Vikan - 21.11.1985, Blaðsíða 28

Blómleg heruð, grænir akrar og skógi vaxnar hliðar,
hjarðir letilega á beit og bústnir smalastrákar með prik.
Eþíópía. Hvílíkur sælureitur: inni í kjarrinu eru strákofar og
börn að leik þar fyrir utan, litríkir smáfuglar skjótast milli
steina og einhvers staðar hrín asni. Hér hrundi fólk niður úr
hungri fyrir einu ári.
Wollaita í Suður-Eþíópíu er staðurinn. Hingað kom
íslensk hjúkrunarkona í ágúst 1984 þegar Alþjóðasamband
Rauða kross-félaga skipulagði neyðarhjálp í héraðinu. Það
var upphafið að litríkum ferli Sigríðar Guðmundsdóttur á
liðnu ári; hvarvetna þar sem neyðin var stærst kom kallið til
hennar: Bati-búðirnar fyrir norðan, síðan Gewane, þá alla
leið til suðurlandamæranna sem liggja að Kenya og svo
aftur til Wollaita. Allir þekkja Siggu, hún hefur getið sér
einstakan orðstír fyrir framgöngu sína; orð, sem félagar úti
í mörkinni eða fólk við skrifborð í fjarlægum borgum nota
til að láta í Ijós aðdáun sína, eru; hugrekki, dugnaður.
hæfni, vinsældir.
„Ástandið er enn víða ótryggt í
Eþíópíu,” segir Sigga. Uppskeru
er vænst í desember og nú þegar
hefur fólk skorið upp maís og
fleira. En rigningarnar hafa verið
misjafnlega góðar í landinu.
Margir höfðu misst allan búfénað,
aðrir eiga engin akuryrkjutól
lengur, útsæði hafði verið etið eða
selt í hungursneyðinni. Eþíópía er
á leið til endurhæfingar en um
langan veg er að fara. Enn verður
leitað til þeirra sem betur mega
sín í veröldinni að hjálpa þessu
fólki.
Hjálpin hefur komið að gagni.
Það sér maður þegar maður fylgir
Siggu á vettvang í Wollaita. Fólkið
sem nú brosir og gengur að
störfum væri einfaldlega ekki
lengur á lífi ef umheimurinn hefði
ekki komið til bjargar. Börnin,
sem eitt sinn voru beinagrindur
með tóm, f jarræn augu, eru nú lif-
andi, brosandi.
„Eg fór heim til íslands á liðnu
vori en hafði stutta viðdvöl,” segir
Sigga. Hún var kölluð til starfa á
ný og sér ekki eftir því að hafa
snúið aftur. „Á liðnum mánuðum
hef ég séð árangurinn af starfi
okkar kom í ljós, það veitir manni
miklafyllingu.”
„Asnarnir mínir eru frægir"
I fyrrahaust voru settar á fót
sérstakar matarstöðvar þar sem
bömin voru höfð á neyðarfæði. Nú
er ekki lengur þörf fyrir slíkt.
Rauði krossinn fylgist með
næringarástandi barnanna, sendi-
menn ferðast milli þorpa og kanna
líöan þeirra. Nú eru 10.000 börn á
skrá og er fjölskyldum þeirra
gefinn mánaðarskammtur af
mat: hveiti, sykur, hrísgrjón og
matarolía. Sigga stjórnar dreif-
ingunni, hefur nákvæma tölu á
birgðum í vöruskemmum og
sendir bifreiðar og jafnvel asna-
lestir með mat á milli staða.
„Asnarnir minir eru frægir,”
segir hún og hlær. Á meðan rign-
ingatíminn stóð urðu vegir ófærir
og afskekkt þorp einangruðust. Til
tals kom að senda flugvél með
mat sem yrði kastað niður í jxirpin.
Það er óhemju dýrt og ónákvæm
aðferð til að koma mat til fólks.
Sigga lagöi til að hún tæki asna á
leigu; 30 slíkir voru síðan klyfjaðir
og sendir af stað. Einkar heppileg
aðferð: asnarnir skila sínu,
eigendur þeirra fá smáskilding í
vaxann sem örvar markaðinn og
flugvélarnar geta sinnt öðrum
verkefnum. Það þarf dugnað og
útsjónarsemi til að skipuleggja
svona starf.
Sigga er eini útlendingurinn á
vegum Rauða krossins í Wollaita.
Hún stjórnar dreifingu til 23ja
þorpa, hefur um 20 launaöa starfs-
menn í vinnu og 40—50 aðrir fá
mat fyrir aðstoð. Það gustar af
henni þar sem hún stormar um,
lítur á börnin, gefur skipanir og
lætur starfsmennina finna að allt
eigi að ganga vel fyrir sig.
Engill dauðans
Sódó er smáþorp, höfuðstaöur
Wollaita. Rykugar traðir liggja
milli húsa og aðalgatan er skreytt
fánum, borðum og spjöldum:
Verkamenn allra landa,
sameinist! Byltingarafmæli er í
vændum. Sigga er í vöru-
skemmum Rauða krossins,
fylgjast þarf grannt með birgðum,
áætla þörfina á næstu vikum og
panta það sem með þarf frá Addis
Ababa. Starfsmenn eþíópska
Rauða krossins þinga með henni,
fulltrúar annarra liknarstofnana
koma og biöja um nokkra sekki af
sykri. „Við hjálpumst að,” segir
Sigga, „ef einhvern vantar
ákveðna vöru reynum við að
bjarga — þetta er allt starf að
sama markmiði.”
Skömmu áður fór hún til aö hafa
SIGGA
Islensk
hjúkrunarkona
í Eþíópíu
Myndir og texti: Stefán Jón Hafstein
28 Vtkan 47. tbl.