Fálkinn - 16.01.1963, Blaðsíða 32

ÍSAIJUA FKSTIA’
Framh. af bls. 31.
smám saman og hinn forni ljómi þeirra
leitar sér staðar á ný. Marteinn svipast
um, eins og hann sé að vakna af draumi.
Hvað hefur eiginlega verið að gerast?
Kristín hangir ennþá líkt og óafvit-
andi um háls honum. Þá heyrist fóta-
tak í næsta herbergi. Marteinn ætlar að
ýta Kristínu frá sér, blítt en ákveðið.
Um seinan. Hurðin opnast og Selma
birtist í dyrunum. Þegar hún sér þau
Martein og Kristínu standa þarna í
Heildsölubirgðir:
EGGERT KRISTJÁNSSON & Co. h/f
16 mm fimuleiga
Kvikmyndavélaviðgerðir
Skuggamyndavélar
Flestar gerðir sýningarlampa
Ódýr sýningartjöld
Filmulím og fl.
Ljósmyndavörur
Filmur
Framköllun og kópering
Ferðatæki (Transistor)
FILMUR OG VÉLAR
Freyjugötu 15
Sími 20235
32 FÁLKINN
innilegum faðmlögum, hopar hún á
hæli: — Kristín!
Við hróp hennar rífur Kristín sig úr
faðmi Marteins. Hún reikar yfir að
skrifborðinu og grípur hönd fyrir augu.
Hörkusvipui’inn á Selmu verður enn
hvassari og hún sendir Marteini reiði-
legt hornauga. Um leið ryðst Hanna
litla fram hjá henni inní stofuna. Kjól-
gopinn hylur að litlu leyti granna fót-
leggi hennar. Hún lítur forvitnislega
allt í kringum sig.
Svo klappar hún saman lófunum. —
Nei, sko fallegu perlurnar! Hún krýpur
á kné og ætlar að gramsa í dreifðum
kóröllunum.
— Láttu þær kyrrar! hrópar Kristín.
Síðan krýpur hún sjálf á gólfið og
tekur að tína perlurnar upp, skjálfandi
fingrum. Þá gengur Selma þegjandi út
og skellir hurðinni harkalega á eftir sér.
Kristín rís á fætur. Hún lítur ekki á
Martein. Gengur hratt um stofuna,
leggur perlurnar í hrúgu á borðið, lag-
ar eitt og annað á borðinu, sem í fáti og
færir stóla til.
Löng og þrúgandi þögn.
Marteinn stendur ennþá bak við
borðið og blaðar hugsunarlaust í reikn-
ingunum. Svitinn hnappar sig á enni
hans. Loks tekur Kristín af skarið og
gengur ákveðið til hans: — Hvað skal
nú gera, Marteinn? Hún lítur til hans
bænarugum og rödd hennar skelfur.
Augu þeirra mætast. Marteinn skilur
spurnina sem logar ,í svip Kristínar, en
finnur ekkert svar við henni. Hann
ypptir öxlum og lætur þær síga aftur.
Svo lítur hann til hliðar og starir á
regnvotar rúðurnar. Hann elskar hana
og á sér enga ósk heitari en þá, að mega
sýna henni ástúð og blíðu, — og þó ....
var hann ekki að því kominn að gera
henni mein, rétt áðan?
Hann horfir á hendur sér og óræð
angist ólgar upp í huga hans. Það fer
um hann hrollur er hann skynjar, að
hyldjúpt niðri í sál hans felst illur og
andstyggilegur kraftur, sem er sterkari
en vilji hans til að vera góður. Vondur
andi, sem ræður yfir höndum hans og
verður kannski einhverntíma til að
ná tökum á heilbrigðri skynsemi hans
og koma honum til að drýgja eitthvað
svívirðilegt.
Hann lítur aftur til Kristínar. Ég
elska hana, en myndi mér nokkru sinni
takast að gera hana hamingjusama?
Hver er ég? Hverskonar öfl eru það,
sem í mér búa?
Loks tekur hann fasta ákvörðun.
Hann verður að fara héðan. Hann verð-
ur að halda áfram för sinni. Ef hann
dvelur hér áfram, á hann á hættu, að
leiða ógæfu bæði yfir sig og hana, fyrr
eða síðar!
Hann smeygir sér hvatlega fram fyrir
skrifborðið og gengur til dyra. Þar snýr
hann sér við: — Vertu sæl, Kristín,
og lifðu heil!
Kristín horfir forviða á hann. —
Hvert ertu að fara?
— Burtu!
— Nei! Hún stendur þegar við hlið
hans. Hendur hennar leita taks á arm-
legg hans. — Nei, þú mátt ekki fara.
Hún verður að halda honum kyrrum.
Hvað sem það kostar. Hún er flumósa
þegar hún heldur áfram: — Auk þess
verður þú fyrst að fá vitneskju um,
hvað að þér gengur. Þú segist ætla að
vitja læknis, til að...
Hún þagnar í miðri setningu og litast
óttaslegin um. Það heyrist þrusk utan
úr horninu milli ofnsins og kommóð-
unnar. Hanna litla. Hún situr þar í
hnipri inni í hálfrökkrinu með stór,
gljáandi augu og grátviprur um munn.
— Hann má ekki fara. Hann á að
vera kyrr hérna! snökktir barnið hásum
rómi.
Kristín virðir Martein fyrir sér. Hún
sér hvernig augnaráð hans hvílir á
Hönnu litlu með ódulinni blíðu. — Nei,
þú mátt ekki fara, Marteinn, segir Krist-
ín. — Að minnsta kosti verður þú að
vera hér, föður míns vegna. Hann
þarfnast þinnar hjálpar! Nú, fremur en
nokkru sinni fyrr. Þú getur ekki rennt
grun á það, sem gerðist í Köln. Pabbi
er veikur maður. Við verðum að hjálpa
honum.
Þarna standa þau þögul hvort and-
spænis öðru. Þá heyrðist aðaldyrun-
um hrint upp og þrumuraust Barða
lögregluþjóns rýfur þögnina í húsinu.
Hann knýr harkalega hurðir og gengur
síðan óboðinn inn í stofuna vatnið
streymir af yfirhöfn hans og húfu-
skyggni.
— Þvílíkt og annað eins þokkaveður!
rymur í honum. — og allan liðlangan
daginn á ferðinni — allt útaf einum
þorpara! Hann gýtur hornauga til Krist-
ínar. — Já þér er auðvitað kunnugt um
það sem gerzt hefur?
Kristín lítur vandræðalegum spurn-
araugum til Marteins.
— Gerzt? 'Neih .... hvað hefur kom-
ið fyrir.
— Goritsky hefur gerzt brotlegur við
lögin.
— Goritsky?
Barði kinkar kolli og skýrir henni frá
árásinni kvöldinu áður, með háfleygum
orðum.
Kristín er orðin náföl. Hún skelfur í
hnjánum og lætur sig falla niður á stól.
— En okkur skal takast að klófesta
þann náunga! Barði slær fyrirmannlega
út höndinni. — Það er ekki lengra en
klukkustund síðan hann sást. Uppi hjá
Saufang. Þar liggur hann í felum í
kjarrinu. Tveir skógarhöggsmenn urðu
varir við hann og þekktu hann.
í sama bili sveiflar vindkviða regn-
gusu á rúðurnar, og það fer hrollur um
Kristínu. Allt frá því er Gorisky kom
heim aftur, hefur hún kennt blygðun-
ar yfir þeim vonbrigðum, sem hún hef-
ur valdið honum.
Ég hef svikið hann. Ég hét honum
tryggðum á sínum tíma. Ég lofaði að
bíða eftir honum.
Barði heldur áfram að leggja fram
enn háfleygari skýringar. Jafnframt
dregur hann upp vindlahylki sitt og
kveikir sér vendilega í vindli. — Undir