Vikan - 19.01.1967, Blaðsíða 49

unn í íslenzku verður kannski
að gjalti, ef honum skolar upp í
ræðustól að gera nokkrum á-
heyrendum grein fyrir einhverju
málefni, þó að hann kunni á því
helztu skil. Stúdentinn verður
þá gjarna að athlægi. En sumir
alþingismenn eru ekkert betur
staddir. Þeir hafa ekki lært að
tala. Þó er sú íþrótt sízt meiri
en nema lestur og skrift. En
skólarnir vanrækja þessa skyldu.
Þeir meta meira, að nemendur
læri að hoppa og skoppa í leik-
fimi en gera sig skiljanlega á
almannafæri.
Þess vegna myndi ekki
vanþörf á að ráða kennara í
framsögn og mælskulist á kaupi
hjá alþingi, svo að sumir full-
trúarnir á löggjafarsamkomunni
læri að tala.
☆
Dey ríkur, dey glaður
Framhald af bls. 25
það sé í blöðunum að Sherif sé
dauður og hún verði að fara vegna
þess að hann taki aldrei morðingja
og laetur hana hafa aftur pening-
ana nema tvö pund fyrir herbergið
og hún samþykkir að fara undir
eins, því Kínverjinn er með byssu
og tvo aðstoðarmenn. Svo lítur hún
á okkur, einn eftir annan og and-
varpar.
— Allt í lagi, sagði hún. — Eg á
engra kosta vö|. Við skulum fara
og hitta þennan hræðilega Cand-
lish.
Og við förum út úr kaffihúsinu
og það er myrkur úti, enginn á ferli
og við förum þangað sem mótor-
hjólin standa og þessi stúlka er eins
varkár eins og hlébarði ( Ijóna-
bæli. Það er Ijós hjá mótorhjólun-
um og við stöndum undir því og leit-
um að lyklunum og allt í einu
kemur Arabakarlinn út úr myrkrinu
og það sem hann heldur á er byssa
og hann segir: — Stanzið þarna.
Stúlkan ætlar að snúa sér við. —
Þú líka, prinsessa, segir hann og
tveir náungar koma utan úr engu
og stúlkan er kyrr. Þú ert með sjálf-
virka Browning ( vasanum, segir
hann. — Taktu hana upp og legðu
hana á gangstéttina, og hún gerir
það.
— Nú megið þið fara, drengir,
segir Arabinn og kannski er Harry
aðeins of hægur í snúningum, ég
veit ekki, en einn hinna vogganna
sær hann á kinnbeinið með kylfu
og hann æpir og snýr sér við, ráfar
burt og við fylgjum eins og börn
og Arabarnir nálgast stúlkuna. Og
þá gerist það — eins og óp Harrys
væri merki.
Stór, svartur Jagúar kemur æð-
andi allt í einu með aðalljósin á
fullu og flautar og við erum blindað-
ir og líka Arabarnir og bdlinn er enn
að hreyfast þegar þessi maður kem-
Ur út, og það er alveg satt, hann
er á hreyfingu. Og hann ræðst eins
og sprengja á þessa vogga. Fyrst (
stað geta þeir ekki einu sinni séð
hann og hann er kominn- að þeim
fyrsta og ég sé hvað gerist. Hnefinn
kemur upp frá mjöðminni og hittir
voggann á rifin og eins og hann vilji
sízt vera latur kemur hin höndin
flöt um leið og lendir á eyranu á
vogganum og svo sleppir hann hon-
um og um leið slær annar vogginn
til hans með byssunni og nýi maður-
inn sveiflar handleggnum og ber af
sér höggið, hin höndin þýtur fram
eins og hún sé með hnff nema þar
er enginn hnffur, bara fngurnir, og
þeir rekast í kviðinn á vogganum
og þá kemur þriðji vogginn og þríf-
ur í axlirnar á honum aftan frá til
að gefa vogga nr. 2 tíma til að
rétta úr sér og reyna aftur með
byssunni og þegar hann kemur réttir
nýi náunginn handlegginn beint
frám, beygir hann og keyrir oln-
bogann í magann á nr. 3 og það
er hljóð eins og þegar steinn dettur
ofan f blauta steypu og nr. 3 er að
detta og um leið snýr nýi náunginn
sér við og kastar honum fyrir nr. 2
og nr. 2 hikar og það ræður úr-
slitum, því sá nýi sóar engum tíma
í að hugsa sig um heldur stekkur
beint upp í loftið eins og hann sé
bóðir Nureyevs og um leið réttir
hann út hægri fótinn og vefur hon-
um um hálsinn á nr 2 og hann er
tilbúinn að halda áfram með meira
af sama en voggarnir eru ekki til-
búnir að halda áfram því þeir eru
allir í roti og fuglinn er í örmum
hans bablandi arabísku og allan
þennan tfma hef ég ekki hreyft mig,
munnurinn er opinn og mér finnst
ég vera sex ára.
Svo lætur nýi náunginn stúlkuna
frá sér og snýr sér að okkur og
hann er með annan hnefann kreppt-
an en hina höndna beina eins og
axarblað og ég sé að þetta er
harður maður. Fötin eru þröng en
hann yfirdrífur það ekki þótt hann
sé gamall og líkaminn hreyfist inn-
an f þeim eins og áttagatari. Hann
er með mjög dökkbrúnt hár og augu
sem eru grá eins og Thames og
segja þér ekkert nema að hann
muni drepa þig ef hann þarf og
mig langar meira en allt annað að
vera eins og þessi maður og ég er
hræddur. Svo heyri ég fótatak fyrir
aftan okkur og ég Ift við og það
er annar maður fyrir aftan okkur
allan tímann f skugganum af Jagú-
arnum en nú kemur hann f áttina
tl okkar og er hreinasti súkkulaði-
drengur, krullinhærður og allt það,
en f stað regnhlffar er hann með
sjálfvirka byssu, og eitthvað sem
getur aðeins verið hljóðdeyfir upp
á hlaupinu, og augun í þessum eru
blá, dregin upp f hornunum eins og
hann sé þreyttur, en byssan er það
ekkl.
Hann kemur og lítur á voggana
liggja þæga og frðsamlega og —
ah, gott, segir hann. — Þið hafið
unnið vel strákar, segir hann. Svo
krýpur hann við hliðina á voggun-
um og leitar á þeim og tekur af
þeim kylfurnar og byssurnar og f
annari hendi hvers um sig finnur
hann blýbút og hann verður ó-
ánægður á svipinn og sýnir hinum
manninum.
— Ljótt, segir hann. — Þessir
strákar eru hreinar hetjur.
— Við gerðum ekkert, segir
Harry.
Maðurinn með tómu hendurnar
segir: — Þið slóguð niður þessa þrjá,
segir hann. — Þið komuð að þeim,
þar sem þeir voru að reyna að stela
mótorhjólum ykkar, og þið lögðuð
þá. Kallið nú á lögregluna.
— Löggan trúir þvf ekki, segir
Jigger.
Sá syfjaði segir: — Þeir trúa því
víst, ég heiti ykkur því, og ég trúi
honum. Svo tekur hann upp veski
á stærð við skjalatösku og dreifir
fimm punda seðlum — tveimur á
mann, nema Einmana, hann fær
fjóra. Svo fara mennirnir tveir og
fuglinn inn í jagúarinn og fara, og
ég skil hve leiðinlegur afgangur-
inn af ævi minni verður.
Þeir hringdu til Loomis úr síma-
klefa og hann sagði þeim að fara
aftur heim á hjúkrunarheimilið.
Hann vildi hafa Selinu þar sem hún
væri örugg. Þá hafði Schiebel
heppnina með sér. Annar leitar-
flokkur í Mercedes kom auga á þau
og fygldi þeim, síðan hafði hann
talstöðvarsamband við Schiebel,
sem notaði tvo bíla í viðbót, gamlan
Peugeot með ofsalegri vél, ökumað-
ur var mjög Ijóshærður Albani, og
nýjan Mini Cooper S sem Schiebel
ók sjálfur. Þeir fylgdu jagúarnum
á víxl en voru aldrei lengi í einu
á eftir honum. Peugeotinn fór fram
úr og fylgdist með jagúarnum fram-
an frá um hríð þar til Schiebel
kallaði til ökumannsins yfir talstöð-
ina að hætta leiknum og þá var
röðin komin að Coopernum að
fylgja eftir, og þegar jagúarinn fór
inn á afleggjarann, slökkti hann
á Ijósunum og fór á eftir inn í
myrkrið, pfrði augun eftir rauðum
afturljósunum fram undan, þar til
að lokum jagúarinn nam staðar við
hliðið. Hliðið opnaðist og bíllinn
fór í gegn, svo lokaðist það aftur og
Schiebel beið í mykrinu, svo renndi
hann sér út úr bílnum, varkár, þög-
ull, og kynnti sér varnir hússins.
Hliðið var úr stáli, gluggarnir í
varðhúsinu við hliðið voru litlir og
mennirnir innifyrir örugglega vopn-
aðir. Varðhúsið var úr þykkum
steini, sem myndi standast allt
minna en skriðdreka. Skfðgarðurinn
var úr sléttum steini, yfir þrfr metrar
á hæð, og þegar hann klöngraðist
upp á þakið á bflnum uppgötvaði
hann, að þar voru vírar í varnaðar-
bjöllu. Yfir rafmagnslínunni var
gaddavfr, staurarnir sem héldu hon-
um uppi voru vinkilgaurar úr stáli
og á hverjum vinkli var rafeinda-
auga. Innan úr húsagarðinum
heyrði hann hvininn í dísilrafstöð,
Það var tilgangslaust að reyna að
taka af þeim strauminn; þeir gerðu
hann sjálfir og gættu hans vel. Það
var ekki hægt að brjótast inn f
þennan stað.
Schiebel lét Cooperinn renna aft-
ur niður á veginn, þar setti hann í
gang og ók aftur til London, keyrði
bílinn sporum eins og hann væri
hestur og tvinnaði saman formæl-
ingum á þýzku, rússnesku og arab-
ísku, endurtók þær hátíðlega eins
og þær væru ritúal, dró seiminn á
hverju atkvæði, en svo slakaði hann
að lokum nokkuð á, hemlaði og dró
úr hraða, þegar hann kom inn á
milli húsa, ók vel, fylgdist með lög-
reglunni og í huganum fjallaði hann
um vandamálið, sem prinsessan af
Haram hafði skapað honum. '
Hann hafði vanmetið hana. Hún
hafði varað hann við, þegar hann
náði henni um nóttina í Zaarb, og
hann hafði trúað á hugrekki hennar
en ekki getu. Það voru mistökin.
Hún hefði líka verið svo nytsamleg
til að nálgast kóbaltið. Faðir henn-
ar hefði örugglega . . . Schiebel ýtti
þessari hugsun frá sér. Honum
höfðu orðið á mistök. Ef þau reynd-
ust of mikilvæg, yrði hann að svara
fyrir þau, ekki gagnvart Zaarb,
heldur Peking. Það mætti ekki
verða,- það varð að leiðrétta mis-
tökin. Hann hugsaði aftur um kon-
urnar tvær. Selina hefði verið nyt-
samleg, en frú Naxos var nauðsyn-
eg, ef hann ætti að ná Bretunum út
úr Zaarb. Einhvern veginn varð
hann að ná Philippu Naxos. Ein-
hvern veginn — og fljótt. Hún var
í virki, en eiginmaður hennar hafði
yfirgefið það, farið aftur um borð
f snekkjuna, búinn undir samninga-
viðræðurnar, sem fram áttu að
fara næsta dag. Hann ákvað, að
staður frú Naxos væri við hlið eigin-
manns síns.
Framh. í næsta blaði.
Fimm dagar
í Madrid
Framhald af bls. 17
— Hvað ætlaðirðu að segja?
— Mér þykir það leitt, ég ætl-
aði ekki að gera þig hrædda,
sagði hann. — Ég var bara að
hugsa. Þeir hafa nú sannað fyr-
ir okkur, að þeir hafa Charles,
og næsti áfanginn verður varð-
andi lausnarféð. Þeir ætlast varla
til, að ég geti útvegað lausnar-
féð fyrr en á morgun. Okkur
veitir ekki af að fá okkur svo-
litla hvíld ef við getum, svo
ekki sé minnzt á svefn. Á mor-
un, bætti hann svo við boisk-
lega, — lítur út fyrir að verða
erfiður dagur.
Eftir að þau höfðu gengið yfir
Gran Via til að ná í leigubíl,
sem fór í rétta átt, leit Kay
snöggt um öxl til Posada del
Mar, að auðu borði þeirra. Unga
parið með barnið var horfið, í
þeirra stað var kominn maður
með dagblað fyrir andlitinu. Þrír
af spönsku deiluaðilunum voru
einnig farnir, sá fjórði sat enn
og leit út fyrir að vera að fá
sér lokadrykkinn og reykja síð-
ustu sígarettuna.
Hank bauð henni góða nótt á
gahginum og beið þar til hann
s. tw. VIKAN49