fjórða bekk við þann stíg. Ef
fleiri sitja þar þá stendur hún upp og held-
ur áfram. Þjer getið gengið á eftir henni,
en bíðið þangað til hún ávarpar yður. Jeg
verð hjerna á vei'ði, ef einhver snuðrari
skyldi vera nálægt.“
Jafck kinkaði kolli. Hann kveikti sjer í
sígarettu og labbaði svo áfram, þangað til
hann kom að stígnum, þá'beygði hann inn
á hann, eins og hún hafði sagt honum. Yið
fjórða bekk nam hann staðar og settist og
þótti súrt í brotið er liann sá, að á bekkn-
um var enginn nema ungur piltur í hláum
jakka og ljósgráum flúnelsbuxum, og ljet
flókahattinn slúta.
Meðan Jack var að velta því fyrir sjer,
hvað hann ætti nú að taka til bragðs snexá
ungi maðurinn sjer að honurn.
„Má jeg biðja yður um að gefa mjer eld,“
sagði liann og hjelt sígarettu upp að munn-
inum. Hún var ókveikt.
Jack tautaði eitthvað og tók upp kveikir-
inn sinn. Þegar bjarmann lagði á andlitið,
sem beygði sig yfir eldinn, hrökk hann við
og muldraði eitthvað, sem hann skildi ekki
einu sinni sjálfur.
„Þakka yður fyrir, mr. Vane,“ sagði Eva
Page rólega.
„Eruð það þjer?“ sagði Vane en lokaði