Vikan - 19.10.1978, Blaðsíða 23

við að sinna öllum þeim óteljandi smá-
atriðum, sem alltaf fylgja starfi eins og
hans. 1 rauninni hafði hún oft verið stað-
gengill hans. Hann gat ekki án hennar
verið.
Hann leit á málverkið af föður sinum.
Hann hafði alltaf verið mikill vinnu-
þjarkur, upptekinn af starfinu og elju-
samur með afbrigðum. Þó hafði honum
gengið betur að umgangast hann heldur
en móður sína. Hún var næstum óþol-
andi fögur kona, kuldaleg og i rauninni
ekkert annað en innantóm nöldur-
skjóða. Hún hafði alltaf haft andáuð á
öllu, sem bókum viðkom, og hafði gift
sig aftur strax tveim mánuðum eftir
dauða föður hans. Nú bjó hún í Suður-
Ameríku með seinni manni sínum, sem
var auðugur landeigandi.
Allt í einu datt honunt snjallræði i
hug. Hann ýtti á innanhússimann og
sagði: — Eru margir fundir í dag, frök-
en Richards?
— Bara einn klukkan þrjú, herra
Regan.
— Get ég afboðað?
— Þaðhugsaég.
— Gott, viljið þér annast það. Ég fer
burtu I nokkrar klukkustundir. Ég er
ekki í skapi til aðvinna.
Hann kom ekki meira á skrifstofuna
þennan daginn, en settist á lítinn, nota-
legan bar, þar sem hann sat aleinn úti í
horni og sleikti sárin. Þegar hann kom
heim til sin um kvöldið, var hann ölv-
aður úr hófi.
Næsta morgun leið honum ekki sem
best, en var búinn að taka ákvörðun.
Strax og hann kom á skrifstofuna, gerði
hann boð fyrir fröken Finch. Þegar hún
kom horfði hann á hana rannsakandi
augnaráði.
Auðvitað var hún af léttasta skeiði, en
samt ennþá mjög aðlaðandi kona, og
honum hafði alltaf fallið hún mjög vel í
geð ... þangað til í gær. Hann taldi, að
hún ætti þátt I, að einkaritarinn hans
vará förum.
— Mér til mikillar gremju ætlar frök-
en Richards að yfirgefa okkur, sagði
hann hreint út.
— Já, mér er kunnugt um það, sagði
hún.
Auðvitað! hugsaði hann bitur.
Upphátt sagði hann: — Égvaraðhugsa
um, hvort þér gætuð tekið að yður henn-
ar starf, meðan önnur er ekki ráðin?
— Auðvitað. sagði hún, — ég skal
gera mitt besta.
— Gott. Þá er engin ástæða til að
halda í fröken Richards. Viljið þér sjá
um, að hún fái launin sín og annað, sem
hún á rétt á. Ég er auðvitað fús til að
gefa henni bestu meðmæli, sem völ er á.
— Ég skal annast þetta. Var það eitt-
hvað fleira? sagði fröken Finch.
Hann hristi höfuðið. — Við getum
rætt saman síðar i dag, þegar fröken
Richards hefur sett yður inn i starfið.
UKKAN rúmlega ellefu kom
fröken Finch inn með bréf til undir-
skriftar. Hann tók pennann ósjálfrátt og
skrifaði nafnið sitt.
— Hvað var þetta annars?
— Meðmæli fröken Richards.
— Nú, já. Eginlega hafði hann ætlað
sér að skrifa þau sjálfur, en nú las hann
vandlega það, sem stóð skrifið.
— Ég verð að segja, að þetta eru frá-
bær meðmæli, fröken Finch, sagði hann.
— Þetta er bara sannleikanum sam-
kvæmt, herra Regan. Hún er einstök
stúlka.
Hann kinkaði kolli og hugsaði bitur:
Hvers vegna í ósköpunum hrekur þú
hana þá héðan?
Fröken Finch hikaði aðeins og sagði
svo: — Fröken Richards er að fara
núna. Þér viljið kannski kveðja hana?
Hann reis upp til hálfs, en settist aft-
ur: — Nei, það held ég ekki. Við kvödd-
umst í gær.
Næstu tvær vikur voru erfiðar. Hann
hafði allt á homum sér. Bréfin hennar
fröken Finch voru vitlaust skrifuð,
mikilvæg handrit hurfu, og dagbókin
hennar var til skammar. Hann varð
sjálfur að giska á, hvaða fundi hann átti
að haldaeða mæta á.
Einn daginn þegar hún kom inn til
hans, missti hann stjórn á skapi sínu og
sagði henni til syndanna. Hann var
öskureiður og sagði margt Ijótt. Hún tók
þessu stillilega, og honum fannst hann
haga sér kjánalega, þegar mesti móður-
inn var runninn af honum.
— Nú, jæja, jæja fröken Finch, sagði
hann og reyndi að stilla sig. — Þetta er
óvenju slæmt. Ég veit, að þér getið bet-
ur. Faðir minn sagði alltaf, að þér væruð
besti einkaritari á landinu.
— Það eru 28 ár síðan, sagði fröken
Finch.
Sem sagt áður en ég fæddist, hugsaði
Frank Regan. — Allt í lagi, fröken
Finch, við skulum ekki tala meira um
þetta. Auðvitað tekur það sinn tíma eftir
margra ára hlé að setja sig inn í starfið á
nýjan leik. Þér verðið að fá tima.
Hvernig er annars með eftirmann frök-
en Richards?
— Ég hef rætt við ótal umsækjendur,
sagðihún, — en ég er hrædd um, aðerf-
itt reynist að finna eins hæfa stúlku og
hana. Maður finnur ekki hennar líka á
hverju strái.
Gremjan blossaði upp í honum. —
Það veit ég vel. En það væri kannski
hægt að. notast við einhverja, sem væri
ekki alveg eins fullkomin.
Fröken Finch var rósemin sjálf: —
Það eru nokkrar stúlkur, sem ég hefi
enn ekki gefið mér tima til að ræða við.
— Veldu þá skástu, og ég skal tala
við hana.
TvEIM dögum síðarók Frank Reg-
an til flugvallarins. Vélin, sem hann ætl-
aði með, var farin fyrir tveim tímum.
Hann leit á miðann með uppgefnum
brottfarartima, sem fröken Finch hafði
látið hann hafa. Hann ók beint aftur til
skrifstofunnar. Hún var greinilega ekk-
ert undrandi að sjá hann, og það jók
reiði hans til muna. Hann gat varla haft
stjóm á sér.
— Það er svo komið, fröken Finch,
að þér eruð orðin baggi á fyrirtækinu og
baggi á mér. Ef ég á að reiða mig á yður í
framtiðinni, veit ég ekki, hvar þetta end-
ar. Mér er óskiljanlegt, hvernig faðir
minn hefur getað hafið yður til skýj-
anna, eins og hann gerði. Yður er
ómögulegt að gegna trúnaðarstarfi eins
og þessu. Kannski hafið þér sjálfar áttað
yður á hlutunum á sinum tíma, þegar
þér sögðuð starfi yðar lausu?
Fröken Finch laut höfði og var búin
að taka upp vasaklútinn.
En hann lét það ekki á sig fá og hélt
áfram: — Og það er fleira, sem ég ekki
skil, fröken Finch. Þér vissuð, hve frök-
en Richards var einstök, og samt hjálp-
uðuð þér henni óbeint til að losna
héðan. Hvers vegna?
Fröken Finch lyfti höfði. Augun
stóðu full af tárum, en hún horfði hik-
laust á hann og sagði stoltum rómi: —
I — Já, Regan, ég viðurkenni gjarnan,
að ég fékk fröken Richards til að segja
upp.
Hann starði á hana bálreiður: — Og
hvers vegna, ef mér leyfist að spyrja?
Fröken Finch rétti úr sér i sæti sínu.
— Þegar mér varð Ijóst, að hún var ást-
fangin af yður, stakk ég upp á þvi, að
hún skyldi segja upp. Það er nóg að hafa
eina fröken Finch hér i fyrirtækinu . . .
að visu held ég, að hún hefði farið þrátt
fyrir allt. Ég var ekki eins gáfuð og sterk
og hún, þegar ég varð ástfangin af föður
yðar.
ÞöGNIN, sem fylgdi, virtist ætla að
vara að eilífu. En loksins teygði hann
höndina yfir skrifborðið og lagði hana á
hennar. Hún leit upp, og hann varð
undrandi, þegar hann sá votta fyrir brosi
í augum hennar.
— Fyrirgefið, fröken Finch, sagði
hann og var þungt niðri fyrir, — ég
hafði ekki minnsta grun um þetta. Má
ég þakka yður fyrir að segja mér það.
Þér hefðuð kannski átt að segja föður
minum frá þessu lika, það hefði getað
breytt miklu. Við virðumst blindir, feðg-
arnir. Hann horfði beint í augu hennar.
— HvarfinnégJane?
Fröken Finch dró til sín höndina og
reif blað úr minnisbókinni sinni. — Hér
er heimilisfang hennar. En það gildir að-
eins í dag. Hún ætlar til Kanada á morg-
un. Það var þess vegna, sem ég neyddist
til að sjá um, að þér næðuð ekki vélinni i
dag.
Hann gekk kringum skrifborðið, tók
seðilinn með heimilisfanginu og kyssti
hana ntjúklega á vangann.
— Afboðaðu alla fundi i dag, fröken
Finch. Ég þarf að annast mjög áriðandi
mál.
Hann stansaði frammi við dymar,
snéri sér við og horfði hugsandi á hana.
— Fröken Finch, það er smátt og smátt
að renna upp fyrir mér, hvers vegna fyr-
irtaks einkaritari, eins og þér eigið
að hafa verið, hefur verið gjörsamlega
ómöguleg siðustu daga. Ef mér skjátlast
ekki, er hinn frábæri einkaritari aftur
kominn á sinn stað frá og með þessari
stundu . . . hefi ég ekki á réttu að
standa?
Hún brosti til hans: — Kannski.
— Ef þér viljið fara í gamla starfið
aftur, þá er ekkert því til fyrirstöðu af
minni hálfu. Hugleiðið það. Við spjöll-
um betur saman síðar. í augnablikinu
hefi ég annað i huga.
Og þar með var hann þotinn.
ENDIR.