Vikan - 19.10.1978, Blaðsíða 20

Sums staðar höfðu farið af stað litlar
snjóskriður undan skíðum þeirra. Okkur
á hægri hönd var dalurinn, sem lá upp
að Tondi di Faloria. 1 þessum dal sáust
klettar og steinhnullungar risa upp úr
snjóhafinu. Skíðaför Engles lágu frá
auðu svæði að fótum okkar.
Við fylgdum slóð hans að klettinum.
Þá heyrðist i Joe: „Guð minn almáttug-
ur! Sjáðu þetta!”
Flann benti eftir slóðinni. Ég leit eftir
förunum, sem lágu upp i snarbratta
brekku fyrir handan klettinn.
Brekkan var mörg hundruð metra há.
Svæði þetta er talið lífshættulegt á kort-
inu. Brekkan virtist næstum lóðrétt efst
uppi. Og i þessari brekku hafði myndast
geysimikil snjóskriða. Fiún lá niður eftir
brekkunni ofan í dalinn. Og við jaðar
hennar lágu skiðaför, sem voru eins og
tvær þráðbeinar linur á hvitum pappír.
Förin lágu að þeim stað, þar sem við
stóðum.
Joe setti myndavélina i gang. Þegar
í guðanna bœnum, George, þetta
ar afcfci annað an litaajónvarp.
hann hafði tekið.myndina, sagði hann:
„Hann hlýtur að hafa verið einstakur
skiðamaður, Neil. Hann gerði hið
ómögulega. Hann fór á skíðunum með
skriðunni, ofan á henni og lifði það af.
Og þá þurfti hann að lenda á þessum
kletti. Hann hefur fallið um steinana, en
hann hefur ekki séð þennan hnullung.
Þannig hefur hann særst.”
Ég kinkaði kolli. Ég gat ekki sagt
neitt. Það var kaldhæðni örlaganna að
láta hann komast lifandi úr snjóskrið-
unni, en særast svo til ólífis á litlum
steinhnullungi.
Ég leit upp eftir slóðinni og kom
skyndilega auga á svarta þúst neðst i
skriðunni. Mér sýndist það vera manns-
likami.
Ég benti Joe á þetta. „Er þetta manns-
likami, eða er ég að sjá ofsjónir?” spurði
ég hann.
Hann starði upp eftir skriðunni. „Svei
mér þá — já,” sagði hann. Síðan leit
hann á mig. „Keramikos?” spurði hann.
„Það hlýtur að vera,” svaraði ég.
Ég leit á skriðuna og reyndi að gera
mér grein fyrir þvi, hvað komið hafði
fyrir. Þá sá ég, að lengst til hægri var
skriðan ógreinileg, eins og snjór hefði
fallið á hana þar. „Ég held ég viti hvað
kom fyrir," sagði ég.
Hann leit til mín spyrjandi.
„Engles hafði aðeins átta mínútna
forskot frá Col da Varda,” sagði ég. „Ég
tók tímann. Hann var góður skíða-
maður, en það er erfitt að segja um það.
Skíöaskálinn
í Ölpunum
hvor þeirra hafi haft betur upp brekku.
Og Keramikos var betur á sig kominn.
Hann getur ekki hafa verið langt frá
Engles, þegar þeir fóru upp brekkuna.
Og þá kom snjóskriðan. Þetta er gömul
skriða þarna lengst til hægri. Hann gat
ekki snúið við. Keramikos var rétt fyrir
aftan hann og var með byssu. Hann gat
ekki haldið áfram vegna snjóskriðunnar.
Það var aðeins eitt hægt að gera — og
það gerði hann. Hann fór niður með
skriðunni. Hann var góður skiðamaður,
og það var þess virði að reyna það.”
„Og þannig kom hann af stað annarri
snjóskriðu, sem tók Keramikos með
sér?” Joe lauk setningunni fyrir mig. Joe
leit upp eftir skriðunni. „Já, þannig
hefur það verið,” sagði hann. „Ætli að
hann sé ennþá lifandi?” Hann kinkaði
kolli í áttina að þústinni í snjónum.
„Við skulum sjá,” sagði ég.
„Heldurðu, að við höfum það upp?”
„Við getum reynt,” svaraði hann.
Brekkan var snarbrött. Snjórinn var
rnjúkur og laus i sér. Við áttum alltaf
hálfvegis von á, að allt léti undan.
En loks komumst við að likamanum.
Hann lá á grúfu í snjónum. Við snerum
honum við. Þar var Keramikos. Hann
var stífur og kaldur. Hann var háls-
brotinn. Ég tók af mér hanskana og leit-
aði á honum. Föt hans voru gaddfrosin.
Hann var ekki með byssu á sér. En i
brjóstvasanum fann ég veski hans. i því
var ekkert markvert annað en yfirlýsing
Holts. Ég stakk henni á mig.
Við drógum líkið að auðu svæðinu
neðst í brekkunni. Þar skildum við það
eftir og héldum aftur til Tre Croci. Það
var tekið að snjóa, þegar við héldum
aftur til byggða.
Þannig létust Engles og Keramikos.
Þannig lauk einnig kvikmyndinni, sem
tekin var uppi á köldum hæðum Tondi
di Faloria.
Áður en ég fór frá Cortina, fór ég upp
til Col da Varda. Skálinn, þar sem svo
mikið hafði borið við, var ekki annað en
svartir sviðnir bjálkar, þegar þaktir snjó-
lagi. Húsið hafði fallið saman yfir stein-
byrgið. Mayne. sem hafði keypt húsið,
skildi ekki eftir sig neina erfðaskrá. Ég
geri ráð fyrir þvi, að staðurinn verði eign
italska ríkisins.
Það er næstum ár liðið frá því að þetta
kom fyrir. En mér er sagt. að ennþá liggi
rústirnar ofan á steinbyrginu og að tog-
brautin sé ekki lengur notuð.
Og gullið? Ég geri ráð fyrir, að ég sé sá
eini. sem veit. hvar það er. Ég held ég
viti það. En ég er ekki viss. Mér er hvort
eð er sama um það. Það hefur orðið of
mörgum að bana til þessa. Ef það er
þarna, er best, að það fái að rotna í friði
ásamt leifum Col da Varda.
S ö G U L O K

Eldhúsmelliir
eftir Guðlaug Arason
Verðlaunasaga Máls og menningar
Eldhúsmellur fjalla um líf
fertugrar konu og baráttu hennar við
lífsleiða, tómleika hjónabandsins og
tilfinningaleysi.
Eldhúsmellur bók sem
hneykslar þig kannski, en rekur þig til
umhugsunar.
IjÍL
Laugavegi 18 — Símar 24240 og 15199

J
20VIKAN 42. TBL..