Vikan - 18.08.1960, Blaðsíða 7

>em horfir yfir freðmýrarnar á nóvembersólina, sem er að
eturinnar...
skini, ljóma mánans og glætunni frá bláum geislum norðurljósanna,
sem þöndu sig yfir himinhvelfinguna.
Ég var einn af siðustu gestunum, herbergið var þegar troðfullt
af fólki.
— Ég þykist vita, að þér séuð brúðurin, sagði ég og þrýsti hönd
konunnar ungu. Boris hefur dregið upp ljósa mynd af yður — eins
og sannur listamaður.
bað kváðu við miklir hlátraskellir, þegar Katja tók utan af gjöf
minni. Hún gekk lilæjandi að borði einu, þar sem gjafirnar lágu undir
hvítu klæði. 'Þegar hún lyfti klæðinu, sá ég fyrir sex látúnssettar kaffi-
könnur. Ég gat ekki annað en hlegið með hinum.
Ég virti síðan Kötju fyrir mér. Augu hennar voru undursamleg, hrein
og opin eins og i saklausu barni.
Talsvert var liðið á brúðkaupsveizluna, þegar enn einn gest bar að
garði. Hann var klæddur skinnfóðraðri úlpu, í snjóstígvélum. Ég hafði
aldrei séð þennan mann fyrr.
Hann kom öllum að óvörum, staðnæmdist við dyrnar og skimaði i
veizluborðið, þar sem hláturinn ómaði áður. Katja reis á fætur og
gekk brosandi til móts við hann.
— Þetta kom okkur skemmtilega á óvart ... Þetta var vingjarnlegt
af þér, sagði hún og sneri sér síðan að okkur hinum. Þetta er Nikolaj
Gúrin, hann er veiðimaður og gamall kunningi minn.
Siðan visaði hún honuin til sætis við hliðina á mér við borðið, og
einn gestanna sagði hlæjandi, að réttast væri að refsa veiðimanninum
fyrir að koma svona seint í hrúðkaupið. Hann setti tvö glös á borðið
fyrir framan Nikolaj, annað fyllt vodka, en hitt kampavini.
— Nú drekkur þú, sem sæmandi er, skál brúðarinnar og brúðgumans!
Nikolaj leit lengi og rannsakandi á Iíötju, siðan tæmdi hann þegjandi
bæði glösin. Það brá fyrir mikilli örvæntingu og angurværð í augum
hans, og þá skildist okkur sannleikurinn, — hann elskaði Kötju. Ef
til vill var Boris hinn eini, sem tók ekki eftir þessu, sem varla var
furða, þar eð hann hafði varla augun af hinni ungu brúði, sem hann
starði á hamingjusömum og ástföngnum augum.
Að snæðingi loknum var stiginn dans. Katja settist á legubekk, en
Boris, sem ætlaði að setjast við hlið hennar, var dreginn út á dansgólfið
að glöðu æskufólki og var nauðbeygður til þess að dansa. Við Nikolaj
stóðum við hálfopnar dyrnar og reyktum.
— Hvers vegna dansar Katja ekki? spurði ég skyndilega. — Hún er
nú einu sinni brúðurin.
— Það er mér að kenna, sagði Nikolaj raunalega. Og hún mun aldrei
dansa framar.
— Nú? Og þvi ekki það?
— Vegna þess að ...
Hann þagnaði, og mér varð ljóst af andlitsdráttum hans, að það var
til einskis að spyrja hann nánar. En þá tók hann skyndilega að tala
og starði i sífellu á Kötju, sem sat í hinum enda herbergisins.
— Ég náði í hana á flugvellinum og ók henni á hundasleða til heim-
skautastöðvarinnar. Loftskeytamaðurinn okkar veiktist, og hún var
send þangað í stað hans. Þá skall á okkur bylur, verri en ég minnist
að hafa lent i, og við týndum slóðinni. Ég stöðvaði hundana og fór
sjálfur að leita að slóðinni. Ég sagði aðeins við hana:
— Kviðið engu, ungfrú góð, setjizt bara, og reynið að láta fara vel
um yður. Ég kem bráðlega aftur, og það er ekkert f.ð óttast.
Ég fann brátt slóðina, en týndi í stað þess hundunum og sleðanum.
Ég ráfaði um i snjófokinu i fjórar klukkiistundir og hrópaði af öllum
Framhald á bls. 34.