Vikan - 27.08.1970, Blaðsíða 50

Arfur og örlög
Framhald af bls. 33.
Eg opnaði vegabréfið og leit á myndina af
Jean Gunn, dóttur hans. Ef vel var að gáð,
var myndin alls ekki lik Önnulísu, en skyldu
tollverðirnir líta svo grannt eftir því?
— Þetta gæti vel gengið með dálítilli
heppni, svaraði ég. — En við verðum að út-
vega henni blússu og pils til ferðarinnar.
Engin -ensk stúlka gengur svona klædd.
— Það þarf kvenmann til að ragast í þeim
hlutum, sagði hann brosandi. — Aldrei hafði
ég hugsað út í þetta. Jæja, Annalísa mín,
hlustaðu nú vel á.
Nú kenndi hann henni að segja orðin
„Jean Gunn“ og að kalla hann pabba sinn,
ef einhver kynni að spyrja hana þess á leið-
inni.
— Hvað heitirðu svo, vina mín?
— Jean Gunn, — pabbi.
— Gott, stúlka mín. Og hvað ertu gömul?
— Fimmtán ára.
Crouner fann upp á því til frekara ör-
yggis, að það yrði að kaupa handa henni
stóran trefil, svo hún kæmist hjá að tala, ef
einhver hætta þætti á ferðum. Hægt væri
þá að segja, að hún væri veik í hálsi.
Skyndilega heyrðist fótatak í stiganum
fyrir utan. Við litum til dyranna, — og þar
stóð Rupert glottandi! Hann var klæddur
hermannastígvélum, og hægri höndina hafði
hann í vasanum. Eg skildi undir eins, að
hann hélt um skammbyssu.
— Jæja, Magga, sagði hann glaðhlakka-
lega. — Þetta var óvænt! Og þú hefur
skozka heiðursmanninn með, sé ég.
Hann leit á önnulísu með undrunarsvip.
— Hvað í ósköpunum gengur á hér? Ah, nú
skil ég, — dálítil útlitsbreyting! Þetta fer
þér ekki sem verst, Annalísa. Og þetta á
eftir að spara vinnu fyrir einhvern, því þar
sem þú lendir á endanum, verðurðu snoðuð!
Crouner hafði stungið vegabréfinu í vas-
ann aftur. Mikið óskaði ég þess, að hann
hefði skammbyssu, en svo var auðvitað ekki.
— Hvernig í fjandanum gátuð þér kom-
ið hingað svona fljótt? spurði Crouner þurr-
lega.
— Auðvitað með flugvél, svaraði hann og
glotti gleitt. — Eg hef mína eigin vél. Það
er oft þægilegt.
Svo færði hann sig nær önnulísu og sagði
ógnandi röddu: — Eg vil fá bókina mína
aftur!
Eg var búin að gleyma þessari bannsettri
bók, og Crouner einnig. Eg bölvaði í hljóði
aulaskap mínum, en Annalísa dró stóra, kín-
verska vasann að sér og tók bókina upp úr
honum. Hendur hennar hristust svo, að vas-
inn valt um og efri hluti hans brotnaði. Ru-
pert stakk bókinni í vasa sinn hinn róleg-
asti. Eg reyndi að koma í veg fyrir það, en
hann hratt mér frá og hló.
— Eftir hverju ertu að sækjast? hreytti
hann út úr sér af fyrirlitningu. — Eg hef
talsverða skemmtun af þessari bók. Svona,
Annalísa, við verðum að koma okkur af
stað. Við förum í smáferð, þangað sem syst-
ir þín er. Eg vona að þú njótir daganna hér
í Vín, Magga....
Rupert var hættur að brosa. Hann greip
um handlegg önnulísu og hélt áfram: —
Komdu, stelpa. Þú átt ekki að skipta þér af
mínum málefnum. Það er kominn tími til,
að allir Gyðingar verði teknir alvarlega til
bæna.
Annalísa titraði af hræðslu, en hann dró
hana með sér að dyrunum.
50 VIKAN ss. tbi.
— Bíðið andartak, sagði Crouner eld-
hvassri röddu.
Rupert nam staðar og horfði þóttafullur
á hann. Hægri höndina hafði hann stöðugt
í vasanum.
— Látið telpuna vera, hélt Crouner áfram
og gekk að Rupert.
— Hugsið um sjálfan yður! hreytti Ru-
pert út úr sér. -— Og snautið til eigin lands.
Við kærum okkur ekkert um fólk eins og
yður hér.
Crouner lét sér nú um munn fara á skozku
háðsyrði um litað hár Ruperts og stígvél
hans, og það þoldi Rupert ekki. Hann sleppti
önnulísu og sló til Crouner með krepptum
hnefa.
Og nú byrjaði slagur milli þessara tveggja
andstæðinga. Þeir ultu báðir í gólfið og
reyndu að ná yfirtökunum hvor á öðrum.
Eg sá, að Rupert reyndi að koma hönd nið-
ur í vasa sinn. Eg æpti til Crouners, að Ru-
pert væri með skammbyssu, en hann heyrði
ekki til mín á hávaðanum.
Eitthvað varð ég til bragðs að taka Croun-
er til bjargar. Eg leit í kringum mig í stof-
unni og kom auga á brotna vasann. Eg greip
hann báðum höndum, enda veitti ekki af,
því hann var níðþungur. Og einmitt í því
Rupert hafði tekizt að draga skammbyssuna
upp úr vasanum, lét ég vasann falla á höf-
uði ðá honum. Það var heppni, að Crouner
skyldi ekki saka við þetta.
Skot hljóp úr byssunni. Eg var orðin ör-
magna af spenningi, og allt tok nú að hring-
snúast fyrir augunum á mér.
Það var Crouner, sem á sinn hressilega
hátt tókst að koma lífi í mig aftur. Hann
stakk viskiflösku í hönd mína og skipaði
mér að súpa á. Eg saup duglega á og lauk
upp augunum. Rupert lá flötum beinum á
gólfinu. Andlit hans sá ég ekki sem betur
fór, en það var blóðpollur við híið hans.
Hann hafði skotið sjálfan sig, kúlan farið
inn í síðuna.
— Er hann dáinn? spurði ég skelfd.
— Já, vina mín, það geturðu bölvað þér
upp á, svaraði Crouner. — Og þú ert rösk
stúlka, sem forfeður þínir geta verið stoltir
af. En nú skulum við koma okkur héðan
sem fyrst, svo við fáum ekki kúlur í okkur
líka.
Hann fékk sér vænan sopa úr flöskunni
og stakk henni svo í bakpokann. Að svo
búnu vék hann sér að Önnulísu, sem lá í
hnipri á rúminu.
— Komdu, Annalísa, við erum að fara.
Hún hlýddi eins og ósjálfrátt. Andlit henn-
ar var fölt af ótta, en hún tók í hönd hans
og fylgdi með.
— Bíðið andartak, sagði Crouner. — Við
getum ekki látið sjá okkur á götum Vínar
svona útlítandi. Hvar er handlaug?
Nú tók ég eftir, að hann var illa útleik-
inn í framan, hafði fengið glóðarauga og
önnur vörin var sprungin.
— Eigum við samt ekki að flýta okkur
af stað? spurði ég. — Það getur verið, að
nágrannarnir hafi hringt til lögreglunnar.
— Láttu ekki svona Magga, við erum ekki
í London. Auðvitað hafa nágrannarnir heyrt
atganginn, en þú mátt vita, að þeir eru bún-
ir að loka vel öllum dyrum. Það bezta, sem
við getum gert, er að trampa niður stigann
eins og við værum í jómuðum skóm.
Eftir að hann hafði þvegið sér f framan
gengum við út úr íbúðinni og skildum Ru-
pert eftir. Eg tók svörtu minnisbókina og
reif hana í tætlur, og Crouner kveikti í
tætlunum með eldspýtu.
Við keyptum föt á Önnulísu og far-
miða. Nú var ekki annað eftir en að sleppa
með heilt skinn yfir landamærin án þess að
blekkingin með Önnulísu kæmist upp. En
þetta gekk betur en ég hafði ímyndað mér,
og mér létti mjög fyrir hjarta, þegar við
stigum út í enskt skip, sem átti að flytja
okkur yfir Ermasund.
En það var ekki falleg sjón að sjá okkur.
Við Crouner líktumst engu fremur en flótta-
mönnum. Fötin mín voru krumpuð og
óhrein, og í gömlu peysunni hans Crouners
voru stór göt. En okkur leið ágætlega.
Þegar við komum til hússins míns í Lond-
on, vorum við orðin dauðþreytt. Við byrj-
uðum á að gefa Önnulísu eitthvað í svang-
inn og koma henni í rúmið, en við Crouner
dreyptum á skozku viskíi okkur til hress-
ingar í dagstofunni.
Eg átti erfitt með að átta mig á, að ég
væri skyndilega komin heim aftur eftir alla
þessa martröð.
Já, vist vorum við þreytt, og það svo, að
það var eins og hvíldin vildi ekki slá á
mesta lúann. Taugarnar voru enn í upp-
námi, og við Crouner áttum erfitt með að
vera sammála.
Eg gat ekki gleymt dauða Ruperts og
álasaði sjálfri mér fyrir það sem gerzt hafði.
En Crouner var ekki á sama máli, sagðist
ekki geta séð, að ég ætti sök á neinu. Ru-
pert hefði af tilviljun skotið sjálfan sig í
staðinn fyrir eitthvert okkar, og að þama
hlytu tilfinningar mínar til hans að ráða.
Þessum ummælum reiddist ég, og þannig
jókst þetta orð af orði, unz Crouner stóð
upp og sýndi á sér fararsnið. Eg sagði hon-
um, að hann mætti sofa í svefnherberginu
hans pabba, en það var kominn í hann þrái,
og var hinn viðskotaversti.
— Símanúmerið mitt er Strahpeffer 02,
sagði hann þrályndislega. — Þú getur
hringt til mín, ef þér finnst einhver ástæða
til, að við sjáumst aftur.
Eg horfði hjálparvana á hann og langaði
til að berja hann í hausinn, en jafnframt var
gráturinn ofarlega í mér.
— Vertu sæl, Magga, mælti hann og lok-
aði dyrunum á eftir sér. í örvinglunaræði
mínu greip ég símaskrána og einhenti henni
í gólfið.
— Bansetti einstrengislegi Skotinn þinn!
þusaði ég og ég fann tárin streyma niður
vangana.
Eftir nokkra daga hafði mér tekizt að hafa
upp á ættingjum Önnulísu. Þau bjuggu í
Green-hverfinu og litu út fyrir að vera hið
vingjarnlegasta fólk, enda tóku þau telpunni
opnum örmum.
— Viljið þér skila kærri kveðju til
Crouners frá mér? sagði hún, þegar við
kvöddumst.
E'g fékk kökk í hálsinn. Það var svo sárt
að verða minnt á Crouner, sem ég átti sjálf-
sagt ekki eftir að sjá framar. En ég kinkaði
kolli og gekk mína leið.
Á næstunni hafði ég nóg að gera með að
ganga frá ýmsum málum pabba sáluga hjá
Tenby lögfræðingi. Og auðvitað heimsótti
ég fjölskylduna. En ég sagði þeim lítið frá
ferðinni, var þvert um geð að rifja það upp.
É’g komst að því, að flóttamannastofnunin
starfaði ekki lengur. Það hafði komizt upp
um hana.
Crouner skrifaði ekki, og einn daginn setti
ég á mig rögg, því mér fannst ég verða að
komast í samband við þennan þrákálf! Eg
settist við símann og hringdi í Strahpeffer
— 02, og undir eins og ég heyrði röddina
hans, fann ég til lífsánægjunnar á ný.
ENDIR.