Vikan - 19.01.1967, Blaðsíða 50

heyrði smella í læsingunni. Þá
fór hann inn í sitt herbergi.
Honum flaug í hug, hvort þar
hefði nú verið komið fyrir hljóð-
nemum. Innan fimmtán mínútna
fékk hann svar, þegar síminn
hringdi, og Trask í hlutverki
hins góðhjartaða og jafnlynda
starfsmanns stjórnarinnar í Was-
hington heilsaði. Hank vissi, að
hann hefði ekki ómakað sig til
þess, ef hann vissi ekki, að á
samtalið væri hlerað.
— Mér þykir leitt að þurfa
að segja þér, Randall, sagði
Trask, að enn sem komið er
hef ég engar fréttir fengið af
Charles. Ég býst við, að þú haf-
ir orðið nokkurs vísari?
— Nei, einskis.
— Auðvitað ekki. Þú hefðir
létið mig vita. En við skulum
ekki gera of mikið úr þessu.
— Er lögreglan úti á landi
einnig á höttunum að leita að
honum? spurði Hank.
— Já, og ég á von á góðum
fréttum með morgninum.
— Það færðist æsingur í rödd
Hanks: — Ég veit ekki hvers
vegna, sagði hann, — Charles
hefur verið týndur í meira en
heilt dægur nú, og lögreglan er
enn einskis vísari.
— Randall, sagði Trask um-
hyggjufullur.
— Já.
— Auðvitað ertu æstur. Ég
skil það. Drottinn minn, já, ég
skil það. En þú hljómar æstari
en ástæða er til. Er eitthvað
varðandi drenginn, sem þú hef-
ur ekki sagt mér? Hann er heil-
brigður og eðlilegur .. . .
Nú skildi Hank tilganginn
með hringingu Trasks. Hann
var að gefa Bruce Randall, föð-
ur týnda drengsins, tækifæri til
að hlýða viðvörun barnsræn-
ingjanna, en þeir höfðu varað
hann við að láta sendiráðið eða
lögregluna vita hvernig komið
væri, eða leita sér hjálpar á
annan hátt. Hann var að gefa
hugsanlegum hlustendum eitt-
hvað að hlusta á, reka þeim einn
naglann enn í rammbyggðan
trúnaðinn á alvöru barnsráns-
ins.
— Ég held ég hafi rétt fyrir
mér í því, hélt Trask áfram, að
hér sé einfaldlega um að ræða
ævintýragjarnan dreng, sem
hleypst á brott, eins og ævin-
týragjörnum drengjum er títt.
— Einmitt, sagði Hank fljót-
mæltur. — Alveg rétt.
— Gott. Eitthvað í röddinnj
og því sem þú sagðir, snart mig
einkennilega smástund.
— Mér þykir það leitt, sagði
Hank og hló ofurlítið við. —
Kannski það sé reiði. Ég er orð-
inn ærið súr út í þennan dreng-
staula minn.
Trask bergmálaði hláturinn.
— Ég ásaka þig ekki. En vertu
nú ekki of harður við hann,
þegar þú færð hann aftur —
sem verður á morgun.
— Ég skal reyna að varast
það. Þakka þér fyrir, að þú
skyldir hringja.
— Ekkert. Góða nótt, Randall.
— Góða nótt, og þakk fyrir
allt.
Hann lagði á og sagði upp-
hátt: Þessi kjaftagleiði, haus-
feiti demókrati! Hann bjóst til
að fara í rúmið í von um að geta
sofnað, og sömuleiðis í von um,
að hann myndi hrjóta hátt og
mikið og leiðinlega alla nóttina.
Hann vonaði ennfremur, að
Key Taylor gæti sofið, hún átti
það skilið. Stúlkan sú hafði átt
erfiðan dag; farið fram og aftur
um harðvítuga sálarhakkavél.
Hann óskaði þess, að hún gæti
sofnað og sofið vel.
8
Að lokum tókst Kay að sofna,
og hún svaf í hálfa fimmtu
klukkustund. Hún vaknaði án
þess að opna augun. Hún var
hikandi við að opna þau. Hún
óttaðist, að hún myndi sjá dá-
fagra kristalljósastiku hanga
niður úr miðju svefnherbergis-
loftinu og það myndi sanna, að
hún væri ekki í sínu eigin rúmi
í New York City heldur á hóteli
í Madrid, í herbergi, sem var
fullt af földum hljóðnemum.
Hún opnaði augun, og þarna var
lj ósakrónan fagra, og hún kæfði
niður vitfirringslega löngun til
að segja góðan daginn strákar
inn í hljóðnemana, hvar sem þeir
voru.
Það var orðið glaðbjart. Þegar
hún leit á úrið sá hún sér til
undrunar, að klukkan var nærri
níu. Það var ótrúlegt, að hún
hefði getað sofið svona lengi.
Hún reis upp og allt í einu var
sem henni sortnaði fyrir aug-
um. Hún skyldi ekki í fljótu
bragði hvers vegna, svo minnt-
ist hún þess, að hún hafði ekk-
ert borðað í næstum tuttugu og
fjórar klukkustundir. Hún hafði
engrar næringar notið síðan
Charles var hér í gærmorgun.
Charles, hugsaði hún, fær hann
eitthvað að borða? Og hvar fær
hann þá eitthvað að borða?
Svona, sagði hún við sjálfa sig,
ekki byrja á þessu. Carlos Ferraz,
mundu eftir Carlos Ferraz. Hún
minntist þess einnig, meðan hún
var að bursta tennurnar, ekki
með of miklum forgangi en þó
greinilega, að hún átti að hringja
í Hank Wallace. Hann hafði ein-
dregið krafizt þess, að hún
hringdi í hann, en ekki hann í
hana, svo hún gæti sofið sem
lengst frameftir. Hún lyfti sím-
tólinu og sagði: Viljið þér gera
svo vel að gefa mér herbergi
Bruce Randalls.
Hún var í þann veginn að
gefast upp á biðinni og endur-
taka beiðnina, þegar hann svar-
aði: — Halló!
— Þetta er Kay. Er nokkuð
að frétta? Hefur nokkuð heyrzt
frá þeim?
— Ekkert, nei, svaraði hann.
Sofnaðirðu?
— Ofurlítið. Og þú?
— Meira en ég bjóst við, svar-
aði hann. — Ég ætla að koma
yfir. Viltu panta morgunmat?
. — Morgunmat? Henni tókst
að láta þetta hljóma sem fjar-
stæðu, eins og morgunmatur
væri nokkuð, sem fólk leyfði
sér ekki undir svona kringum-
stæðum.
— Ég skil, sagði hann. — En
Þegar við lítum á eftirfarandi
spil, virðist sem svo, að það sé
fyrst og fremst heppni, sem ræð-
ur úrslitum spilsins. Við könn-
umst öll við þessi spil — en
Suður gaf. Allir á hættu.
SUÐUR VESTUR
1 ^ Pass
4 A Pass
Vestur lét út hjartadrottningu,
blindur lét tvistinn, og Austur
lét sjöið.
Ef við lítum á allar hendurn-
ar, sést, að enginn vandi er að
vinna spilið. Bezta leiðin er þess-
vegna að missa spaðafjarkann
á gólfið og kíkja laumulega á
spil Vesturs um leið og við tök-
um upp fjarkann! Ef við kíkj-
um á spil Vesturs, sést, hvernig
svína á tíguldrottningunni. Ef
hinsvegar Vestur er tortrygg-
inn og leyfir engum að kíkja,
verðum við að grípa til þess að
hugsa spilið til enda.
Ef við tökum fyrsta slaginn
á ásinn, tökum trompin og svín-
um síðan vitlaust í tígli, sést,
að spilið tapast með réttri vörn:
við gefum einn slag á tígul, einn
á hjarta og tvo á lauf.
Förum því varlega. Við skul-
um gefa fyrsta slaginn. Það
skiptir okkur engu þótt Vestur
skipti um lit. Hann lætur því
aftur út hjarta, sem við tökum
með ósnum. Nú tökum við á
spaðaásinn og spilum síðan lág-
matur er mannsins meginn að
því sagt er, og við verðum að
halda okkur við.
— Allt í lagi, sagði hún. —
Komdu yfir. Ég skal panta. Hvað
viltu?
— Hvað sem þér sýnist.
— Hvenær kemurðu?
— Eftir tuttugu mínútur.
hversu oft höfum við tapað
svipuðum spilum af vangá —
þ.e.a.s. makker, því að ef við
töpum spili, er ekki hægt að
vinna það!
Sagnir gengu:
NORÐUR AUSTUR
2 A Pass
pass pass
trompi á tíuna í borði. Trompin
falla, svo að nú er að ráðast á
tígulinn. Við setjum lágtígul úr
borði, leggjum gosann á, og
Vestur háunar hann í sig með
dömunni. Nú geta andstæðing-
arnir aðeins tekið einn laufslag,
því að við trompum hjarta í
borði og köstum laufi í fjórða
tígulinn í borði.
Einfalt, kannski, en eru það
ekki einmitt einfldu spilin, sem
við hnjótum oftast um? Og án
þess að vita það.
Við verðum að fara í tígulinn
eins og hér að ofan. Ef Austur
á drottninguna og fær á hana,
er hann ekki lengi að spila lauf-
drottningu, þannig að tveir slag-
ir tapast þá á lauf. Og — við
verðum að gefa hjartadrottning-
una í fyrsta slag, af sömu ástæðu
— til þess að Vestur komist ekki
inn á hjartakónginn og skipti
yfir í lauf.
Flestir hefðu e.t.v. unnið þetta
spil. En ekki er víst, að allir þeir
hefðu spilað eins úr spilinu og
hér að ofan.
Framhald í næsta blaði.
A 7-5
y D-G-10-6
<$> D-4-3
Á-6-4-3
4* K-10-3-2
V 4-2
^ Á-10-7-6
* 9-8-2
A-D-G-6-4
y Á-9-5
$ K-G-5
* K-5
9-8
K-8-7-3
9-8-2
D-G-10-7
50 VJKAN 3 tbl