Vikan - 27.08.1970, Blaðsíða 17

Honum fannst hann verða þurr í kverkunum og fiSringur fara
um magann af löngun í þennan fallega Jagúar...
greinina í ákafa: „Gerald T. Otwell, forseti
Sambands vefnaðarverksmiðjueigenda varð
fyrir bifreið snemma í dag og lézt. Óþekkt
bifreið ók yfir hann aðeins fjóra kílómetra
frá heimili hans í 21. East Ridgeview Scars-
dale. Hann var 58 ára gamall. Lögreglan leit-
ar nú að hinum seka, sem ók burt eftir slys-
ið. Herra Otwell fæddist í Plainfield, New
Jersey. Hann ólst upp á barnaheimili og hóf
feril sinn sem óbreyttur vinnumaður í ullar-
verksmiðju. Síðan varð hann eigandi verk-
smiðjunnar og forseti Sambands vefnaðar-
verksmiðjueigenda, eins og fyrr er getið.
Hann lætur eftir sig konu, Leonu.“
Lou svolgraði í sig kaffið og virti um leið
fyrir sér eindálka mynd af hinum látna. Hún
var ekki sérlega skýr, ekki einu sinni af
blaðamynd aS vera, en hún mundi samt
duga. Lou klippti greinina óg myndina úr
blaðinu, braut úrklippuna saman og stakk
henni í veskið sitt. Að því búnu sló hann á
þráðinn til Hoffmanns vinar síns, sem var
málari og sagði honum, að hann mundi koma
eftir tíu mínútur með nýtt verkefni handa
honum. Hoffmann mótmælti og fór að rukka
um peninga, en Lou skeytti engu nöldri hans
og lagði tólið á, tók frakkann sinn og rauk
á dyr.
Hann var í góðu skapi, allt þar til hann
kom að bílskrjóðnum sínum. Það eitt að sjá
hann kom honum í slæmt skap. Hann leit í
kringum sig til að aðgæta, hvort nokkrir
smástrákar væru að glápa á. Því næst flýtti
hann sér inn í skrjóðinn og reyndi að koma
honum í gang. Eftir langan tíma og mikið
erfiði kom hann honum loksins af stað.
Hann heilsaði vini sínum glaðlega og sló
á öxl honum. Hoffmann var hins vegar súr
á svip og minntist á, að greiðslan fyrir síð-
asta verkefni væri enn ógreidd.
— Hvað er nú í veginum, Rembrant minn,
sagði Lou. Þetta er nokkurra tíma verk. Það
mætti segja mér, að ég væri með fyrsta
flokks fórnardýr í þetta sinn. Líttu á þessa
mynd. Þetta andlit gætir þú málað i blindni.
Hann rétti Hoffmann myndina.
— Ég verð að fá betri mynd en þetta,
sagði hann, en Lou lét sem hann heyrði það
ekki.
— Ég vissi alltaf, að þú mundir gera þetta.
Ég lít inn til þín eftir tvo daga. Hafðu hann
í fínum ramma.
Og Lou var rokinn á dyr, áður en Hoff-
mann gat hreyft frekari mótmælum.
Tveimur dögum síðar kom Lou aftur., f
vinnustofunni stóð stórt olíumálverk í gyllt-
um ramma gerð eftir eindálka myndinni,
sem hafði birzt í blaðinu og var eftir Gerald
T. Otwell.
— Þér er alltaf að fara fram, sagði Lou.
— Pakkaðu henni inn fyrir mig. É'g hringi
í þig, þegar ég hef fengið peningana.
— Hve mikið?
— Ég geri mér vonir um 3000. Þú færð
1000.
Fimm mínútum síðar setti hann pakkann
í aftursætið á skrjóðnum sínum. Hann var
í skínandi góðu skapi. Hann ætlaði að reyna
við 6000. Hoffmann fengi 1000, en hann sjálf-
ur 5000. Og spara hvern eyri, tautaði hann
við sjálfan sig.
Það var lítil umferð á Hudson Parkway,
svo að Lou komst til Scarsdale á hálftíma.
Meðan hann ók í þessu ríkmannlega hverfi,
fann hann skyndilega til sársauka vegna
skrjóðsins. Hann óskaði þess, að hann gæti
hulið andlit sitt; hann óskaði þess, að hann
gæti sagt við alla, sem gláptu á skrjóðinn,
að það væri ekki sá eini rétti Lou Rice, sem
æki um í þessu skrapatóli. Nei, ekki aldeilis.
Lou Rice æki stórum hvítum Jagúr, módel
1970.
Hann spurði lögregluþjón, hvar 21 East
Ridgeview væri og var kominn á áfangastað
örskömmu síðar. Innkeyrslan var í gegnum
ríkulegan garð, og þegar húsið birtist var
það eins og opinberun — stórt, nýtizkulegt,
eins og klippt út úr forsíðu á tízkublaði.
Hann stanzaði í hæfilegri fjarlægð frá hús-
inu. Hann lagfærði slipsið sitt og hattinn og
hringdi dyrabjöllunni. Vinnukona kom til
dyra.
— Er frú Otwell heima?
— Átti hún von á yður?
— Nei ,en ég er viss um, að hún vill
gjarnan hitta mig. Ég er með dálítið, sem
herra Otwell pantaði.
Vinnukonan leit forvitnisaugum á stóra
pakkann, sem hann hélt á undir hendinni.
Síðan hvarf hún. Hún kom ekki aftur, en í
staðinn kom hávaxinn kona, sennilega um
þritugt. Hún var í síðum flauelsbuxum og
peysu, sem var flegnari en Lou hafði nokkru
sinni áður séð. Hún var ekki feit og það var
heldur ekki hægt að segja, að hún væri
mögur. Hvernig hún gekk, hvernig hún var
klædd, hvernig ljósa hárið var, allt gerði
þetta hana í senn lokkandi og tígulega.
— Já, sagði hún.
Hann tók ofan og brosti vingjarnlega.
— Mér þykir mjög leitt að trufla yður á
slíkri sorgarstundu, sagði hann. — Nafn mitt
er Richardsson, og ég kem frá Hoffmann
Gallerie í New York. Mætti ég ónáða yður
andartak?
Hún beit á vörina og virtist vera í vafa,
en síðan kinkaði hún kolli. Hann fór á eftir
henni inn í glæsilega og ríkmannlega stofu.
Hann lagði myndina frá sér og byrjaði að
taka utan af henni.
— Bíðið andartak, sagði hún hvasst. —
Hvað er þetta með leyfi?
— Ó, afsakið. Eg hefði að sjálfsögðu átt
að útskýra þetta fyrir yður fyrst, frú Otwell.
Skiljið þér, fyrir rúmum mánuði kom herra
Otwell á galleríið okkar og bað okkur að
mála af sér andlitsmynd. Eg er viss um, að
þér hafið ekki vitað um það. Hann hafði víst
hugsað sér að koma yður á óvart. Ef til vill
gjöf við sérstakt tækifæri, gæti það ekki
hugsazt?
— Brúðkaupsdagurinn okkar er í næsta
mánuði, sagði hún og lagði aðra hönd á
mjöðm sér.
- Þá hefur það verið hann, sem hann
Framhald á bls. 37
35. tbi. VIKAN 17