Vikan - 18.08.1960, Blaðsíða 20

Ný spennandi framhaldssaga
eftir Carter Brown.
Saga þessi gerist jöfnum höndum í Las Vegas, hinni heimsfrægu borg spilavífanna
og næturklúbbanna, og Pine City, friðsælli smáborg í Bandaríkjunum, en þangað hefur
spilavítahringur teygt arma sína - og þá er úti um friðsældína, að minnsta kosti í bili . .
FYRSTI KAFLI.
Tveir lögreglubílar stóöu á heimbrautinni að
húsi lögreglustjórans; þar var krökkt af lögreglu-
þjónum, og líkiö lá á dyraþrepinu. Ég skildi Aust-
in-bílinn minn eftir yzt á brautinni og olnbogaöi
mér leið um mannþröngina.
„Ég var að athuga stúlkuna,“ sagði Polnik og
þaö var stolt í röddinni. „Það er vízt bezt að ég
taki hana meö mér.“
„HefurÖu nokkuö minnzt á Það viö konu þína?“
spurði ég. „Ertu viss um að hún verði sömu skoö-
unar?“
„Vitanlega á ég viö líkið, maður," flýtti hann
sér aö segja. „Nei, ég er nú ekki að þrefa við
kerlinguna að óþörfu. Nóg samt.“
Ég virti líkið af stúlkunni nánar fyrir mér. Hún
sýndist hafa verið um hálfþrítugt, þótt það sé
raunar ógerlegt að geta sér til um aldur kvenna
nú orðið; þær eru allar um tvítugt þangað til þær
eru orðnar langömmur. Hár hennar var kastaníu-
brúnt, og eftir skamma athugun þóttist ég mega
fullyrða að hún hefði i raun og veru ekki verið
meira en rúmlega tvítug.
Hún var klædd gulri peysu og svörtu pilsi. Ein-
hver hafði gerzt til að skjóta hana í bakið, og
var brunagat á peysunni eftir kúluna. Munnur
hennar var fallegur, jafnvel í miskunnarlausu og
köldu skini kastljósanna frá lögreglubilnum.
„Lögreglustjórinn er heima og bíður komu þinn-
ar,“ sagði Polnik við mig. „Hann bað um að þér
yrði vísað inn strax og þú kæmir."
Dyrnar stóðu opnar. Ég gekk inn fyrir og hitti
Lavers lögreglustjóra í setustofunni. Hann var
venjulega rauður í framan og nokkuð þrútinn, en
nú var hann fölur og þreytulegur. „Gott að þér
skylduð bregða svo fljótt við, Wheeler," varð
honum að orði. „Þér hafiö séð líkiö ?“
„Já,“ svaraði ég. „Berið þér nokkur kennsl á
þessa stúlku?"
„Hún var systurdóttir mín," svaraði hann þurr-
lega.
Ég kveikti mér í vindlingi og beið þess að hann
leysti frekar frá skjóðunni. Veitti því athygli að
annað munnvik hans titraði lítið eitt þegar hann
tók aftur til máls. „hún hét Linda Scott," sagði
hann. „Ég hafði ekki séð hana í full tuttugu ár,
en svo birtist hún allt í einu hérna í borginni
fyrir svo sem mánuði."
„Kom hún hingað eingöngu til að heimsækja
yÖur?“
Lavers yppti öxlum. „Það efast ég um. Reyndar
komst ég aldrei að erindi hennar. Hún settist að
í glæsilegri leiguibúð, gekk vel klædd og virtist
hafa fullar hendur fjár."
.Jlafði hún fasta vinnu?"
„Nei, og peningarnir komu ekki heldur frá fjöl-
skyldu hénnar. Við buðum henni að borða nokkr-
um sinnum fyrstu vikurnar, sem hún dvaldist
hérna; liún var vingjarnleg, en ekkert fram yfir
það, ef þér skiljið hvað ég á við.“
„Það hljóta einhverjir fleiri að koma við s'gu,
herra lögreglustjóri," varð mér að orði.
„Vitanlega," svaraði hann áherzlulaust. „How-
ard Fletcher, til dæmis."
„E'inn af eigendum spilavítisins í Las Vegas?"
spurði ég. „Ekki hafði ég hugmynd um að hann
væri staddur hér i bænum."
„Það virtist ekki heldur nein ástæða til að segja
yður frá því,“ svaraði lögreglustjórinn stuttur
í spuna. „Hann var Lindu samferða hingaö."
„Hverra erinda?"
„Það vildi ég gjarna vita. Borgarfógetinn vildi
líka komast að þvi; hann hefur látið sína menn
fylgjast með öllu hans athæfi eftir föngum, en
það virðist allt í lagi.“
„Hverriig stendur á því, að systurdóttir yðar
var í slagtogi með honum?"
„Þau voru nánir vinir," svaraði lögreglustjórinn.
„Hæversklega orðað."
,,Þér teljið þá, að hann hafi séö henni fyrir
peningum — hann hafi greitt íbúðarleiguna og
þessháttar?"
„Það tél ég," svaraði lögreglustjórinn þreytu-
lega. „Ég reyndi að færa það í tal við Lindu,
siðast þegar hún kom hingað, en það bar þann
einn árangur, að hún labbaði sig út. Hún vildi
ekki á míg hlusta. Ég reyndi að gera henni skilj-
anlegt hverskonar maður Fletcher væri, en það
var þýðingarlaust."
„Og þaö var í siðasta skiptið, sem þér sáuð
hana?“
„1 síöasta skiptið, sem ég sá hana á lifi," svar-
aði lögreglustjórinn.
„Og hvað um Fletcher?" spuröi ég varfærnis-
lega.
Hann glotti. „Þér gangið á lagið, Wheeler; það
væri synd að segja annað. Jú, ég hitti hann fyrir
viku. Við getum kallað það kurteisisheimsókn
af hans hálfu. Hann gerði mér einskonar tilboð."
„Þykist geta farið nærri um það,“ svaraði ég.
„Hann vlll gjarna koma undir sig fótunum hér á
sama hátt og í Vegas?"
„Ég geri ráð fyrir að hann hafi orðið fyrir
skakkafalli í Vegas," tuldraði Lavers lögreglu-
stjóri. „Hann var sá eini, sem starfaði sjálfstætt
og hringurinn bolaði honum á brott þaðan, aö því
er sagt er. Og fyrir bragðið er honum mjög í mun
að hefjast handa hér í borginni, eða öllu heldur
hér í fylkinu. Og eflaust hefur hann talið að
það mundi verða sér útlátaminna að múta lög-
stjórninni mútufé, borgarstjóranum, fógetanum
reglustjóranum, heldur en að greiða allri bæjar-
stjórninni og öllu hyskinu en gerði hins vegar sama
gagn.“
„En þér hafið neitað tilboðinu?"
„Hvern fjandann sjálfan eruð þér að fara?" Og
nú kom roðinn aftur fram í vanga hans. „Ég rak
hann út úr skrifstofu minni, vísaði honum norður
og niðúr umsvifalaust og kvaðst mundu taka eins
hart á honum og mér væri frekast unnt, ef ég
kæmist að raun um að hann hefði eitthvað ólög-
legt á prjónunum. Ég skyldi sjá svo um að hann
yrði settur í hlekki á bak við lás og slá og það
á stundinni, ef til þess kæmi."
„Og hvernig tók hann því?“
„Hann lýsti yfir því að sér væri þetta fyllsta
alvara," svaraði Lavers lögreglustjóri og rödd
hans titraði af reiði. „Hann kvaðst mundu gefa
mér eitt aðvörunarmerki, og ef ég léti mér það
ekki að kenningu verða, mundi hann sjá svo um
að lögreglustjóraembættið yrði laust til um-
sóknar."
Ég slökkti í vindlingsstubbnum í öskubakka, sem
stóð á borðinu. „Nokkuð annað, herra lögreglu-
stjóri?"
„Það er áreiðanlega i vissum tilgangi gert að
skilja lík Lindu eftir á dyraþrepinu hjá mér,"
þrumaði hann. „Það er aðvörunarmerkið, sem
Fletcher hótaði mér. Þess vegna verðið þér að
fara og taka hann höndum, Wheeler. Hann skal
lenda í rafmagnsstólnum fyrir þetta, böivaður
Þorparinn, og ég skal sjálfur stjórna aftökunni.
Hann hefur tekið á leigu íbúð við Vistatorg 807.
Farið og handtakið hann."
„Já, herra lögreglustjóri," sagði ég. ,,En ...“
„En hvað?" öskraði lögreglustjóri af slíkum
krafti, að ég fékk hellu fyrir eyrun.
„Það var ekki neitt, herra lögreglustjóri."
Að svo mæltu reis ég á fætur og gekk út. Polnik
leit spyrjandi á mig. „Hvað næst?“ spurði hann.
„Hvert á að senda Þig? Þú ert eitthvað svo hýr
á svipinn, að ég þori að hengja mig upp á, að það
er kvenmaður framundan."
„Ónei, það er raunar karlmaður," svaraði ég.
„Hafið þið komizt að nokkru, sem máli skiptir?"
Polnik hristi höfuðið. „Ég held nú síður. Lög-
reglustjórinn var úti í bæ í kvöldverðarboði. Þeg-
ar þau komu heim, lá líkið á dyraþrepinu. Það
er allt og surnt."
„Ekki nein orðsending eða eitthvað skrifað í
fórum hinnar myrtu?"
„Ekki snepill."
„Ætli það sé ekki hyggilegasta að þú haldir
þig hérna í grenndinni fyrst i stað,“ varð mér
að orði. „Það er ekki að vita nema lögreglustjór-
inn fái kast aftur."
„Æðiskast?" spurði Polnik og virtist um og ó.
„Þá er að taka því.“
„Spurning hvort þú gerðir ekki réttast að kalla
20
V I K A N