Æskan - 01.07.1930, Qupperneq 14

62
Æ S K A N
»Raunar gerir þú ekki nema skyldu þina, þar
sem þú átt eggin sem eg er að unga út«.
Að morgni hins fimmtánda dags komu ungarnir
úr eggjunum. Þeir voru naktir og sperrtu upp gulu
breiðu nefin. Karlinn horíði á þá með eftirtekt.
»Þeir hafa þá hvorki augu eða nef«, sagði hann,
»en þetta lagast víst allt saman«.
»Ó, þeir eru bara yndislegire, sagði konan.
Maðurinn hennar leit þá glettnislega á hana og
sagði:
»Þú ætlaðir nú samt ekki að vilja unga þeim
út«.
sÞvaðurUí svaraði hún reið. »Það er engin hæfa.
Þú ættir nú að útvega veslings börnunum
þínum mat heldur en að sitja hér og fara með
tóma vitleysu. Vesalingarnir glenna upp ginin, svo
að eg sé alla leið ofan í blessaða litlu magana á
þeim.
I marga daga flaug karlinn aftur á bak og áfram.
í hvert skifti kom hann með mat. Alltaf göptu
ungarnir jafnmikið, það var eins og þeir væru ó-
seðjandi. Ekki voru þeir þó allir eins gráðugir.
Einn þeirra var gráðugastur. Hann stækkaði lika
langfljótast.
»Þetta verður einhverntíma duglegur karl«, sagði
pabbi hans og lagaði dúninn á bakinu á honum
með nefinu.
^Þú ættir nú ekki að fara að gera upp á milli
barnanna þinna, mér sýnist þeir minni engu síður
laglegir«, sagði mamma þeirra.
Kveld nokkurt sat karlinn við hlið konu sinnar.
Hún lá í hreiðrinu, til þess að halda ungunum
heitum. Hann var i slæmu skapi.
»E*að er ertitt að hafa svona þungt heimili«,
sagði hann. Maður á að líta þokkalega út, en
hefir aldrei tíma til að laga sig. Ekki veit eg, hvaða
ógnar tími er síðan eg hefi tekið lag.
Tímarnir verða líka verri og verri. Fiðrildi sjást
varla íramar. Og lirfurnar taka aðrir fuglar rétt
við nefið á mér. t*ú verður að koma með mér
og hjálpa mér. Fátækur fugl eins og eg hefir ekki
efni á að láta konuna sína sitja heima aðgerða-
lausaa.
»Kallar þú það aðgerðaleysi að gæta barnanna?«
spurði hún. »Þú hefur enga ástæðu til að vera í
vondu skapi. Ungarnir eru allir orðnir fiðraðir og
geta því haldið á sér hita. Eg get því gjarnan
byrjað að hjálpa þér með aðdrættina á morgun.
Nú fiugu bæði hjónin um skóginn til þess að
afla fæðu. En hvað mikið sem þau veiddu, göptu
ungarnir alltaf jafn mikið og slógust um hvern
bita.
Einu sinni, þegar hjónin komu heim, voru ógur-
leg áflog i hreiðrinu. Ungarnir teygðu úr hálsunum
og görguðu hver upp í annan.
»Þið megið ekki tala allir í einu. Það er ómögu-
legt að skilja ykkur«, sagði mamma þeirra. »Hvað
gengur að ykkur ?«
Eftir langa mæðu tókst henni að skilja, að stóri
unginn hefði sparkað einum unganum út úr hreiðr-
inu. f*ar hafði hann legið hljóðandi, þangað til
tófan kom og át hann.
»Hann barði mig fyrst«, sagði stóri unginn.
Ekki get eg gert að þvi, þó að hann dytti«.
»Eg skal nú kenna þér að hegða þér betur«,
sagði pahbi hans og þreif í hann. Þá varð konan
fjúkandi vond.
»Skammast máttu þín«, æpti hún. »Þú snerlir
ekki blessaðan sakleysingjann! Líklega getur þú
þó séð, að þetta var ekki hans sök«.
Þau felldu svo nokkur saknaðartár yfir dauða
unganum. Svo flugu þau af stað aftur að sækja
meiri mat.
Dáni unginn gleymdist skjólt. Foreldrarnir höfðu
nóg að gera. Börnin þurftu svo ógurlega mikils
með. Þau uxu og döfnuðu vel. Einn unginn var
þó langstærstur og litlu systkinin kvörtuðu undan,
að hann meiddi þau í hreiðrinu og æti frá þeim
allan matinn.
»Þið verðið að láta ykkur semja vel, þar til þið
getið séð fyrir ykkur sjálfir«, sagði mammaþeirra.
»Guð gæfi, að við værum búin að koma þeim
sómasamlega upp og lögð af stað með þá tilheitu
landanna«, sagði pabbi þeirra hnugginn.
Nú leið og beið. Þá kom fyrir sorglegur atburður.
Einn daginn, þegar hjónin komu heim, lá stóri
unginn einn í hreiðrinu.
»Hvar eru systkini þín«, hrópaði mamma hans
óttaslegin.
»Ó, eg get ekki gert að því«, sagði unginn há-
grátandi. »Þeir duttu út úr hreiðrinu. Ó, það var
ekki mér að kenna. Eg sneri mér bara ósköp
hægt, og þá datt annar þeirra. Þá varð eg svo
hræddur, að eg sparkaði í hinn, svo að hann datt
líka. Eg get ekki að þvi gert. Svo kom tófan og
át þá«.
Hjónin sátu og grétu hástöfum.
»Við höfum byggt of lítið hreiður«, sagði karl-
inn loksins. En hveruig átti eg líka að vita, að eg
eignaðist svona stórt barn. Það er næstum leiðin-
legt, hvað stórt það er«.
»t*ú hefðir bara átt að banna honum nógu
snemma«, sagði konan. Ó, blessuð litlu fallegu
börnin mín, guð gæfi að við fengjum nú að halda
þessu eina, sem eftir er«, sagði karlinn.
Framhald.