Vikan - 27.08.1970, Blaðsíða 32

Rubert var nú vissulega þannig ásýndum sem hann væri líkleg-
ur til manndrápa ...
FRAMHALDSSAGA EFTIR PATRICIA WENTWORTH, 6. HLUTI
Hann vatt sér við til að fara, en ég greip
í handlegg hans og spurði: — Hvað með
Önnulísu?
— Hún er þegar flúin burt.
— Hvert? Og hvers vegna? Ferencz lækn-
ir, þér verðið að segja mér það. . . .
En hann var þögull og gekk til sonar síns,
sem lék sér í grasinu og tók hann upp. Ég
gekk aftur til skála míns og settist á rúmið.
Skyndilega stóð Rupert í dyrunum og
spurði eftir Önnulísu.
- Hvernig ætti ég að vita hvar hún er?
spurði ég, stóð upp og gekk framhjá honum
út undir bert loft.
— Þegar ég næ í hana, sagði hann með
dulinni reiði, :— skal ég koma henni til að
óska þess, að hún hefði aldrei fæðzt, þessi
Júðakrói!
Stundum kemur maður að þeim hverfi-
punkti, að manni er sama um allt. Þessu
stigi hafði ég náð nú. Ég vissi, að Rupert
var háskasamlegur maður, en það var eins
og sú staðreynd hefði engin áhrif á mig.
— Stendur nafnið hennar lika í bókinni,
Rupert? spurði ég blátt áfram og ósmeyk.
— Veizt þú eitthvað um bókina mina?
sagði hann lágum rómi.
Nú fann ég til skelks. Við vorum þarna
ein, og hann hafði mig sem í hendi sér. En
ég herti mig upp og horfði á hann þverúðar-
full.
— Ég veit talsvert um hana, svaraði ég.
-—■ En það er eitt, sem ég veit ekki enn, Ru-
pert. . . .
-— Og hvað er það?
Af hverju gengurðu í svona stígvélum?
Það kom á hann fát, og roði hljóp í and-
litið. Svo greip hann í mig og ætlaði að
draga mig að sér.
— Bölvuð drósin þín! hvæsti hann iágt
út úr sér.
Slepptu mér! skipaði ég og reyndi að
spyrna móti með hælunum. — Ef þú sleppir
mér ekki, æpi ég eins hátt og ég get.
En hann beit á jaxlinn og hélt mér fast.
Ég lét þó vera að gefa frá mér hljóð og
fylgdi honum nauðug. Það er hábjartur dag-
ur hugsaði ég, svo hann þorir naumast að
gera mér mein. Hann fór með mig inn í her-
bergi sitt og sleppti takinu á mér. Á veggn-
um var vopnaskjöldur, sem hann tók niður,
og þá kom í ljós gat á veggnum.
Þetta var bersýnilega geymslustaður bók-
arinnar, en bókin var horfin.
Rupert fölnaði og vék sér æfur að mér.
— Hvar er bókin? þrumaði hann ógnandi.
— Hvaða . . . bók? stamaði ég.
— Þú veizt það vel. Þú varst að enda við
að nefna hana. Hvar er hún?
Rupert var nú vissulega þannig ásýndum
sem hann væri líklegur til manndrápa. En
hann reyndi að stilla sig.
— É'g skil ekki, hvað þú ert að tala um,
sagði ég. — Ég hef ekki hugmynd um, hvar
þessi bók er. Og hvernig ætti ég að vita það?
Nú var stilling hans komin að því að
bresta. — Auðvitað veiztu, hvar hún er!
sagði hann hásri röddu.
— Nei, ég veit það alls ekki. Og ég vil
fá skýringu á þessu öllu saman. Af hverju
skyldi ég ágirnast þessa bölvaða bók þína?
Það leit út fyrir, að Rupert væri sann-
færður og varð aftur rólegur, og spurði eft-
ir stutta stund: — Hvernig stendur ann-
ars á, að þú hefur heyrt á þessa bók minnzt?
— Rósa sagði mér frá henni, svaraði ég
rólega.
— Rósa . . . endurtók hann og horfði
gegnsmjúgandi á mig án þess að segja meira.
- Auðvitað! hélt hann áfram hærri
röddu og gerði smell með fingrunum. —
Litla gyðingarottan . . . það hefur þá verið
hún, sem tók bókina...
Ég gekk hægt að dyrunum meðan hann
hreytti úr sér þeim ljótustu formælingum,
sem ég hef heyrt. Hann tók ekki eftir, að
ég fór, hugsaði aðeins um Önnulísu — og
bókina. É’g mátti til að hafa hraðann á, ef
mér væri líf hennar einhvers virði.
Við snæddum miðdagsmat á veröndinni,
og auðsjáanlega var Rupert kominn í gott
skap aftur. Hann gerði að gamni sínu og
hló, en ég tók eftir, að þetta var uppgerð.
Hugur hans var sjálfsagt bundinn við bók-
ina. Seinna um daginn syntum við í vatn-
inu og böðuðum okkur í sólskininu.
Áður en gengið var til matar um kvöldið
hafði ég fataskipti og klæddi mig í bezta
kjólinn minn. Að svo búnu setti ég mína
þýðingarmestu hluti, eins og peninga, ávís-
anir og vegabréf, í litlu handtöskuna mína
og hugsaði ekki meira um hitt dótið og föt.
Kvöldmáltíðin var ævinlega borin fram
mjög óformlega. Hinir ýmsu réttir voru
bornir umhverfis borðið á fallegum fötum
svo maður gæti valið hvað sem var úr sæti
sínu annað en vínið. Þegar ég gekk að barn-
um eftir glasi .heyrði ég Rupert segja, að
hann ætlaði til borgarinnar daginn eftir í
viðskiptaerindum.
— Þú tekur þá allt að þér, Magga, og
sérð um, að öllum líði vel, sagði hann.
Ég saup vel á glasinu, og vínið smakkað-
ist mjög vel. En það var greinilega sterkt,
svo varlegast var að gæta sín.
— Það skal ég reyna að gera, svaraði ég
eins sannfærandi og mér var unnt.
— Svona á það að vera! sagði hann og
kyssti mig á vangann.
Ég fann til mikilla ónota innanbrjósts, en
samt heppnaðist mér að brosa. Stutta stund
slúðruðum við um ómerkilega hluti, síðan
gekk ég út fyrir og settist á brjóstriðið, sem
sneri að vatninu. Þaðan gat ég virt þau öll
fyrir mér án þess nokkur gæti læðzt að baki
mér. Ég sat þarna og beið eftir að hver færi
smám saman sína leið.
Þegar þau loks voru öll farin, gekk ég
niður til tjalds Crouners. Hann sat fyrir ut-
an og beið.
— Hvar í skollanum hefurðu verið? kall-
aði hann upp, þegar ég nálgaðist og blés
mæðinni. Við gátum aldrei hitzt án þess að
æpa hvort að öðru.
— Hvað áttu við? kallaði ég á móti. —
Ég kom eins fljótt og ég gat. Enda er ég
sprengmóð.
— Viltu ekki líta inn í tjaldið? Það er
tilbreyting frá munaðarlífinu, sem þú lifir.
Hann horfði á litlu handtöskuna mína og
kinkaði kolli. — Þú veizt þá, að barnið er
horfið?
— Já, Rupert sagði mér það. Hann veit
líka, að hún hefur tekið bókina.
— Um hvað ertu að tala?
Nú sagði ég Crouner upp alla söguna með-
an hann blandaði handa mér viskí og skál-
aði við mig. Og í þetta sinn sleppti ég ekki
að fræða hann á, að Rupert hefði ekki ein-
ungis banað Rósu, heldur líka ákveðið að
leika Önnulísu eins. Ég sagði henni frá
flóttamannastofnuninni og ungfrú Tucker.
Crouner hlustaði með áhuga meðan hann
handlék sígarettur sínar og eldspýtur. Mér
var nú ljóst, að engri manneskju vildi ég
heldur vera í félagsskap með en Crouner.
— Þetta hefðirðu átt að segja mér fyrr,
mælti hann loks. — Annalísa er farin aftur
til Vínar. Heim í íbúð systurinnar. Ég tal-
aði lengi við hana. Þegar ég sá, að hún var
farin að gráta, fór ég með hana afsíðis, svo
við gætum verið í næði. Hin tóku ekki eftir
neinu.
— Og hvað sagði hún þér?
— Ekkert sérlega mikið. Hún talaði um
systur sína og hvað hún væri hrædd og að
hún yrði að komast heim. Ég sagði, að ef til
vill væri ekki skynsamlegt fyrir hana að
fara til Vínar, en hún hélt sér stöðugt við
það. Og svo lét ég hana hafa peninga fyrir
farmiðanum.
Crouner horfði efasemdaraugum fram fyr-
ir sig.
— Ég er að hugsa um, hélt hann áfram,
— að ég hefði alveg eins getað látið hana
fá peninga fyrir útförinni sinni. Veiztu, hvar
hún á heima?
— Auðvitað, svaraði ég.
Þetta svar kom honum til að spretta upp
úr sæti sínu. —■ Ifvar? spurði hann óðara.
Einhvers staðar bak við Franz-Josefs-
járnbrautarstöðina. Ég er ekki kunnug í Vín,
en....
— Ég er kunnugur þar, greip Crouner
fram í.
Hann spennti á sig bakpoka og sýndi á
sér fararsnið.
Komdu nú, sagði hann og rétti mér
hönd. Ég greip í hana. Þetta var traustleg
hönd og sterk.
Hvert á að fara? spurði ég. — Og hvað
verður um tjaldið?
Ah, til fjandans með tjaldið, svaraði
hann. — Ég er búinn að panta bíl og vona
að ég hafi nóga peninga til að borga hann.
- Ég get hjálpað upp á þig, ef þú kemst
í strand, sagði ég galvösk.
— Það er alltaf verið að skipta um stöðv-
32 VIKAN 35. tbi.