Ljósberinn - 15.08.1931, Blaðsíða 2

246 - ljósberínn
Afmæliskveðja
til Ljósberans.
Beröu Ijós í bœinn inn,
birta Guðs þar streymi.
Vertv, litli Ljósberinn,
Ijós í bam.a lieimi.
Berðu Ijós í bamsins sál,
blómi þar láttu spretta,
kenn því hreint og heilagt mál,
hugsun skýra’ og rétta.
Berðu Ijós um byggðir lands,
birtu lífsins sanna.
Friðarboðskap frelsarans
flyt þú hjörtum manna.
Pétvr Sigurðsson.
Meðmælabréf Krists.
Kristniboði kom til borgar einnar; en
vegna starfs síns höfðu borgarbúar illan
bifur á honurn.
En fyrir starf hans snerist brátt einn
rnaður til Guðs, og hafði sá maður lifað
mjög phreinu lífi; en hann fór hegar að
vitna um frelsara sinn.
Einu sinni var mannfjöldi saman
kominn á auðu torgi; fór hann óóara aó
tala um Jesú.
Lögreglumaður einn, sem vildi láta til
sín taka, gekk þá aó honum og tók hann
og setti hann inn. Flaug jjá brátt sú
saga um borgina, að Tómas gamli hefói
verið handtekinn fyrir það, að hann
hefði prédikað.
Allir hefðu trúað sögunni, ef hann
hefði verið settur inn fyrir þjófnað; en
því áttu menn bágt með að trúa, að hann
hefði verið settur inn fyrir boðun fagn-
aðai'erindisins.
Morguninn eftir var réttarsalurinn
fullur af fólki til aó hlusta á réttarran-
sóknina. Kæran var nú lesin upp og
bandinginn spuróur, hvað hann hefði
fyrir sig aó bera.
Tómas hafði svo oft ver.ið fyrir rétti
fyrir aórar sakir, að hann stóð ófeilinn
frammi fyrir réttinum. Hann spennti
greipar og spurði:
»Er yður alvara með þetta?«
»Já, auðvitað«, svaraði dómarinn.
»Jæja, fyrst eg er kærður í fullri al-
vöru, þá leyfið mér að segja yóur, að
mikil breyting hefir orðið á mér síóan
eg kom hingað seinast; nú tek eg mér
aldrei neitt fyrir hendur, nema eg biðji
Guð fyrst að vera meó mér«.
Og hann beió ekki eftir svari, heldur
fór þegar að biðja. Hann bað lengi og
innilega, svo að allir komust mjög við.
Og er hann hélt áfram, þá hrópaði rétt-
arhaldarinn: »Látið þér hann hætta
þessu«. Lögregluþjónninn skipaði hon-
um að hætta, en Tómas hélt áfram að
biója og bað jafnvel enn ákafar.
Loks hætti hann og sagói ógn hógvær-
lega: »Nú er eg reióubúinn til aó flytja
málsvörn mína«.
En er hann hafói verið leiddur inn
í hiióarherbergi, þá sagði einn 'af rétt-
arþjónunum:
»Oft höfum vér haft þennan mann
fyrir rétti, en aldrei meó þessúm atvik-
um; sé þaó prófsteinn um starf kristni-
boóans nýja, þá óska eg honum allra
heilla í starfi hans«.
Rétturinn komst aó þeirri nióurstöðu,
að Tómas hefði ekki brotió landslögin,
og vildu allir dæma hann sýknan.
»Eigum vér ekki að kalla á hann hing-
aó inn og lýsa- því yfir, aó hann sé al-
gerlega sýkn?«