Bjarmi - 15.06.1927, Blaðsíða 4

128
B J A R M I
í þessum sama kapítula (Gal. 4., 23.
24. og 29. V) notar Páll alt annað
grískt orð þar sem ekki er um fæð-
ingu Krists að ræða. — Má mikið
vera ef það er tilviljun.
7. Pá er loks að minnast á »ágrein-
inginn í fornkirkjunni« um þetta mál.
Það er meir en satt að nýja guð-
fræðin svo nefnda, hefir ekki fundið
upp allar villur og heldur ekki þessa.
I fyrstu kristni var flokkur Gyð-
inga er að vísu höfðu látið skírast
en greindi mjög á við aðra kristna
menn um margt. Voru þeir kallaðir
Ebjóningar, þeir töldu Pál argan
villutrúarmann, að hann skyldi ekki
skipa öllum að halda Móselög, þvi
að hlýðnin við þau væri sáluhjálpar-
skilyrði. Þeir játuðu að Jpsús hefði
verið hinn fyrirheitni Messías, en
neituðu guðlegu eðli hans, og yfirnátt-
úrlegri fæðingu. En jeg veit ekki til að
nokkur fræðimaður, sem það nafn á
skilið, telji kenningar þeirra og með-
ferð þeirra á guðspjöllunum mjög
vísindalega eða hafa nokkurt sönn-
unargildi í nokkru nema að sanna
sjervisku sjálfra þeirra. — En ekki
er neitt ólíklegt að einhver vinur
þeirra hafi gert sýrlensku þýðinguna
frá Sinaí-klaustri.
Pannig eru allar þessar mótbárur
ekkert annað en hismi og hrófatild-
ur, ef óhlutdrægt er á þær litið. Enda
er það ekkert leyndarmál að aðal-
ástæða allra þeirra sem tala eða skrifa
gegn yfirnáttúrlegum upprunaJesú er
óbeit á kraftaverkatrú og óbeit á því
að Jesús sje þeim sjálfum mikið æðri,
og þess vegna er leitað og leitað að
allra handa átyllum til að róa sjálf-
an sig, og sem verst er, verður það
til að blekkja aðra.
Sra G. B. víkur að ýmsum fleiri
ágreiningsatriðum í bækling sínum.
En rúmsins vegna sleppi jeg að tala
um þau hjer. En gleymum því ekki
góðir menn og bræður, sem gramir
erum út af afneitun og árásum á
kristna trú, að aðalatriðið er þó æfin-
lega: lífssamfjelagið við Guð, og það
felur í sjer miklu meiri en vara játn-
ingu. Pakkið Guði innilega, sem
aldrei hafið reynt að vera ungum
varpað af örlögum í efasemdastorma,
nje heldur verið þannig settir að
samviskan knúði yður til að deila á
skoðanir þeirra manna, sem yður var
vel við fyrir ýmsra hluta sakir. Jeg
get dálitið borið um hvað notalegt
það er, og veit að hvorirtveggju
þurfa fyrirbæna.
»Pað er ábyrgðarminst að draga sig
í hlje og skifta sjer ekki af neinu«
segja sumir. En samviskan segir: »Á
frelsarinn það skilið af þjer að þú
þegir vegna þæginda þinna, þegar
verið er að varpa á hann skugga,
verið að gera smælingjum hans erfið-
ara fyrir að treysta hjálpræði hans,
og verið er að koma inn hjá þeim,
sem hann vili frelsa alveg eins og
þig, að þeir þurfi ekki neinn frelsara
heldur góðan kennara? — Og því verð
jeg að tala og taka því rólega, þótt
vinsemd fari stundum út um þúfur og
andstæðingar leggi alt út á versta veg.
Annars er það verulega raunalegt að
kristnir menn skuli þykjast þurfa að
deila um hver hafi verið faðir Jesú
Krists. Mig langar til að spyrja yður,
í alvöru og einlægni, sem í þetta sinn
valdið slíkri deilu, mörgum til sorgar
og engum til gagns: Hafið þjer aldrei
hugsað um að þjer kynnuð að eiga eftir
að mæta móður Krists? Finst yður þá
ekki að þjer mættuð roðna af blygðun
að vera að reyna, þótt af veikum mætti
sje, að varpa skarni á minningu henn-
ar? — Hvað hefir hún gert yður, eða
sonur hennar, að þau eigi það skilið?
Jeg er ekki að kveða upp neinn dóm,
en jeg vildi ekki vera í yðar sporum þá.