Skírnir - 01.08.1917, Blaðsíða 60

-282 Páll postuli og söfnuðurínn i Korintuborg. [Skírnir
■Korintusöfnuðurinn ha-fl haft nokkra minstu tilhneigingu
til þess að ganga undir lögmálsokið, heldur alveg þvert á
móti. Hver sem tiigangur mótstöðumannanna heíir verið
uneð því, að gera árás á Pál, þá liefir hann ekki verið
þessi. Páil hefði fljótlega séð það og sýnt fram á það.
•Og það, sem Páll óttast mest, er ekki það, að þeir komi
ekki neinum sérstökum hættukenningum að, heldur hitt,
að hann (Páll) missi álit sitt og um leið vald sitt hjá
söfnuðinum, og svo endi alt i stjórnleysi og eyðileggingu.
Það er auðséð að það liefír sérstaklega verið einn maður,
sem stóð gegn Páli’). Hann heíir verið safnaðarlimur,
því annars hefði söfnuðurinn ekki getað lagt á liann aga.
Iíann hefir verið maður háttmotinn í söfnuðinum, því að
annars hefði hann ekki getað bcitt sér svo gegn Páli.
Það er sú mesta fjarstæða að ætla að liann sé sami mað-
urinn, sem Páll talar um í 1 Kor. 5, 1, saurlífismaðurinn.
Páll talar hér um skæðan persónulegan óvin sinn, en
hann liefir ekkert að setja út á hegðun hans þar fyrir utan.
Páll sendi bréf þetta til Korintuborgar með Títusi félaga
sinum2). Er ekki óliklega til getið að Títus muni hafa
verið einhver sá harðsnúnasti og framkvæmdasamasti af
félögum hans. Páll ætlaði sér að bíða eftir honum í Efesus,
en af einhverjum ástæðum varð hann að fara þaðan fyr
en varði. Iiélt hann til Tróas, og þaðan til Makedoníu til
þess að hitta Titus sem skjótast, því að liann var óþolin-
móður að fá fréttir frá Korintu8). Bréfið varáþann hátt,
að honum fanst geta brugðið til beggja vona hver árang-
ur þess yrði4). Hann varð þvi innilega glaður þegar hann
lritti Titus i Makedoníu, og hann sagði honum fréttir frá
söfnuðinum. Korintumenn snerust aigerlega á Páls sveif,
og létu mótstöðumanninn fá sín makleg málagjöld. Er
ekki ólíklegt að Títus hafi átt nokkurn þátt í því, ásarnt
bréfinu frá Páli. Nú gat Páll litið glaður yfir starf sitt
hjá söfnuðinum og yfir alla örðugleikana. Það var eins
') 2 Kor 2, 5. 2) 2 ICor. 2, 3; 7, 13. 3) 2 Kor. 2, 13. *) 2
Kor. 7, 8.