Æskan - 01.07.1930, Blaðsíða 13

Æ S K A N
61
ekki, hvernig hún átti að þakka henni, Síðan fóru
þær að leika sér, og léku sér þangað til frú Guðlaug
sagði þeim að fara að hátta.
Liðu nú dagarnir fram að prófinu.
Prófdaginn vöknuðu þær snemma og fóru i beztu
tötin sín. En það voru ekki rauðir kjólar, heldur
voru það bláir kjólar og brúnar kápur. Nú var
Anna ekki lengur föl og veikluleg, nú var hún
orðin rjóð í kinnum og glaðleg. Þegar þær komu
i skólann, heilsuðu þær kennslukonunni með blíðu
brosi.
Prófið var búið. Tvær glaðar telpur gengu heim
til sín. Það voru þær Anna og Dísa. Pær voru
með brúður í höndunum, það voru verðlaunin
þeirra.
Tíminn leið. Telpurnar voru orðnar fjórtán ára.
Pær stóðu nú hlið við hlið í kirkjunni, í hvítu
kjólunum sínum. Pær voru eins búnar að öllu
leyti, en önnur var Ijóshærð, en hin dökkhærð.
Þegar fermingunni var lokið, var veizla heima
hjá þeim. Þá kallaði pabbi Dísu á Önnu inn í
skrifstofu sina og fekk lienni bréf. Pað var frá
Ameriku og var þess efnis, að hún ætti að erfa
látinn föðurbróður sinn, og voru eigur hans þrjá-
tíu þúsund krónur.
Pá sagði Anna: »Petta eigum við Dísa báðar.
Við höfum átt allt saman, síðan eg kom hingað,
og við skulum skipta öllu jafnt meðan við verðum
saman. Og eg vona, að við þurfum aldrei að skiljaa.
Sigga (12 ára).
OO0«
.......ooQoootio........
r-.

GAUKURINN
Æfintýri eftir CARL EWALD
FRÍÐA HALLGRlMS þýddi
í miðjum skóginum stóð gamall þyrnirunnur.
Par áttu heima maríuerluhjón.
Fyrsta sólskinsdaginn í maí var heimilið þeirra
tilbúið. Þegar þau höfðu talað saman stundarkorn,
verpti konan þremur fallegum eggjum í hreiðrið.
»Hana núa, sagði hún og varp öndinni, eins
þungt og fugl getur andvarpað.
»Pá er nú æskan og ærslin glötuð, en alvara
lífsins gengin í garða.
Karlinn reyndi að hughreysta hana sem bezt
hann gat. Hún lagðist fúl í hreiðrið og vildi ekki
hlusta á hann.
»Pið karlmennirnir talið eins og þið hafið vit
tila, sagði hún. Pið þvaðrið og þvælið, en látið
okkur liggja á eggjunum. Pað ættuð þið að
reynaa.
»0, vertu ekki með neina viðkvæmni. Það fer
þér alls ekki vel. Flýttu þér heldur af stað og
sæktu mér vel feita ílugua.
Um kvöldið var hún alveg eyðilögð.
»Hefði eg haft hugmynd um þetta, þá skyldi eg
aldrei hafa gift mig, hversu fagurt sem þú hefðir
sungiða, æpli hún. »Eg þoli ekki þetta! Eg hefi
það aldrei af! Nú ilýg eg á brauta.
Karlinn hlustaði á hana hinn rólegasti. Svona
hafði það gengið með fyrri konur hans.
Hann fær sér nefnilega nýja konu hvert vor.
Hann vissi að það lagaðist.
»Þú getur gjarnan lypt þér dálítið upp í daga,
sagði hann. »En svo verður þú að gera svo vel
og liggja grafkyr, það sem eftir er, þvi að annars
koma aldrei ungar úr þessum eggjuma.
»Fyrri konan mín — — a
»Eg vil ekki heyra minnst á þá kvensniftla garg-
aði hún.
í sama bili flaug hún af stað og karlinn á eftir
henni, svo að hún færi sér ekki að voða, jafnreið
og hún var.
En um leið og þau ilugu hrott, settist annar
fugl við hreiðrið og mændi ofan í það.
Hann var miklu stærri en þau, og grábrúnn
með ljósa díla á brjósti og búk. í munninum hélt
hann á eggi. Eggið lagði hann varlega við hliðiua
á hinum eggjunum. Það var ekki stærra en þau,
og nákvæmlega eins. Litla stund sat ókunni fugl-
inn og horfði sorgbitinn á litla hlýja hreiðrið, þar
sem eggið hans lá. Svo þandi hann vængina og
flaug inn i skóginn. Par sat félagi lians og beið
uppi i háu tré.
»Gazlu komið egginu fyrir ?a spurði hann.
»Já, eg kom því fyrir hjá maríuerluhjónum, sem
búa í þyrnirunnanum. Pau eru heiðarleg og munu
verða góð við barnið okkara.
»Pá erum við laus allra málaa, sagði hann. »Kuk,
kuk!a Svo hófu þeir sig til flugs.
Þegar máríuerluhjónin komu heim, tóku þau ekki
eftir, að eggin voru nú orðin fjögur. Fyrst og fremst
voru þau alls ekki vel að sér í reikningi, og í öðru
lagi var konan nú komin í bezta slcap. Hún lagðist
nú gætilega á eggin, og maðurinn hennar söng
fyrir hana, svo að undir tók i skóginum. í hálfan
mánuð lá hún samvizkusamlega á eggjunum. En
karlinn fór á veiðar. Yeiddi hann flugur og fiðr-
ildi. Festi hann þau á þyrnana allt í kringum
hreiðrið, svo að hún var ekki svipstund að ná í þau.
»1 rauninni ertu nú bezti náungia, sagði hún og
kinkaði vingjarnlega kolli.