Ljósberinn - 15.08.1931, Blaðsíða 4

248
LJÖSBERINN
Barnið nafnlausa.
Eftir Evelyn Everett Green.
Bfarni Jónsson íslenzkaði.
1. KAPÍTULI.
Kofi fiskimannsins.
Þaó var í apríl, sem þessi saga hófst.
Sólin varpaói geislum sínum á strönd-
ina flata og hvíta, sem gekk aflíóandi
upp frá ólgandi sjónum. Þar átti yið,
það sem kveðió er:
Svæfir aldrei sollinn mar
sína kalda strauma,
rekur alda öldu þar —.
Öldur skullu hvítfyssandi að sandi,
enginn gat reist rönd vió veldi þeirra.
Og er þær höfóu rióió dynjandi aó landi,
soguóust þær út aftur og var þá
glumrugangur mikill í mölinni, er þær
soguóu út meó sér.
Það var eins og dutlungar væru í síl-
inni. Ilún faldi sig öóru hvoru bak vió
skýin dimm og regnþrungin. Varó sjór-
inn þá dimmur og ægileg.ur; en er skúr-
in var rióin af, og sólin skein glatt art
nýju, og sló gullnum blæ á fallandi
regndropana, þ,á var sem ölduföilin
væru aó hlæja og fögnuóu leik sínum vió
ströndina. Ströndin var fögur, þótt eyói-
leg væri, og frióur og brosandi ánægja
hvíldi yfir auðu og ófrjóu láglendinu
upp frá ströndinni, því sem næst skóg-
lausu; Það var meira aó segja forkunn-
ar fagurt.
Drengur einn hafói setió stundum
saman hlémegin vió fornlegan bát, sem
dreginn hafói verió upp á ströndina;
þarna sat hann af sér hellidembornar
ógn ánægóur með þaó rúm, sem hann
skipaói, og knýtti hendur um kné sér og
hvíldi á þeim hökuna sína litlu og' ein-
blíndi út yfir ólgandi sjóinn.
Fötin hans voru grófgeró og sól-
brenndur var hann í andliti og á hönd-
um, svo aó auóséó var, aó hann var f:ski-
manns sonur. Hann var á aó gizka tíu
til tólf ára gamall, og var blíólegur á
svip, hugsandi, og marksæknin skein
jafnframt út úr honum. Ekki virtist
hann vera sérlega þrekmikill, en samt
tók hann regninu og kaldri sjávargol-
unni meó ró, eins og ekkert væri; mátti
af því sjá, aó hann var mótaóri fyrir
|ökudrauma en það starfslíf. sem hann
hafói verió ætlaóur til frá blautu barns-
beini.
Sólin var nú tekin aó síga á bak vió
sandhólana; s.kuggarnir af þeim voru
farnir mjög aó lengjast og gullnum blæ
sló á stargresiö mjóa og gisna á kollin-
um á þeim af kvöldsólargeislunum.
Strandfuglagargió lék í eyrum honum,
er þeir voru að fljúga fram og aftur,
og berjast um náttból handa sér; dreng-
urinn litli reif sig upp úr draumum sín-
um, reis hægt á fætur úr sæti sínu og
teygói úr hálfstiróum útlimum og gekk
síóan á ská upp hólana. . .
Hann var .skammt kominn áleiðis, er
hann sá bláan reykjarstrók stíga upp
úr litlu koti. Og er hann var búinn aó
ganga fáein skref, þá var hann kominn
aó. dyrum á venjulegum fiskimannskofa.
Dyrnar vissu fram til sjávar og stóóu
því nær alltaf’opnar. Þar inni sat móó-
ir drengsins á bekk og var í óða önn
aó bæta fiskinet.
Þegar drengurinn nálgaðist hana, leit
hún upp og brosti. Hún var þykkleit og
móóurleg í andliti. Bæói hún sjálf óg
híbýli hennar var miklu þrifalegra og
hreinna en venja er til hjá fólki af
hennar stétt.
»Nú, Davíó«, sagói hún, »hvar hefir
þú verió?«
»Og eg var nú hérna nióur við sjó-
inn«, svaraói hann og leit síóan fram-