Bjarmi - 15.06.1927, Blaðsíða 12

136
B .1 A R M I
Jeg ætla ekki að deila um þær at-
hugasemdir hjer, en af því jeg hefi
með köfium mætt heilsuleysi, stund-
um harla iskyggilegu, þá get jeg
borið um, að lífskrafturinn til að
gróa og sálarþrekið til þess að halda
áfram að lifa, þarf að koma frá Guði
sjálfum. Vildi jeg því ráðleggja öllum
taugaveikluðum konum og körlum
að gleyma ekki að leita Guðs, þótt
mannlegrar læknishjálpar sje leitað.
— Lestu í bibliunni daglega og vertu
bænrækinn, þá mun þjer vel farnast.
Jeg get bent á mörg dæmi þess,
að það eru fleiri en ólærða alþýðu-
fólkið, sem vitna um kraft trúarinnar.
T. d. get jeg nefnt vitnisburð eftir
dr. Howard Kelly í Baltimore. Les-
endurnir kannast líklega ekki allir
við hann, en hann er frægur víða
um heim fyrir rit sín um skurð-
lækningar. 4 háskólar: í Pennsyl-
vaníu, Washington, Edinborg og
Aberdeen, hafa veitt honum doktors-
nafnbót og 12 visindafjelög meistara-
nafnbót. Pau eru »beggja megin hafs«,
í Bandarikjum, Stórbretalandi, Pýska-
landi, ltalíu, Austurríki og Frakk-
landi.
Peir, sem imynda sjer að visindi
og trú rekist á, ættu að ihuga orð
hans.
Hann segir:
»Um síðustu 20 ár æfi minnar hefi
jeg haft skifti á óvissu og efasemd-
um, og trúarvissu, sem er fullkomin
sannfæring um sannleikann, sem jeg
er ekki í neinum minsta vafa um.
Jeg hefi verið í nánu sambandi við
fræga vísindamenn; hefi heyrt þá
ræða um hin dýpstu leyndarmál vís-
indanna sin á milli; hefi sjálfur tekið
þátt í vísindalegum störfum, og veit
þar af leiðandi, hvernig á að meta
skoðanir þeirra. Barnatrú minni var
einu sinni nær því kollvarpað, vegna
meðferðar biblíu-gagnrýnenda á 1.
Mósebók. Jeg gat ekki mótmælt þeim,
þar sem jeg var ekki heima í hebresku,
nje heldur í fornfræði, og mjer virt-
ist, eins og mörgum, að allur grund-
völlurinn væri óviss, þegar ein styrk
stoð væri fallin burt. í nokkur ár
reyndi jeg, eins og ýmsir biblíu-
gagnrýnendur reyna enn, að nota
biblíuna mjer til uppbyggingar, og
fallast þó á skoðanir þeirra um sam-
setning hinna ýmsu rita.
En þetta var hættuleg tiiraun og
ósamkvæm rjettri hugsun. Jeg vildi
brúa gjána, sem liggur milli þeirrar
kynslóða, sem elska biblíuna, og
þeirra, sem vilja losna við hana. En
þótt jeg sæi í biblíunni mikið ljós og
roða af hita, var jeg sjálfur skjálf-
andi af kulda.
Einn dag kom mjer í hug að vita
hvað biblian segði sjálf um þetta mál.
Jeg rannsakaði hana með biblíu-
orðabók, og fann, að það var tekið
fram víðast hvar, að hjer væri um
að ræða hið fullgilda orð Guðs til
vor mannanna. Þá reyndi jeg þá að-
ferð, að nota biblíuna sem kenslu-
bók í vísindum, og prófaði hana með
mörgum tilraunum í trúarreynslu
minni. Jeg rak mig á það, að Kristur
sjálfur býður mönnum að gera þetta.
(»Ef sá er nokkur, sem vill gera vilja
hans, hann mun komast að raun
um, hvort kenningin er frá Guði«.
Jóh. 7, 17).
Nú er jeg sannfærður um, að
biblían er hið innblásna Guðs orð,
innblásin i þeirri merkingu, sem
engin önnur bók er innblásin. Jeg
trúi því, að Jesús Kristur sje sonur
Guðs, án mannlegs föður, getinn af
heilögum anda, fæddur af Maríu mey.
Jeg trúi því, að allir menn, undan-
tekningarlaust, sjeu syndarar að eðlis-
fari, fjarlægir Guði. — Og þá er allur
heimurinn var þannig glataður, vegna