Menntamál - 01.08.1967, Blaðsíða 43

MENNTAMÁL
137
þessu. Þeir vita flestir um vöntun sína og fyrirverða sig oft
fyrir að láta aðra sjá bendingar sínar og tilburði og hættir
við að draga sig í hlé og einangrast frá öðru fólki. Því mið-
ur getur það komið fyrir, að þeir séu hæddir fyrir vöntun
sína og horft á þá forvitnisaugum, en venjulega stafar það
frernur af þekkingarleysi en illvilja. En það eykur á tor-
tryggni þeirra og vanmetakennd og stíar þeim frá öðru
fólki meira en flest annað. Heyrnardaufum er það meira
virði en við gerum okkur grein fyrir, að litið sé á þá sem
venjulega einstaklinga, en ekki sem eitthvert undarlegt fyr-
irbæri. Þeir þurfa þess með, að heyrandi meðbræður þeirra
taki þeim eins og venjulegu fólki og blandi geði við þá
eftir beztu getu og á sem eðlilegastan hátt. í skólanum
hafa þeir allir lært mál, mismunandi mikið eftir hæfileikum
og getu hvers eins, og það er þeim mikilsvirði, að talað sé
við þá og þeir hvattir til að nota sem mest það mál, sem
þeir hafa lært. Mál þeirra getur þá tekið framförum, þótt
skólavist þeirra sé lokið.
Allt, sem við getum gert til að skilja þá og sýna þeim að
þeir standa heyrandi meðbræðrum sínum ekki að baki, eyk-
ur sjálfstraust þeirra og minkar hættuna á, að þeir einangr-
ist frá öðrum. Við gerum þeim lífið því bærilegra sem okkur
tekst þetta betur. Það er ekki heppilegt að láta þá finna, að
maður vorkenni þeim, og ekki ætti að hjálpa þeim með ann-
að en það, sem þeir geta ekki sjálfir. Of mikil vorkunnsemi
og hjálpsemi beinir huga þeirra um of að vöntun þeirra.
Þeir þurfa öðrum fremur á hlýju og glaðværu viðmóti að
halda, og feimnislausar og einlægar tilraunir til að skilja þá
létta skap þeirra, jafnvel þó þær mistakist.
Heyrnarmœlingar og málhljóðin.
I því, sem sagt hefur verið hér að framan, hefur einkum
verið miðað við þau börn, sem frá fæðingu hafa verið svo
heyrnardauf, að þau hafa ekki heyrt mælt mál; hafa misst
heyrnina, áður en þau lærðu að tala eða á svo ungum aldri,