Vikan - 19.10.1978, Blaðsíða 31

WiLLY
BREINHOLST
Hann var smáglæpamaður og hafði
verið vikapiltur fyrir Mafiuna. Séð
um ýmis smámál eins og að kála
náungum, sem voru vinnu-
veitendum hans til óþæginda.
En nú hafði hann fengið frábæra
hugmynd, sem hann ætlaði sér
ekki að deila með öðrum. Þraut-
skipulagt og fagmannlegt rán, sem
gæfi af sér þykkan vöndul af
brakandi, grænum seðlum. Honum
yrði ekki skotaskuld úr þvi ...
Luigi Gorgonzola hafði valið sér erf-
iða atvinnugrein. Og ekki var örygginu
fyrir að fara. Hann var smáglæpamaður.
Draumur hans var að geta skrapað saman
það mikið fé, að honum auðnaðist að flytja
með konu og böm úr fátæka inn-
flytjendahverfinu þar sem þau bjuggu, í
betra og dýrara hverfi í námunda við
hinar glæsilegu breiðgötur Chicago.
Hann hafði verið vikapiltur fyrir
Mafíuna. Kálað ósamvinnuþýðum ná-
ungum með því að bjóða þeim í ökuferð
og fylla þá af blýi, síðan varpaði hann
líkinu í fljótið. En þetta voru bara smá-
mál, sem ekki gáfu mikið í aðra hönd.
Nei, reglulega fagmannlegt og þraut-
skipulagt rán, sem gæfi af sér þykkan
vöndul af brakandi, grænum seðlum, —
það var eitthvað meira vit í því. En vildi
enginn af þeim stóru hafa mann með. þá
neyddist maður til að standa einn i
þessu, og það var einmitt það, sem Luigi
ætlaði að gera. jbúðin hans i fátækra-
hverfi í suðurhluta Chicago-borgar var
lítil og þröng. Krakkarnir hlupu um með
hávaða og látum, og ekki bætti hin feita
og sinöldrandi Maria-Theresa, mamma
Gorgonzola, úr skák. En þarna sat nú
Luigi samt sem áður, og á gamla rispaða
borðstofuborðinu lá stórt kort yfir fylkið
Illinois. Hann hafði aldeilis komist í feitt
á Milanese-bamum. Puerto-Pancho og
Marocco-Muff vildu fá hann með sér
sem skyttu. 1 stuttu máli var hugmyndin
þessi: Á hverjum miðvikudegi lét Spring-
field silfurnámufélagið sækja úttroðinn
poka af peningum í Chicagobankann. Á
eyðilegum veginum til Springfield,
norðan við Sandwich Creek, var hægt
að liggja i launsátri bak við klettana.
Siðan gætu þeir tokað veginum og haldið
bilstjóranum og varðmanninum i skefj-
um þar til hinir brakandi, grænu dollara-
seðlar væru tryggilega í þeirra vörslu.
En hvers vegna ætti hann að deila þeim
með öðrum? Hvað var á móti því að
leika dálítið á Puerto-Pancho og Mar-
occo-Muff? Hann gæti orðið fyrri til,
INI-KRIMMINN
Þýð. Jóhanna Þráinsdóttir.
stendur ■ stórræðum
lagst í launsátur við Lambs Cliff, og
tryggt sér einum hina yndislegu, fagur-
grænu seðla.
Já, einkaframtakið var það sem gilti í
þessum heimi, og Luigi var einmitt
maðurinn til að framkvæma slíkt stór-
virki. Hann braut saman kortið yfir
Illinois, en í sömu andrá heyrði hann
skothvell að baki sér. Hann var ekki
seinn að snúa sér við. Það var hann
Antóníó litli, sem hafði læðst inn til
hans, tekið byssuna hans og skotið upp í
loftið.
— Hversu oft þarf ég að segja þér, að
þú átt að láta verkfærin hans pabba þíns
í friði, hvæsti Luigi.
Antóníó litli tautaði eitthvað um að
hann vildi miklu heldur dunda sér við al-
vörubyssu en þessa heimskulegu leik-
fangabyssu, sem hann sjálfur átti. Svo
ýtti Luigi stráknum frá sér og fór í skot-
helda vestið sitt. Hann stakk byssunni í
beltið, fór í jakkann og dró svarta
fílthattinn sinn langt niður ennið. Svo
stakk hann nefinu í gættina og sagði við
Mariu-Theresu:
— Vertu ekkert aðbúast við mér fyrr
en ég kem. Ég hef verk að vinna.
María-Theresa þurrkaði fituna af
spaghettispikuðum fingrunum í svunt-
una ogkinkaðiánægðkolli.
— Heimilispeningarnireru hvortsem
er að verða búnir, sagði hún. — En
farðu nú varlega. Þú veist að þú átt að
minnsta kosti 30 ár yfir höfði þér, ef þér
mistekst í þetta sinn.
— Mér getur ekki mistekist. Þetta er
alveg pottþétt. Ég þarf ekki að gera ann-
að en ná í aurana. Og svo getum við
kvatt allt baslið, flutt frá allri fátæktinni
og búið um okkur meðal auðmanna.
Síðan stal Luigi stórum Buick og ók
út að Lambs Cliff. Þegar flutningabíll-
inn frá Springfield silfurnámunum var
væntanlegur lagði hann Buicknum þvert
á veginn og faldi sig bak við klettana
með byssuna tilbúna. Eftir fimm
mínútur birtist svo flutningabíllinn. Bíl-
stjórinn snarbremsaði svo hvein í heml-
unum, þegar hann sá Luigi birtast með
fingurna á gikknum.
— Þetta er vopnað rán, hrópaði Luigi
aðvarandi. Ef þið hlýðið ekki, skýt ég
... Svona, út með ykkur... og upp með
hendur. Láttu bílinn vera i gangi.
Bílstjórinn og varðmaðurinn stigu
fýlulega út úr bilnum og hirtu ekki um
að rétta upp hendurnar.
— Upp með hendur, endurtók Luigi
hörkulega. — Kastið byssunum frá
ykkur. Svo snúið þið ykkur við og flýið
sem fætur toga. Ég tel upp að þremur,
og séuð þið ekki úr augsýn þegar ég er
búinn að þvi, skýt ég ykkur i kássu.
Þetta hefðu átt að vera nokkuð Ijós
fyrirmæli. Samt nálguðust mennirnir
Luigi, eins og þeir hefðu hreint ekki
heyrt orð af því, sem hann sagði. Luigi
varð órólegur. Hann fann hvernig svit-
inn spratt fram á enninu.
— Burt með ykkur, æpti hann ör-
væntingarfullur.
Þeir gerðu sig ekki líklega til að
hverfa. Þvert á móti, þeir nálguðust óð-
fluga. Luigi átti ekki annarra kosta völ
en að salla á þá. Líf hans var undir því
komið. Nú mátti ekkert klikka, ekkert
fara úrskeiðis. Hann hafði enga löngun
til að halda áfram sem vikapiltur hjá
Mafíunni. Mennirnir tveir gripu eld-
snöggt niður í rassvasann. Örvita af
hræðslu skaut Luigi tvisvar á varðmann-
inn og einu skoti beint í fésið á bilstjór-
anum. Mennirnir létu sér það I léttu
rúmi liggja. Bílstjórinn néri andlitið, eins
og hann væri að reka burt flugu. Luigi
skaut síðasta skotinu sínu beint í trýnið
á honum. Svo var skothólfið tómt, og
mennirnir köstuðu sér á hann.
Hann fékk tuttugu ára einangrun í
Ríkisfangelsinu í Chicago til að velta því
fyrir sér, hvernig í ósköpunum það hefði
getað hent hann að taka vatnsbyssuna
hans Antóníós litla með sér I vinnuna
42. TBL. VIKAN31