Æskan - 01.10.1971, Blaðsíða 30

Þegar Pétur var f skólanum og átti a5 reikna heima, þá lærði
hann kvæði og hafðl svo gleymt kvæðinu, þegar hann kom í
skólann, og hann gat aldrel lært að gera greinarmun á a og b.
Kennarinn hans sagði lika oft við hann: — Ef þú tekur þig ekki
á, Pétur litli, endar þetta með ósköpum.
Og hann reyndist sannspár, því að einn daginn kom hann
Pétur heim, og vitið þið, hverju hann hafði gleymt? Hann hafði
hvorki meira né minna en gleymt á sér höfðinu.
— Hvað er höfuð? spurði litli hörpudiskurinn, þvi að hann
hafði ekkert höfuð og gat því hvergi gleymt því.
Nú varð Gunnl hissa, en hann svaraði honum samt, því að
þegar hann virti hörpudiskinn betur fyrir sér, sá hann strax, að
hann hafði ekkert höfuð frekar en hann Pétur, sem týndi af sér
höfðinu.
— Höfuðið er hérna ofan á hálsinum á mér, sagði hann og
bentl. — Þar er heilinn i mér og með honum hugsa ég. Þar eru
líka augun, sem ég sé með, nasirnar, sem ég anda með og eyrun,
sem ég heyri með.
— Gleymdu ekki munninum, sem þú talar með, sagði mamma
hans hlæjandi.
— Já, hann hafði gleymt höfðinu á sér einhvers staðar úti, og
nú hafði hann ekkert höfuð. Eitthvað varð mamma hans Péturs að
gera, eða finnst ykkur það ekki? Pétur varð að hafa höfuð til að
hugsa með, augu til að sjá með, nasir til að anda með og munn
tll að ... og nú leit Gunni glettnislega á mömmu sína... Og
munn til að borða með, sagði hann svo.
Mamma hans Péturs fór niður í kjallara og þar sótti hún einn
kindarhaus, því að hún ætlaði að hafa svið í sunnudagsmatinn.
Hún setti kindarhausinn á axlirnar á honum Pétri og sagði hon-
um svo að fara Inn í stofu. Og þarna varð hann Pétur að sitja við
borðið með klndarhaus, og þegar hinir voru að tala saman og
hlæja saman, þá gat Pétur ekkert sagt nema me-me. Og það
fannst honum leiðinlegt. Og þegar pabbi, mamma og systkini hans
borðuðu með beztu lyst steiktar kjötbollur og kartöflustöppu, varð
Pétur að láta sér nægja grastuggu, því að kindarhausinn vildi
ekkert annað. Og steiktar kjötbollur og kartöflustappa með mikilli
sósu var elnhver sá albezti matur, sem Pétur fékk.
Um kvöldið, þegar hann var háttaður upp í rúm, langaði hann
til að háskæla, en kindarhausinn sagði bara me-me, og stóri
bróðir hans bað hann blessaðan um að hætta þessu jarmi. Og
á sunnudagsmorgunlnn, þegar hann vaknaði, var koddinn hans
allur svartur, þv[ að kindarhausinn hafði verið sviðinn.
Um leið og hann var komlnn á fætur, fóru þau mamma saman
út að leita að höfðinu hans Péturs. Þau fóru fyrst nlður að tjörn
og leituðu i sefinu þar, en hvergl fundu þau höfuðið. Næst fóru
þau niður á torg, en þar faldi Pétur sig fyrir aftan mömmu sína,
því að einn bekkjarbræðra hans var að selja blöð á torginu.
Mamma spurði strákinn um Pétur, en hann sagðist ekkert hafa
séð hann frá því í gær.
— Hvert ætlaði hann þá? spurði mamma.
— Hann var að hugsa um að fara niður í fjöru, sagði strákurinn.
Mömmu var næst skapi að skamma Pétur, þvi að honum var
stranglega bannað að fara i leyfisleysi niður að sjó, en hún
ákvað að láta það vera þangað til hann gæti svarað fyrir sig og
sagt eitthvað annað en þetta eilífa me-me.
En þegar hún sneri sér við til þess að fara, kom strákurinn
auga á Pétur með kindarhausinn, og hann spurði mömmu hans
að því, hvort hún væri farin að klæða kindur í fötin hans Péturs.
Þá tók Pétur tll fótanna, og hann hljóp beint nlður ( fjöru, svo
að mamma átti fullt í fangl með að fylgja honum eftir.
Þau leituðu um alla fjöruna, og loksins fundu þau höfuðið hans
Péturs. Það var innan um gömul glerbrot, ryðgaðar niðursuðu-
dósir og annað álíka drasl.
Pétur vildi strax skipta um höfuð, en mamma sagði, að það
kæmi ekki til mála. Hún sagði, að þau yrðu fyrst að fara heim
og þvo höfuðið.
Og Pétur greyið varð að hanga aftan í kápunni hennar mömmú
sinnar og reyna að fela sig eins og smábarn til þess að allir
gerðu ekki grín að honum á leiðinni.
Þegar hann kom heim, tók mamma af honum kindarhöfuðið og
setti höfuðið hans á hann aftur. Fyrst hafði hún auðvitað þvegið
höfuðið vel og greitt hárið.
Vitið þið, hvað gerðist? Það var engu líkara en nú væri höfuðið
loksins komið rétt á hann Pétur. Ef hann var sendur út i búð til
að kaupa salt, keypti hann salt, og ef hann átti að kaupa fransk-
brauð, keyptl hann franskbrauð. Hann var enga stund að læra að
þekkja a frá b og reiknaði alltaf heimadæmin sín. Kennarinn hans
Péturs var mjög ánægður með hann og það var mamma hans líka.
Henni fannst aðeins eitt vera athugavert við Pétur hér eftir. Vitið
þið, hvað það var? Hann steinhætti að vilja borða svið eftir að
hann hafði verið með kindarhausinn á herðunum.
— Þetta var bara góð saga, sagði hörpudiskurinn.
— Á ég að segja þér sögu? spurði María.
— Ég er hrædd um, að það verði að bíða eitthvað, sagði
mamma. — Pabbi var einmitt að koma heim með saltan sjó, og
ég geri ráð fyrir því, að hörpudiskurinn vilji komast sem fyrst í
sjóinn sinn.
Mikið varð hörpudiskurinn hrifinn, þegar hann var kominn '
saltan sjó. Hann jafnaði sig smástund, og þá var hann kominn
í svo gott skap, að hann bauðst til að spila fyrir þau á hörpuna
sína. Og af því að við vitum, hvað honum leiddist að spila á hörpu,
þá sjáum við, hvað hann langaði til að vera góður.
Hann spilaði og spilaði, og pabbi og mamma klöppuðu og
María sagði hrifin: — Þú spilar alveg eins vel og kona, sem ég
heyrði spila á hörpu í útvarpinu. Mikið áttu gott að geta spilað
svona vel á hörpu.
— Mig langar ekkert til að spila á hörpu, sagði hörpudiskurinn
hnugginn. — Þess vegna fór ég frá hörpudiskabeðinu. Þar verða
allir að spila á hörpu.
— Langar þlg ekki til að spila, þegar þú spilar svona vel?
spurði María. — Ef ég gæti spllað jafnvel og þú, þá myndi ég
spila á hörpu allt mitt líf.
— Hvað langar þig þá til að gera? spurði Gunni.
— Mig langar tll að læra að splla á óbó! sagði hörpudiskur-
inn ákveðinn.
Þetta fannst pabba skrítið. Hann vissi, hvað er gífurlegur munur
á þessum tveim hljóðfærum. Annað er strengjahljóðfæri en hitt
blásturshljóðfæri, og hljómarnir, sem þau framleiða, eru mjö9
ólfkir.
Pabbi og mamma reyndu bæði að telja hörpudiskinn af þessu,
en það var ekki við það komandi.
— Ef ég fæ ekki að læra á óbó, fer ég eltthvað annað, sagði
hörpudiskurlnn litli ákveðinn.
Og það var nú það. Við þessu var ekkert að gera. María og
Gunni vildu alls ekki missa hann, og pabbi og mamma vildú aW
fyrir hann gera. Pabba hafði langað til að læra að splla, þegar
hann var Iítill, en hann hafði ekki fengið það, því að foreldrar
hans voru svo fátæklr.
Hann vildi gjarna hjálpa hörpudlskinum, en það var því miður
orðið alltof framorðið til að gera nokkuð f málinu.
— Við verðum að bíða til morguns, sagðl pabbi.
— Hvað gerum við þá? spurði mamma.
28