Vikan - 27.08.1970, Blaðsíða 31

varðst að víkja úr vegi svo sá stærri
gæti lifað . . ."
Tóngæði plötunnar eru góð og
upptaka með bezta móti, en um
hana sá Pétur Steingrímsson. Um-
slag er Ijótt, en ég er sáttur við það
sem ritað er á bakhlið.
í heild er platan það góð, að
hún slær örugglega ekki í gegn og
selzt áreiðanlega lítið.
Júdas
Segja má að þessi plata með
Júdas sé einskonar ,,lm memoriam"-
plata, því hljómsveitin hefur nú látið
af störfum, eins og kunnugt er. Með-
limir hljómsveitarinnar voru vanir
að fara sínar eigin leiðir, i og með,
í sambandi við sína tónlist, og því
er tæplega hægt að segja að minn-
isvarðinn sem þeir hafa reist sé veg-
lequr, því á plötunni er ekkert nýtt
cg ,,orginalt". Þó er flutningur allur
með ágætum, og gefur lítillega til
kvnna að Júdas var hljómsveit í
sérflokki.
A-hlið plötunnar hefur að geyma
lagið „Þú ert aldrei einn á ferð";
útlent lag við texta Þorsteins Valdi-
marssonar. Textinn er, eins og við
er að búast, gcður, en í flutningi
Inga, söngvara hljómsveitarinnar,
skilst ekki eitt einasta orð. Það er
líka það eina sem hægt er að setja
út á sönginn á þeirri hlið, og er
tæplega hægt að deila um mikilvægi
þess að það skiljist sem sungið er.
Ingi hefur sérstaka og skemmtilega
óstyrka rödd, og í tvísöngskaf la tekst
þeim félögum sérlega vel upp.
Strengi og blásarar njóta sín skin-
andi vel, og frábærri útsetningu má
vafalaust bendla við Magnús Kjart-
ansson, orgelleikara hljómsveitar-
innar.
A B-hliðinni syngur Magnús lagið
. .Mé>- er sama" (Everybodv Loves A
Lover), við hallærislegan texta Þor-
'tems Fgqertssonar. Það fyrsta sem
mér datt í hug, þegar éq hevrði lag-
ið, var 7 ára gamall strákur á jóla-
balli, sem hefur verið manaður upp
á svið til að syngja með hljómsveit-
inni. Raddsetningar eru annars góð-
ar, og það sama má segja um hljóð-
færaleik, en ég hefði kosið að heyra
meira í orgeli Magnúsar.
I textanum kemur fyrir þessi
fleyga setning: ,, . . . mér er sama
hvort þú ert hjá mér hress eða
rám . . ."! Þorsteinn Eggertsson hef-
ur gert góða texta, en það það kem-
ur líka fyrir að honum bregst boga-
listin, enda hefur aðeins verið til
einn séra Hallgrímur.
Jafnvægi á milli hljóðfæra er
mjög gott, og má þakka Karli Sig-
hvatssyni það, en hann var ,,pro-
ducer" plötunnar. Upptaka og press-
un er sömuleiðis með ágætum, og
plötuumslag er nýstárlegt, en svo-
lítið snubbótt. Tónaútgáfan gaf út.
Flnsi & Pops
Það sem manni er efst i huga, er
maður hlustar á þessa plötu, er: Nær
þetta grín S.G.-hljómplatna tilgangi
sínum?
Platan hefur þegar náð miklum
vinsældum, svo sennilega verður að
'vara spurningunni játandi, og er
það nokkuð merkilegt, þvl þarna
gerir Fiosi óspart grín að þeim sem
spila undir hjá honum — á þann hátt
sem þeirra kynslóð ein skilur. Þetta
grín var upphaflega samið fyrir ára-
mótaskaup sjónvarpsins 1969, og
mæltist svo vel fyrir að það var í
rauninni bráðsnjöll hugmynd að
setja þetta á hljómplötu.
Á A-síðu er lagið ,,ÞaS er svo
geggjað aS geta hneggiaS", og
gerði Flosi sjálfur „textann", en lag-
ið er eftir Magnús Ingimarsson.
Flosi oetur sungið, og hljóðfæra-
leikur Pops er góður, svo langt sem
hann nær, en satt að segja bauð
þetta verkefni þeim félögum ekki
upp á mikla tilburði, sem þeir áttu
þó meira en skilið að fá tækifæri til
að spreyta sig á. Fléttaður gítarleik-
ur þeirra Ómars Óskarssonar og
Sævars Árnasonar er góður og sam-
spil Péturs Kristjánssonar og Ólafs
Sigurðssonar er jafnt og hressandi.
Hinum megin er lagið „Ó Ijúfa
líf", en það er gamli negrasálmur-
inn „Oh, happy day", við [slenzkan
texta Flosa.
Söngur er enn sem fyrr, ja Flosi
getur sungið og hljóðfæraleikur, sér-
lega gítar, góður. Saxófónleikur
Andrésar Ingólfssonar er og góður,
en ef til vili máttlaus. Textana ætti
Framhald á bls. 40.
HEYRA MÁ
Cþó tægra 1 átt)
OMAR VALDIMARSSON
35. tbi. VIKAN 31