Vikan - 23.03.1972, Page 41

Það brakaði í eldinum. Vél-
in trekkti vel. Gérard var með
málningarpensil í hendinni.
Hann gekk tvö skref aftur á
bak, til að virða fyrir sér litar-
sýnishorn á veggnum, gulan og
bláan ferning.
— Jæja? spurði hann. —
Hvað finnst þér?
Daniéle svaraði ekki strax.
Hún sat á kolli við eldavélina,
eins nálægt og hægt var. Hún
var óróleg og miður sín. Það
var greinilegt að hún gat ekki
tekið þessu ástandi á sama hátt
og Gérard.
— Jæja? endurtók Gérard.
— Þennan bláa, sagði Dani-
éle.
Rödd hennar kafnaði í kok-
inu. Gérard sneri sér við og
virti hana fyrir sér. Hún leit
undan. Hún vissi að hún átti
að segja eitthvað, eitthvað
skemmtilegt . . .
— Ertu að hugsa um að
flytja hingað? spurði hún og
kreisti fram bros.
— Já, einmitt! sagði Gérard
glaðlega. — Getur þú ekki
saumað gluggatjöld fyrir mig?
— Þú ert geggjaður!
— Nei, sagði Gérard, — ég
er hamingjusamur.
Hann fleygði frá sér penslin-
um og gekk til Daniéle til að
kyssa hana. Hún stritaði ekki
á móti.
— Ég get ekki gleymt lög-
regluþjónunum, tautaði hún.
— Heldurðu að þeir láti þig í
friði hér?
— Það kemur á daginn!
sagði Gérard.
Hann losaði trefilinn, sem
Daniéle hafði um hálsinn.
Hendur hans þreifuðu leitandi
um líkama hennar.
— Nei, Gérard, nei . . . sagði
hún.
Rödd hennar var biðjandi.
Gérard sleppti henni og dró sig
hikandi í hlé.
— Hvað er að þér?
— Ég var rétt að segja þér
það.
— Hvað? Þetta með lög-
regluþjónana?
Daniéle kinkaði kolli, en hún
leit ekki á hann. Eitt andar-
tak varð hann ofsareiður á
svip, en svo Ijómaði hann upp
aftur. Hann lofaði sjálfum sér
að frá og með þessari stundu
skyldi ekkert geta haft áhrif á
geð hans. Hann brosti.
— Á ég að segja þér eitt,
sagði hann glettnislega, — ég
hefði viljað láta þá standa mig
að verki.
Daniéle hristi höfuðið. Henni
varð óglatt við tilhugsunina.
Óvænt hljóð kom henni til að
hrökkva við.
- Hvað er þetta? spurði
hún hræðslulega.
Gérard opnaði dyrnar. Kött-
ur skauzt framhjá honum.
- Þetta er ekkert. sagði
hann en rödd hans var ekki
eins glaðleg. — Þetta var bara
köttur . . . Þú þekkir þá?
— Fyrirgefðu, sagði Daniéle.
Gérard lokaði dyrunum og
sneri svo baki að þeim.
— Ég hef það alltaf á til-
finningunni að njósnarar séu á
hælum okkar, sagði unga kon-
an.
— Það hef ég ekki, sagði
Gérard.
—■ Þú veizt að ég á bágt með
að skríða í skúmaskotum, sagði
Daniéle. — Ég verð að vera
frjáls, verð að geta sagt það
sem ég vil . . .
Þessar skepnur, hugsaði Gér-
ard. Þau leggja ekki hendur á
okkur, en þau forpesta loftið í
kringum okkur. Jæja, fjand-
inn hafi það, þá er bezt að berj-
ast!
Hann tók fast í axlir hennar,
eins og maður, sem hefur ekki
hugsað sér að sleppa því sem
hann hefur einu sinni náð í og
tilheyrir honum.
—• Mér líður alveg ágætlega
hér, fullvissaði hann hana um.
Daniéle virti hann fyrir sér
og skammaðist sín fyrir að hafa
truflað gleði hans.
— Vinur minn, tautaði hún,
— lofaðu mér að minnsta kosti
einu . . .
— Hvað er það?
— Að ég þurfi ekki að koma
aftur hingað.
Gérard varð undrandi. Hon-
um hafði tekizt svo vel að leika
kæruleysið og lagt sig svo fram,
að hann gat ekki sett sig inn í
þessa angist, sem Ðaniéle var
greinilega yfirkomin af.
— Ef þú vilt það ekki, en þá
getum við næst hitzt á veit-
ingahúsi.
Og í þessu tilefni, las réttar-
ritarinn, bið ég um að þetta
ákæruskjal verði fengið frú
Daniéle Guénot í 'hendur. í því
er þess krafizt að . . .
Hann stóð hjá ákærandanum,
sem sat í stórum stól bak við
,skrifborðið. Hinum megin við
skrifborðið sat herra Leguen
og reyndi að vera sem virðu-
legastur í tilefni af alvöru
stundarinnar. Það var engu
líkara en að hann væri við-
staddur helgiathöfn.
. . . krafizt að henni verði
hengt eftir 354. grein hegning-
arlaganna, sem fjalla um refs-
ingu við því að fleka unglinga
til fylgilags við sig . . .
Ritarinn hætti að lesa, án
þess að lækka raustina og rétti
ákæruskjalið til ákæranda, sem
svo ýtti því yfir borðið til bók-
salans.
— Skrifið undir þarna . . .
Herra Leguen tók upp sinn
eigin penna og nú flaug hugur
hans inn á aðrar og ekki eins
hátíðlegar brautir. Nú gat hann
loksins saumað að þessum
barnaræningja, þessu flagði. Nú
var það hann, Leguen, sem
krafðist réttlætis í nafni lag-
anna.
Hann skrifaði nafn sitt með
ánægjubrosi.
Veitingahúsið var lítið og
notalegt. Eigandinn kom sjálf-
ur til Daniéle og Gérards.
— Viljið þið ekki fá ein-
hvern notalegan krók? sagði
hann með föðurlegum svip.
— Þvert á móti, sagði Dani-
éle, — við viljum helzt fá borð
þar sem við getum sýnt okkur
og séð aðra.
Eigandinn fylgdi þeim að
litlu borði við gluggann. Veðr-
ið var yndislegt. Daniéle var í
góðu skapi og naut þess að
sitja við gluggann og horfa á
sólina.
— Ertu ánægð núna? spurði
Gérard, án þess að nokkurrar
tortryggni gætti í rödd hans.
—■ Já, fullkomlega ánægð.
Gérard hló, áhyggjulausum
hlátri.
— Svo þér líður betur, ef
við hittumst á almannafæri?
Stúlkan kom með könnu af
víni og setti hana á borðið.
—- Hér kann ég við mig,
sagði Daniéle. — Hér er þó
fólk í kringum okkur . . .
Hún lagði hönd sína blíð-
lega yfir hönd hans.
—- Hér er fólk sem ekkert
er að fetta fingur út í það að
við séum saman. Þannig lang-
ar mig til að lifa lífinu, ekki að
vera í felum . . .
- Ég skil, sagði Gérard.
— Vilt þú hella í glösin?
Gérard skenkti glas hennar
fullt.
— Meira, sagði hún.
Það flaut yfir barmana og
vínið rann út á dúkinn. Dani-
éle horfði á vínblettinn. Hún
hrökk við, þegar Gérard hætti
að hella. Hann leit undrandi á
hana.
— Þetta er eins og í einni
af bókum Rilkes, sagði hún. —
Gamall riddari hellir víni í
glas konu sinnar. Hún hafði
reitt hann til reiði og hann
hellir og hellir . . . og fíni,
hvíti dúkurinn verður rauður
af víninu . . . Er þetta ekki
fallegt?
— Hef ég þá reitt þig til
reiði? spurði Gérard
Daniéle fór að hlæja.
— Þú? Nei, þú hefur ekki
reitt mig til reiði. En það hef-
ur samfélagið gert, það neyðir
okkur til að lifa í skugganum
. . . Þegar svo einfaldlega er
hægt að búa í sólinni . . .
Hún deplaði augunum og það
var eins og spennan hyrfi af
ásjónu hennar. Gérard virti
hana fyrir sér, en hann fann
líka einhvern óljósan óróleika
og hann vissi ekki hvernig
hann átti að verja hana fyrir
því sem ógnaði þeim.
En sem betur fer, getur það
ekki orðið verra, hugsaði hann.
Rétt hjá bragganum, sem nú
Framhald á bls. 63
12. TBL. VIKAN 41