Menntamál - 01.12.1938, Blaðsíða 108

170
MENNTAMÁL
slíkar gáfur, siík mælska, orðfimi, rökvissa og gerhygli
eins og Friðbert hafði. En liann var of hlédrægur lil
þess að fást við hin stóru mál á hinum krapjjasta ieik-
velli islenzkra stjórnmála. Aftur á móti var hann inn-
anhéraðs álirifamaður frá unga aldri.
Það var eitl, sem einkenndi Friðbert, hann vildi
vera lieima. Hann var fæddur i Súgandafirði árið 1888,
og átti þar lieima alla sína tíð. Hann var af hænda-
l'ólki kominn, og er i þeirri ætl margt gáfumanna, og
sumt sérkennilegra á þjóðlega vísu. Innan tvítugsald-
urs gekk hann i Akureyrarskóla og tók þar gagnfræða-
pról', fór síðan i Kennaraskólann í Reykjavík. Að af-
loknu kennaraprófi liélt hann aftur heim í sveit sína
cg kenndi um skeið, og vann síðan hin sundurleitustu
slörf um langan tíma. Hann var bóndi, sjómaður, verzl-
unarmaður, kennari og síðast skólastjóri um nokkurra
ára skeið. Vitanlega lilóðust á liann félagsleg störf og
hvers konar ábyrgðarstörf innan liéraðs og tíðum var
hann fulltrúi sveitar sinnar út á við.
Ég minnist Friðberts fyrst frá þeim tíma, er ég naut
fræðslu lians parl úr vetri í farkennslu i Staðardaln-
um. Það var eillhvað sérlega þjóðlegt yfir kennslu hans;
það var ekki hið framandi, liið nýstárlega utari úr
heimi, sem hann dró athygli okkar að, fyrst og fremst;
það var eitltivað, sem okkur fannst vera hrot af okk-
ur sjálfum, nemendum lians, eilthvað, sem við þekkt-
um frá heimilunum, eilthvað nýlt, sem hann dró fram
úr íslenzku þjóðerni cða islenzkri náttúru og sagði: Sjá,
þelta er ykkar eign, þetta eru þið sjálf. Hann hafði
söngrödd góða og við sungum hástöfum með honum,
stundum, er liúma tók, og þá hrosti hann hýrt, eink-
anlega með augunum, og það einkenni fannst mér
fylgja honum alla tíð.
Þannig var Friðbert atla tíð þjóðlegur á l>ezla tiált.
Hann var einnig fróður og lesinn og minnugur. Hið