Ljósberinn - 15.08.1931, Blaðsíða 6

250
LJÖSBERINN
an í hana og spurði: »Er hann ekki
vaknaður enn?«
Móðir hans hristi höfuóið. »Nei, nei,
hað er hann ekki«, svaraði hún. »Mér
kemur stundum til hugar. að hann muni
aldrei vakna framar, þótt læknirinn
segi, að hann muni vakna«.
Þá kom angistarsvipur á andlitið á
Davíð iitla. »Ó, mamma, þetta máttu
ekki segja! Ilann vaknar áreiðanlega
bráðum. Læknirinn veit það betur. Má
eg fara inn og líta á hann?«
»Já, gerðu hað, fyrst þig langar svo
til þess«.
Davíð gekk nú yfir net móður sinn-
ar og gekk inn í innra herbergið í !ág-.
reista kofanum.
Undir vesturglugganum, sem sólin
helti inn um gullnu geislaflóði á niður-
göngu sinni, lá l)arn á slagbekk; það
var hér um bil átta ára. Það var lítill
dökkhærður drengur; hárið lá eins -og
þungleg bylgja á enninu á honum. Hann
var fölleitur mjög og var líkari því að
hann væri meóvitundarlaus en að hann
svæfi. Yrði manni litið á fínu andlit.s-
drættina á þessum dreng, þá var fljót-
lega hægt aó ganga úr skugga um, að
ekkert var skylt meó honum og' sól-
brenda, hraustlega drengnum, sem nú
stóð hjá honum og virti hann fyrir sér
af hinum mesta áhuga. Drengurinn föli
var einkar fríður sýnum; æðarnar blá-
ar sáust svo greinilega gegnum mjúka
og þunna hörundið; efri vörin var stutt,
augabrýrnar breiðar og laglegar og
hendurnar smáar og fínar.
IJvaðan var hann kominn á þetta
fátæklega heimili? Og' hvar var það?
Hvernig stóð á því, aó hann lá nú þarna
þögull og hreyfingarlaus, og engin hönd
hjúkraði honum, nema móðurhendur
fiskimannskonunnar? Hvar voru ætt-
ingjar þessa drengs; þeir hefóu þó átt
að standa næstir honum, þegar svona
stóð á fyrir honum. Hvar var móðir
hans, sú er hefði átt að vera fljótust
að hlaupa til hans og annast litla dreng-
inn sinn ástfólginn, ef hún hefði get-
að séð hann liggja þarna á hörðum slag-
bekk, sneyddur öllum þægindum og
hafandi engan til að gæta sín, nema
ókunnuga?
Já, hvar voru ástvinir hans? Þessi
spurning var í hugum allra, þótt eng-
inn segói það upphátt, af því að þeir
vissu, aó það var svo erfitt aó svara
því. Hió ólgandi haf, hafði borið hann
á land á freyðandi örmum, þá fyrir
þremur dögum, lagt hann rakleitt að
fótum góðu sjómannskonunnar. Engar
minstu upplýsingar var hægt að fá um
það, hvaða drengur þetta væri eóa af
hvaóa skipi hann væri kominn. Að lík-
indum var hann sá eini, sem hafði kom-
ist lífs af; það var og sennilegt, aó
hann einn heföi skolast á land lifandi,
af því að hann ha.föi um sig björgunar-
belti. Enginn planki eða sþónn úr skip-
inu hafði borist á land, ásamt ein-
hverju litlu af sjóreknum munum; ef
hann vaknaði ekki og' gæti gert ein-
hverja grein fyrir sér sjálfur, þá mundi
hann veróa lagður í nafnlausa gröf, eins
og vandamenn hans, er nú voru fólgnir
undir bylgjum hins gráðuga hafs.
Læknirinn átti heima í næsta þoroi;
vitjaði hann drengsins daglega og var
enn á því máli, að hann mundi vakna
til meðvitundar. Hann hafði séð merki
eftir þungt högg, er hann hafði fengið
á höfuðið, og væri að sjálfsögðu orsökin
til þessa langvinna meðvitundarleysis;
heilinn hafði áreiðanlega eitthvað skadd-
ast; en hann mundi að líkindum fá ráó
og rænu aftur, og þá mundi fólkinu í
húsinu gefast færi á að vita, hvaða barn