Vikan - 18.08.1960, Blaðsíða 10

— Já, en hvar i ósköpunum hefur þú
funditS hana? MefS þessa líka rödd í sim-
anum!
Nigel lyfti annarri augabrúninni. —
Hja, hvar finnur maöur einkaritara? Hann
brosti við skaranum i kringum sig. Spurn-
ingarnar dundu á honum — eins og
byssuskot.
— Hvað heitir hún?
—• Er hún falleg?
— Ung?
— Kemur hún á hverjum degi?
— Er hún dugleg?
Díana Sjarmikall sá líka um, að svolítilli
óiyfjan væri bætt i bikarinn.
— Ekki datt mér i hug, að þú hefðir
efni á þvi að halda ednkaritara. Hafa laus-
ir blaðamenn virkilega svona góðar
tekjur?
Nigel Hamilton bara hló. Hann var
óneitanlega laglegasti maður og hafði að
eigin hyggju heldur mikið aðdráttarafl á
kvenþjóðina. Þær blátt áfram iðuðu í
skinninu, stúlkurnar, eftir þvi að fá að
ríkja og ráða yfir ólifuðum ævidögum
hans.
— Hún heitir Miranda, mælti hann
hægt og hugsandi, — Míranda Logan. Hún
er ung, Ijóshærð og yndisleg. Og þér til
upplýsingar, Díana, skal ég fúslega játa,
að ég hef ekki hugmynd um, hvernig ég
á að fara að þvl að standast kostnaðinn
við hana. En hún er fullkomlega sinna '
launa verð. . 4 1
Bezti vinur Nigels, Kenneth Strehan aðj^pj
nafni, var þar nærstaddur.
Svo hugkvæmum
manni sem Nigel, var
jboð leikur einn oð
Ijúga í eyðurnar.
Erfiðleikarnir hófust
fyrst fyrir alvöru,
f>egar allir trúðu
honum...
Það fór f taugarnar á Nigel að Kenneth
vék ekki frá hlið hennar allt kvöldið,
—• Ég nenni ekki að segja frá þvl
einu sinni enn, sagði Nigel. — Láttu
Díönu fræða þig á því öllu saman. Hún
hefur feiknamikinn áhuga á því. Hann
reis á fætur og flýtti sér að kveðja hús-
móðurina.
Veður var indælt, svo að Nigel fór
gangandi heim til sin. Allt í einu fór
hann að hlæja með sjálfum sér.
— Míranda min, sagði hann upphátt.
— Ef þú værir nú bara veruleiki!
Það hafði sannarlega verið snjöll
hugmynd hjá honum þennan morgun
að halda Díönu i hæfilegri fjarlægð
með imynduðum einkaritara. Siðan á
stúdentsárunum hafði liann aldrei
þurft á hermilist sinni að halda, eins
og hann hafði þó verið leikinn i því
að likja eftir röddum. En hið kurteis-
lega tilboð „ritarans“ um „að taka á
móti skilaboðum til herra Hamiltons,
— því að hann er á fundi“, hafði
reynzt drjúgum áhrifaríkara en allar
þær afsakanir, sem hann var vanur
að finna upp á, þegar hann vildi hafa
vinnufrið.
Honum hafði unnizt tími til að skrifa
helminginn af grein i ameriskt blað
og auk þess getað borðað morgunverð
í ró og næði.
Og þó, — ekki hafði hann nú búizt
við þvi, að svona margt fólk tæki þetta
svona alvarlega. Hann fór hálfgert að
hugsa út 1 það, hvort Míranda væri
ekki farin að vera honum nokkuð erf-
ið þrátt fyrir alla sína dásamlegu eig-
inleika!
MORGUNINN eftir vaknaði Nigel við
simahringingu, — upp af miðjum
draumi um Míröndu, er stóð þar í
bláum kjól og steikti bezta buff í heimi.
Hann gaut hornauga til simatækisins,
fokvondur, og leit á klukkuna. Fimmtán
mínútur yfir tiu. Og klukkan tíu hafði
hann átt að hitta ítalskan stjórnmála-
mann samkvæmt samningi um einka-
viðtal, er tekið hafði hann margar vik-
ur að verða sér úti um! Þá datt honum
Míranda í hug, — þessi ágæti einka-
ritari.
Hann snaraðist að simatækinu, og
með rödd, sem var sambland af rómi
tveggja frægustu kvikmyndakvenna nú-
tlmans, tókst honum að sannfæra rit-
arann við hinn enda þráðarins um, að
það væri sá erlendi, en ekki herra
Hamilton, sem færi með rangt mál. Við-
talið hefði verið ákveðið klukkan ell-
efu og herra Hamilton væri nýfarinn
að heiman.
Erlendi ritarinn viðurkenndi rang-
minni sitt svo rækilega, að hann bauð
Míröndu til morgunverðar.
— Það er gott, sagði hann við sjálf
an sig, meðan hann var að raka á sér
kjálkana, — að ég skuli ekki þurfa að
láta stefnumót Miröndu ganga fyrir
jmínum eigin verkum.
/
VIKAN