Vikan - 11.02.1943, Blaðsíða 4

4
VTKAN, nr. 6. 1943
Lissie fékk einu myndina, sem til var af hinum fræga
prófessor, og það hafði mikil áhrif á framtíð hennar ...
SmÁsag.a &Qtbi i/K clx. odío.X(mcLe.h.
LISSIE WENCH hafði að eigin áliti
ekki framkvæmt ýkjalítið í lífinu,
þótt hún væri ekki eldri en tuttugu
og eins árs. En hún var ekki eins hreykin
af neinu og því, að henni skyldi hafa tek-
izt að fá mynd af prófessor Korsholm.
Hún var búin að ákveða það, að hún
Skyldi eignast mynd af honum. Veggirnir
og allir aðrir staðir í litla herberginu henn-
ar voru þaktir myndum, og voru þar
myndir af öllum meira og minna þekktum
kunningjum hennar. En hinir frægustu
voru óneitanlega á mest ábérandi stöðum.
Og Lissie var hreykin af því að geta sagt
við vinkonur sínar:
„Þessi þarna á píanóinu er Hauschultz
hershöfðingi og á hillunni er Sölling pró-
fastur.“
Nú hafði hún nokkrum sinnum hitt
prófessor Korsholm á heimili frænda síns,
en enn hafði hún ekki haft kjark til þess
að biðja um mynd af honum. Því að hún
vissi, að þessi frægi fornmenjafræðingur
hafði ímugust á myndatökum og það var
víst varla til mynd af honum.
En svo vildi það til, að í nýársboði hjá
frændanum var hún svo heppin, að í pant-
leik lenti hún í því, að prófessorinn var
dæmdur til þess að gefa henni einhverja
smágjöf.
,,Ja, hvað á ég nú að gefa yður?“ spurði
hann. ,,Á það að vera konfektaskja eða
aðgöngumiði í leikhúsið?"
,,Nei,“ sagði Lissie og varð allt í einu
alvarleg á svipinn, „það er miklu meira,
sem ég ætla að biðja yður um. — Mig
Iangar svo til þess að eiga mynd af yður.“
Prófessorinn reyndi að færast undan,
honum var ekki vel við það. En hann gat
ekki neitað því, að hann varð dálítið upp
með sér af því, að lagleg, ung stúlka
skyldi vilja eiga mynd af honum. Og auk
þess átti hann að gefa henni gjöf.
Endirinn varð sá, að prófessorinn fór
til ljósmyndara og lét taka mynd af sér.
En búin var til aðeins ein mynd, og hana
fékk Lissie. Hún var strax sett á heiðurs-
staðinn á skrifborði hennar, og næsta
skipti, er vinkonur hennar komu til henn-
ar, sagði hún með illa duldri hreykni: „Ég
er búin að fá mynd af prófessor Korsholm
.— það er eina myndin, sem til er af hön-
um.“
Síðan Lissie varð stúdent, hafði það ver-
ið draumur hennar að verða blaðamaður.
En allir, sem hún hafði talað við, sögðu
henni aftur og aftur, hve hræðilega erfitt
það væri að komast að hjá blöðunum, svo
að hún hafði gefizt upp. Af og til sendi
hún að vísu sögu eða grein til ýmissa blaða,
en þar sem hún fékk það alltaf endursent
ásamt prentuðum miða, sem á stóð, að
blaðið „hefði því miður svo mikið auka-
efni fyrirliggjandi", hafði hún alveg hætt
því.
En nú varð hún að herða sig, ef hún
ætlaði ekki að hafna sem kennslukona í
einhverjum smábæ eða í einhverju öðru
eins hræðilegu. Frændi hennar, sem hingað
til hafði hjálpað henni, var nú dáinn, svo
að hún varð að reyna að sjá fyrir sér sjálf.
Hún hafði sent það, sem hún átti til af
greinum og smásögum til blaðsins „Hrað-
boðinn“, stærsta og útbreiddasta blaðsins
í bænum og beið nú með eftirvæntingu
eftir svari. En er það kom ekki, fór hún
sjálf til aðalritstjórans.
Hún var með ákafan hjartslátt, er henni
loks var fylgt inn á einkaskrifstofuna, þar
sem hinn mikli maður sat við stórt skrif-
borð og leit óþolinmóður á hana. Og henni
fannst hún aldrei hafa verið eins kjána-
leg og vandræðaleg.
„Já, kæra ungfrú," sagði ritstjórinn og
brosti þreytulega, „það vilja allir skrifa,
— allir, segi ég yður. En við höfum fasta
samverkamenn, sem verða fyrst og fremst
að fá laun sín. Ef þér viljið komast að
við blað, þá verðið þér að koma með eitt-
hvað sérstakt, eitthvað, sem alveg nauð-
synlegt er að fá, og enginn annar getur
gert eins. Ef þér getið það, þá komizt þér
alls staðar að.“
Lissie gekk.hægt niður stigann. Henni
hafði aldrei fundizt hún vera eins lítilmót-
leg og einmitt núna. Hún hélt á handritum
sínum; hún var viss um, að ritstjórinn
hafði ekki einu sinni lesið þau. Og þetta
var síðasta vonin hennar.
Daginn eftir frétti Lissie hjá vinkonu
sinni, að prófessor Korsholm hefði gert
mikilvægar uppgötvanir í Egyptalandi, þar
Vitið þér það?
1. Fyrir hvaða bók hlaut Sigrid Undset
Nóbelsverðlaun ?
2. Hvenær kom Friðrik konungur VIII. til
Islands ?
3. Hver orti þjóðsöng Frakka, „La
Marseillaise" ?
4. Hver var síðasti keisar Aztekanna í
Mexico ?
5. Hvað var Ástraiía kölluð áður fyrr?
6. Hvenær dó Ari Þorgilsson hinn fróði?
7. Hveriær og hvar er Adolf Hitler
fæddur?
8. Hver dró lík Hektors þrisvar sinnum
í kringum veggi Trjóuborgar?
9. Hve hátt er fjallið Strútur?
10. Hver orti sjómannasönginn: „Islands
Hrafnistumenn" ?
Sjá svör á bls. 14.
sem hann nú var. Hann hafði sent sím-
skeyti til f jölskyldu sinnar, og þótt sím-
skeytið væri stutt, mátti þó skilja, að þær
gömlu áletranir, sem hann hefði ráðið,
mundu gera hann að heimsfrægum manni.
Þrátt fyrir eymd sína var Lissie mjög
hreykin af því að þekkja þennan fræga
mann og eiga meira að segja einu mynd-
ina, sem til var af honum.
Hún settist við skrifborð sitt og virts
myndina fyrir sér. Og er hún horfði á hana,
datt henni allt í einu í hug, að nú mundi
blaðið auðvitað þurfa á grein um prófessor
Korsholm að halda.
Hún fór strax að skrifa, og henni fannst
sér ganga óvenju vel með greinina. Hún
lýsti prófessornum fjörlega og lifandi, og
er hún las yfir, það sem hún hafði skrifað,
fannst henni, að sér hefði ágætlega- heppn-
azt að lýsa honum og að hún hefði aldrei
áður skrifað svona vel.
Hún lét handritið í skyndi í umslag og
ætlaði að fara af stað til ritstjórans, er
henni datt myndin í hug. Það gat verið,
að hægt væri að nota hana. Hún tók hana
því úr rammanum og stakk henni á sig.
Hún virtist ekki koma á heppilegum
tíma á ritstjórnarskrifstofuna. Starfs-
mennimir hlupu fram og aftur eins og
flugur í flösku, og síminn frá skrifstofu
ritstjórans hringdi í sífellu.
Sem stóð var einn fréttaritaranna inni
hjá honum.
„Það er ógerlegt — alveg ógerlegt! Eg
er búinn að tala við fjölskyldu hans og
alla hugsanlega ljósmyndara, en þeir halda
allir, að það hafi aldrei verið tekin mynd
af prófessomum. Honum er illa við það.
En er nauðsynlegt að birta mynd af hon-
um? Ekkert hinna blaðanna gerir það,“
„Þess vegna eigum við einmitt að gera
það. Við eigum að vera fyrstir í röðinni,
eins og þér vitið. Við verðum að fá mynd-
ina. Kallið á teiknarann.“
Blaðamaðurinn fór, honum létti sýnilega,
og teiknarinn kom inn.
„Við verðum að hafa mynd af prófessor
Korsholm í blaðinu á morgun.“
„Prófessor Korsholm — ég hefi aldrei
séð hann, það get ég ekki.“
Nú varð ritstjórinn alvarlega reiður;
það kom fram í því, að rödd hans var ró-
leg, en nístandi köld.
„Ég hefði gaman af því að vita, tll
hves þér eruð hér hjá okkur. Ætli það sé
ekki til þess, að þér notið augun og vitið,
hvernig frægustu menn þjóðarinnar líta
út?“
„En —“
„Það stoðar ekkert að segja en, ef. þér
Framhald á bls. 14 i!