Æskan - 01.10.1971, Blaðsíða 23

* Stjörnuspekingurinn
Skóarinn verður
konungur
Þegar hinn tuttugasti morgunn var
runninn, bjóst skóarinn til að helm-
sækja konung, og var nú i þungurrrhugs-
unum og þóttist vita vissan dauða sinn,
en konan var aftur hin hreyknasta og
sagði, að hann skyldi nú fara ( nýju
fötin sín. Hann neitaðl því og hélt á
sama standa, hvort hann yrði hengdur
( gömlum eða nýjum fötum.
Rétt þegar þau voru að rífast um
þetta, var barið hóglega á dyr. Bað
skóarinn konu sina að fara til dyra.
Hún neitaði því og hélt hann gæti
það sjálfur, það væri ekki sitt, stjörnu-
spekingsfrúarinnar, að ganga út fyrir
hvern dóna, hann gæti klætt slg í eitt-
hvað i bráðina.
Það lá við að fyki [ skóarann, þótt
hann væri stilltur. Klæddi hann sig i
snatri i sín gömlu föt og hljóp út I
dyrnar. Sá hann þá, að þar voru komn-
Ir allir 19 ráðgjafar konungs og varð
hverft við, því hann taldi þá vera komna
til að draga hann til gálgans. En i stað
þess að taka hann harðýðgislega hönd-
um og þeysa burt með hann sem óbóta-
mann, þá féllu þeir nú allir honum til fóta
og báðu hann auðmjúklega vægðar og
miskunnar, sögðust vita, að hann væri
búinn að reikna það út, að þeir hefðu
stolið kistiunum konungsins.
„Já, það segi ég satt,“ sagði hann,
,,ég var búinn að reikna það út, en
ekki geri ég það fyrir lítið að þegja yfir
slíkum glæp, eða því stáluð þið fé kon-
ungs, sem treysti ykkur?"
„Af því,“ sögðu þeir, „að okkur þótti
laun okkar of lítil, og tókum við þvi sinn
kassann hver og fólum þá undir kór-
gólflnu i rikiskirkjunni. Nú skulum við
borga þér þegar i stað fyrir að gera
okkur ekkl uppvísa, og skaltu svo koma
með okkur." Að svo mæltu réttu þelr
honum sína pyngjuna hver; var það ær-
ið fé.
„Fyrirgeflð mér, en ég hlýt að ganga
inn og kveðja konuna mina,“ sagði hann
Rikinu stjórnaði hann
og vatt sér inn. Lentl kona hans þá i
flasinu á honum og vlldi keyra hann i
nýju fötin, en hann þverneitaði þvi að
tefja sig við það, sagði að ráðgjafar
konungs biðu sín þar úti. Reiddlst hún
honum þá svo, að hún þaut á hann i
bræði sinni, barði hann og reif f and-
litið, svt að blóðið lagaði um hann
allan, og sagði honum að fara tii hins
neðsta. Við þetta hljóp hann út, og varð
feginn að sleppa úr gammsklóm konu
sinnar. Tóku ráðgjafarnir við honum
báðum höndum og báðu hann að stíga
í vagn með sér, og gerði hann það.
Óku þeir svo heim að höllinni og leiddu
hann fyrir konung. Konungur spurði
hann þegar, hvort hann gætl nú sagt
sér, hvar kistlarnir væru.
„Já,“ sagði hann, „hef ég mikið haft
fyrir að uppgötva þann leyndardóm, svo
slíkt hef ég aldrei fyrrl reynt. En þókn-
Ist yður að ganga með mér, þá skal ég
sýna yður þá."
Stóð þá konungur upp og gekk með
honum og öllum ráðgjöfunum tll rikis-
kirkjunnar og inn i kórinn. Sagði skó-
arinn, hvar skyldi leita, og fundust þar
allir kassarnir. Konungur var þá frá sér
numinn af undrun og gleði og sagði ekki
ofsögum af honum sagt.
„Þá þykist ég kominn til launanna,"
seglr skóarlnn.
„Fá skaltu féð," seglr konungur, „en
ekkl veit ég, hvort dóttlr min vill eiga
þig, en vart fær hún vltrarl mann, en
þvi ertu svona llla til fara og allur rlf-
inn, slíkur maður?"
Skóarinn biður hann að mlnnast ekki
á það. Hann hafl reyndar áður verið
giftur, en konan sin, sem hafi verið sér
ótrú og mesti vargur, hafi farlð svona
með slg fyrir enga sök, og taki hann
hana ekki framar í sátt vlð sig.
Konungur kvað þess enga von. Lét
hann nú slá upp velzlu fyrir honum, en
ráðgjafarnir, sem þóttust eiga trúnað
sinn undir skóaranum, mæltu með þvi,
að hann fengi konungsdótturina, og
varð það úr, að hann giftist henni, en
annaðist hina fyrri konu sina alltaf á
laun. En eftir að hann var kvongaður
konungsdóttur datt honum i hug, að
hann mundi enn verða reyndur í stjörnu-
speki, og lagðist hann þá veikur og
þóttist hart haldinn, en það var uppgerð.
En þegar honum var batnað aftur, sagði
hann sig hafa misst alla stjörnufræði-
lega gáfu, og fyrir því var hans aldrei
freistað framar með þess konar upp-
götvanir. En ríkinu stjórnaði hann með
tengdaföður sínum, unz hann féll frá,
og varð síðan konungur eftir hans dag.
Reyndust ráðgjafarnir honum vel, þvi
að þeir þóttust eiga honum frelsi sitt
að þakka. Unnust þau hjón til ellidaga
og áttu börn og buru. Og lýkur svo
sögunnl.
Endir.
Var þa» þú?
Einhver taiaði óvinsamleg orð, sem
særðu aðra mikið. Var það þú?
Einhver var hugsunarlaus og eigin-
gjarn I breytni sinni og framferðl. Var
það þú?
Einhver settl út á föt annarra. Var
það þú?
Einhver fékk léða bók en skllaði henni
ekki aftur. Var það þú?
Einhver hugsaðl aldrel um, þó að
hann meiddi aðra með hæðniorðum. Var
það þú?
Elnhver gerði aldrel nokkurn tlma öðr-
um neitt til ánægju. Var það þú?