Æskan - 01.10.1971, Blaðsíða 11

aldramaður sá, er hér um ræSir,
var mjög hégómagjarn. Hann
sagði: „Fjöldi manns ber fína
titla. Kóngurinn er nefndur hátign, ráð-
herrarnir kallast kammerherrar, hágöfgi
og hershöfðingi nefnast sumir. Þá er
fjöldi prófessora, biskupa, magistera,
doktora o. fl. o. fl. Ég gæti t. d. fengið
titilinn yfirgaldramaður. Það lætur vel i
eyrum.“
Galdramaðurinn fór til konungsins og
stakk upp á þvi, að hann fengi fyrr-
nefnda nafnbót.
Konungurinn var í vondu skapi. Hann
átti í svo miklu stappi við ráðherrana
og vildi ekki ræða við galdramanninn.
Konungurinn mælti: ,,Ég vil ekkert
ónæði. Farðu og komdu ekki fyrr en ég
geri þér orð.“
En það er hættulegt að tala þannig
við galdramenn. Þeir reiðast af því.
Þessi galdramaður reiddist mjög. Hann
fór leiðar sinnar og settist að í kofa
nokkrum án þess að nokkur vissi, og þar
vann hann að göldrum.
Konungurinn átti forkunnarfríða dótt-
ur, er honum þótti mjög vænt um. Dag
nokkurn er þau voru úti á göngu, heyrðu
þau hljóðpíputóna.
Kóngsdóttirin mælti: „Hver leikur svo
vel á hljóðpípu?" Konungurinn heyrði
ekki vel, svo að hann fór að mestu á
mis við hljómlist þessa.
Kóngsdóttirin rann á hljóðið. Faðir
hennar áleit, að hún myndi koma aftur
innan skamms, og hélt heim til hallar-
innar.
En prinsessan kom ekki.
Kóngurinn sendi menn að leita henn-
ar. Þá kom einn ráðherranna og var
óttasleginn.
Hann mælti: „Yðar hátign! Það hefur
gerzt voðalegur viðburður. Kóngsdóttir-
in er flogin burt.“
„Flogin burt? Hvaða bull er þetta?“
svaraði konungurinn. „Hún hefur ekki
vængi. Og flugvélar hafa ekki enn verið
fundnar upp.“
Ráðherrann svaraði: „Það sá margt
æanna hana svifa um loftið. Hú-' flaug
hærra og hærra og fjarlægðist æ meir.
Að siðustu var hún orðin litil eins og
depill. Þetta eru galdrar."
„Galdrar!" Konungurinn minntist
galdramannsins. Hann varð að vita vissu
sina um það, hvað við hafði borið. Hann
komst ekki hjá því að leggja fram alla
krafta sína við að endurheimta dóttur
sfna.
Hann brá við og hélt til kofa galdra-
fnannsins, er hann hafði frétt hvar var.
s
Er kóngur kom í nánd við kofann,
heyrði hann í hljóðpipunni. En veikt,
þar sem heyrn hans var ekki góð. Kóng-
urinn reiddist og mælti:
„Eyðirðu tímanum við að leika á hljóð-
pípu? Það er óþarft." Hann þreif hljóð-
pipuna af galdramanninum og mölbraut
hana.
„Hvað hafið þér gert, yðar hátign?“
sagði galdramaðurinn. „Nú get ég aldrei
fengið prinsessuna til að snúa heim
aftur. Hvað er til ,ráða?“ Hann sagði
svo kónginum, að tónar hljóðpípunnar
væru magnaðir göldrum, og væri kóngs-
dóttirin á valdi þeirra. Á meðan hún
heyrði tóna hljóðpípunnar héldist hún í
loftinu, en dytti niður strax og þeir þögn-
uðu. Galdramaðurinn kvað prinsessuna
komna út yfir hafið, og sagði, að nú
mundi hún detta í það. Að líkindum
hefðu bylgjurnar þegar fært hana í kaf.
Bæði kóngurinn og galdramaðurinn
voru mjög hryggir. Kóngurinn lofaði svo
háum launum hverjum þeim sem fyndi
prinsessuna og bjargaði lifi hennar.
Galdramaðurinn hafði séð það í töfra-
spegli, að hún væri lent á óbyggðri eyju.
En hvar eyjan lá, gat hann ekki séð eða
sagt.
Margir ungir menn lögðu af stað til
þess að leita að kóngsdótturinni. En
enginn fann hana. Leið svo nokkur tími.
Aðstoðarmaður garðyrkjustjóra kon-
ungs hét Eyvindur. Hann var ungur og
friður maður. Dag nokkurn var hann á
gangi niður við ána, hryggur í huga.
Hann harmaði mjög hvarf kóngsdóttur-
innar. Þá heyrði hann skyndilega eitt-
hvert skvamp. Á árbakkanum stóð gömui
kona og barmaði sér hástöfum.
Hún sagði: „Ég missti rokkinn minn
i ána. Hvað á ég að gera? Ég dey úr
hungri. Ég get ekki spunnið á annan
rokk en þennan."
Eyvindur brá við, steypti sér í ána og
kafaði. Hann fann rokkinn og kom með
hann. „Gerðu svo vel, gamla kona,“
mælti hann og rétti henni rokkinn.
Hún mælti: „Þú ert hugrakkur og góð-
ur maður. Langar þig ekki til þess að
finna kóngsdótturina og ganga að eiga
hana?"
„Jú. Það er mín heitasta ósk,“ svar-
aði Eyvindur. Konan mælti: „Þá skaltu
fara nákvæmlega eftir minni fyrirsögn.
Ég sezt hérna á árbakkann og spinn.
Ég mun nota galdur. Svo lengi sem
þráður minn ekki slitnar, munu töfrarn-
ir endast.“
Eyvindur svaraði: „Ég vil einskis láta
ófreistað til þess að finna kóngsdóttur-
ina.“
Konan sagði: „Jæja. Ég breyti þér
nú í risastóran hval. Þú skalt synda
þangað til þú finnur prinsessuna. Svo
skal hún fara upp á bakið á þér, en ég
mun draga þráðinn til mín, þann sem
ég hef spunnið."
Eyvindur svaraði: „Ég mun fara.“ Að
svo mæltu stakk hann sér í ána. Konan
breytti honum í hval. Hvalurinn stækk-
aði óðfluga og varð að stórhveli. En
konan spann án afláts. Svo synti hval-
urinn leiðar sinnar. Hann synti lengi. En
að lokum kom hann að mörgum eyjum.
Öldurnar báru hann að einni þeirra. Þar
stóð kóngsdóttirin heil heilsu.
„Stökktu upp á bak mitt,“ sagði hval-
urinn djúpri röddu. „Svo skal ég synda
með þig heim.“
Kóngsdóttirin var hugprúð. Hún fór
á bak hvalsins, en hann synti með hana
yfir hafið. Gamla konan sat á árbakkan-
um og vatt upp þráðinn, sem bundinn
hafði verið í hvalinn. Kóngsdóttirin steig
á land.
Eyvindur breyttist þá í sína fyrri mynd.
Þau gengu til gömlu konunnar. Hún
var horfin, en í stað hennar stóð þarna
dis.
Hún mælti: „Ég er heilladís þín,
kóngsdóttir góð. Ég gat ekki látið hjá
líða að hjálpa þér. Nú skuluð þið Ey-
vindur fara til hallarinnar og halda brúð-
kaup. En galdramaðurinn ætti að koma
til mín og læra hjá mér. Galdrar hans
eru ekki á marga fiska.
Og segðu kónginum, föður þínum,
að hann skuli framvegis vera léttur í
lund. Annars á hann á hættu að eitt-
hvað illt hendi og engu betra en hvarf
prinsessunnar."