Heimilisblaðið - 01.01.1941, Blaðsíða 12

12
HEIMILISBLAÐIÐ
þor til að leita að okkur hér«. Síðan greip
hún í hönd Oliver og tók að hlaupa, en
fól Oikkur hinum, að fylgja þeim, eins og
við framast gætum.
»Vertu rólegur, doktor«, sag'ði Kvik.
hafðu hægt um. þig, beri hættu að hönd-
um, verða lagsbræður ávallt að standa
saman, sem einn maður, stendur í bláu
bókinni. Takið mig yður við hönd, doktcr.
Nei, lítið nú á, þið bæði!« Og hann benti
á þau tvö, sem runnu á flótta sem fætur
toguðu, með einn lampa og voru komin
iangt á undan okkur.
Á næsta augnabliki leit Maqueda við og
hrópaði til okkar. Ég sá lampatýru-gkinið
og sá það glitra á silfurdjásninu hennar,
og sá framan í yndislega ásjónuna henn-
ar. Hún leit kynlega út í þessari stóru
hvelfingu, er lampatýruna. brá yfir ásjónu
hennar. Eftir þetta sáum við ekkert fram-
ar; lampatýran varð ekki annað en neisti
tilsýndar og svo varð kolniðamyrkur.
»Standið kyrrir, unz við komum til ykk-
ar aftur«, hrópaði Oliver c.g æpti til okk-
ar með stuttum millibilum.
»Já, já«, svaraði Kvik og æpti óðara í
móti svo ógurlega, að undir tók í allri
hvelfingunni, þangað til ég var orðinn al-
veg ærður.
Allt í lagi, við hverfum til baka«, svar-
aði Oliver, en svo langt til vins.tri, að Kvik
þótti varlegast að spangóla aftur.
En þá var svarað hægra megin frá og
næsta sinn aftan að þeim..
Þá sagði Kvik: »Ég get ekki áttað mig
á hvaðan hijóðið kemur hérna, bergmálið
ætlar alveg að æra okkur. En komið þið
hingao, ég held ég viti, hvar þau eru stödd«.
Og nú hrópaði hann og bað þau að siema
ataðar, en við gengum í þá áttina, sem við
hugðum. að væri hin rétta.
Þau urðu leikslokin, að ég gekk þráð-
beint á eina beinagrindina og datt og svitn-
aði við og lá svo endilangur milli boa’ðanna
sem dýrgripirnir lágu á og lagði þá ástúð-
lega hendur um höfuðskel í þeirri trú, að
hún væri stígvél Kviks. Ég gat haft mig
á fætur aftur einhvern veginn, og er við
eigi lengur vissum, hvað við ættum til
bragðs að taka, þá settust við á meðal
hinna dauðu og hlustuðum.. En nú voru
þau hin komin svo langt í burtu frá okk-
ur að við heyrðum ekki nema veikan og
dularfullan óm af raust Olivers og viss-
um ekkert, hvaðan hann kom.
»Fýrst við vorum þeir aular að leggja
af stað eldspýtnalausir, þá er ekki ann-
ar kostur, en að bíða«, sagði ég. »Þegar
tíminn kemur, munu þessir Abatíar sigr-
ast á myrkfælni sinni og koma og leita að
okkur«.
»Ég vildi óska, að ég gæti það líka«,
sagði Kvik. »Ég kæri mig ekki um. að sjá
þessa líkstokka í fullu dagsljósi; en í
myrkri er öðru máli að gegna. Heyrið þið
þá ekki vera að slá saman kjúkum sínum
og hvísla allt í kringum okkur?«
»Jú, vissulega heyrum, við eitthvað«,
svaraði ég, »en það getur verið enduróm-
urinn af röddum okkar sjálfra«.
»Jæja, höldum okkur þá saman! Hver
veát, nema þau geri slíkt hið sama. Því að
þetta mas er allt annað en geöslegt«.
Svo þögðum, við þá eins og steinar. En
hið undarlega taut hélt samt sem áður
áfram og kom svo greinilega frá hellis-
veggnum á bak við okkur. Mér fannst eins
og ég hefði heyrt eitthvað svipað áður, en
mundi ekki hvar. Seinna rifjaðist það þó
upp fyrir mér, að það hafði verið á hin-
um svo nefndu »hvíslingasvölum« í St. Páls
dómkirkjunni í Lundúnum.
Nú leið hálf stund eða svo og ekkerc
heyrðist til Abatíanna eða hinna horfnu
tveggja.
Kvik fór nú að leita alls staðar í fötum
sínum. Og er ég spurði, hví hann gerði
það, þá sivaraði hann:
»Ég get ekki annað en hugsað, hvort
ég kunni ekki að finna vaxeldspýtu ein-
hversstaðar í fötum mínum, doktor. Ég
m.an, að ég fann til hannar í einhverjum
vasanum á kápunni minni daginn áður en
ég lagði af stað frá Lundúnum. Ef ég gæti