Bjarmi - 15.06.1927, Blaðsíða 8

132
B J A R M 1
Spurt var um veginn, veginn til
hæða. Jesús mælti: Jeg er vegurinn.
»Jeg er lífið«, mælti hann, og læri-
sveinar skildu hann ekki, en er hann
reis upp úr kaldri gröf, opnuðust
augu þeirra.
Aldrei trúðu Gyðingar jafn hættu-
legum og örlagaríkum ósannindum
eins og þessum: »lærisveinar hans
hafa falið hann«. — Enn í dag er
það jafn hættuleg trú, að ætla að
lærisveinar hans hafi »falið hann« —
eða falsað sögu hans.
íhuganir Yið bibiíulestur,
Eftir sra Björn O. Björnsson.
II.
Páll postuli.
Ekki finst mjer, að jeg geti nóg-
samlega dáðst að þeirri Guðs gjöf
til mannanna, sem er Páll postuli.
Ekki finst mjer jeg geta nógsamlega
látið í ljós aðdáun mína á honum,
eins og hann birtist víða í brjefum
sínum, þar sem hann boðar nýja
lífspeki. Hún var ný á hans dögum
og flestum er hún að miklu leyti
sem ný enn í dag. Og þó var hún
ekki frá honum runnin. »Ekki svo,
að vjer af sjálfum oss sjeum hæfir
til að kveða upp nokkurn úrskurð
eins og af sjálfum oss, heldur er
hæfileiki vor frá Guði«, segir hann í
einu brjefa sinna og er þar að
skýra frá sannfæringu sinni um upp-
runa boðskapar síns. Hina nýju líf-
speki hafði hann ekki fundið upp
sjálfur, en hann hafði einna fyrstur
manna skilið nokkurn veginn út í
æsar boðskap Jesú Krists. Fagnaðar-
erindi Jesú hefir Páll postuli skilið
einna best og boðað kröftuglegast
allra lærisveina Krists. Og er jeg les
orð hans ýms þar að lútandi, fyllist
jeg óblandinni aðdáun og lifandi
þakklátsemi til Guðs, og mjer finst
jeg skilja tilveruna betur og gleði
mín og hugur til hins góða og fagra
og fullkomna magnast. Og er jeg set
mjer fyrir sjónir, að svo að segja
alt, sem hann boðaði öðrum, reyndi
hann sjálfur að raungildi i lifi sínu,
þá finn jeg til þess, að þar er einn
af hinum allra lotningarverðustu
mönnum, sem uppi hafa verið. Les-
andil Pú átt kost á einhverjum hin-
um mikilhæfasta, raunbesta fjelags-
skap, sem fengist hefir með mönnum.
t*ú átt kost á sama sem að hafa
postulan Pál fyrir daglegan fjelaga.
Hvflík hlunnindi! Að sama sem heyra
daglega orð einhvers hins mesta
anda, sem lifað hefir á jörðinni, um
lífið; heyra hann tala um leyndar-
dóma tilverunnar; heyra hann tala
lifspeki, sem hann, hinn mikli á
mannlegan mælikvarða, þó hefir
sjaldhast frá sjálfum sjer, heldur frá
leiðtoga mannkynsins, sem fyrir sinn
heilaga anda talar við hann á ýmsan
hátt í sál hans. Bróðir! Hafnnðu
ekki slikum fjelaga. Systir! Sittu ekki
af þjer kunningskap þess manns.
III.
Triiarskynsemi.
(íhugun við lestur í einu af Pálsbrjefum.
Hinn lesni kafli Róm. 12, 1.—8.)
y>Svo áminni jeg yður, brœður, að
þjer, vegna miskunnar Guðs, bjóðið
fram likami yðar að lifandi, heilagri,
Guði þóknanlegri fórn, og er það skyn-
samleg guðsdýrkum af yðar hendún.
Miskunn Guðs höfum vjer, bræður
og systur, óteljandi sinnum kannast
við í auðmjúkri gleði, en einnig höf-
um vjer óteljandi sinnum gleymt því
fljótlega, er oss í bili fanst svo þakk-