Skírnir - 01.08.1917, Blaðsíða 31

■ Skírnir]
Einsamall á Kaldadal.
253
og eg held að benda mætti á stöku eftir hvern einasta
kagyrðing, sem nokkuð hefir að kveðið, og víst er um
það, að margar eru stökurnar smellnar, og sumar svo
»fínarc, að enginn hneykslast á að heyra þær. Sumir eiu
svo góðir að leggja vesalings beinakerlingunni til mann-
legar tilfinningar:
Yeri þeir allir velkomnir,
sem við mig spjalla i trygðnm,
eg get varla unað hér
ein á fjallabygðum.
I þessari beinakerlingu mun einnig hafa fundist hin
landfleyga staka:
Týnd er æra, töpuð er sál,
tunglið veður i skýjum.
Sunnefu hér súpi sbál
sýslumaðurinn Wium.
Páll Vídalín lögmaður var þá nýriðinn norður um, en
Wíum sýslumaður kom á eftir.
Frá kerlingunni er skamt ofan að efstu grösum að
■sunnan. Eg varð þessum bletti sár-feginn, því að eg vissi
að hestarnir voru bæði orðnir svangir og þyrstir Eg fór
þá af baki og fór að muðla flatbrauð og hangikjöt og
drekka mjólk úr flösku, sem blessuð húsfreyjan í Kalmans-
tungu hafði nestað mig með. Brauðið og hangiketið ætlaði
að standa í mér, og mjólkin var orðin skekin í smjör og
áfir, en alt var þetta samt blessuð hressing. Enginn skyldi
^eggja matarlaus á Kaldadal; til þess er hann of iangur.
Ekki var haginn góður og fult var þar af díkjum og
fenjum og botnlausum smápyttum. Eg vissi það ekki fyr
en á eftir, að þetta var hinn illræmdi Egilsáfangi. Egill
var norðlenzkur karl, einþykkur og sérvitur, sem árlega
íór skreiðarferðir suður á land, eins og títt var á fyrri
öldum. Það var mál manna, að ekki mætti snerta við
þessum áfangastað, því að tröllin i Fanntóarfelli, sem er
^exli suður úr Okinu, ættu liann, og væri hann engi
þeirra. Egill skeytti þessu ekkert. í átján sumur áði
hann í áfangánum, og á hverju einasta sumri misti liann