Heimilisblaðið - 01.01.1941, Blaðsíða 18

18
HEIMILISBLAÐIÐ
lítillátur. Heiður Abatíanna liggur við
þessu, þar sem það var, því miður, Abatíi,
sem átti sök á því, að útlendingurinn var
svikinn. Og nú verður annar Abatíi, sem
sé þú sjálfur að frelsa hann. Þú hefir svo
'oft sagt mér, hve fær þú sért að klífa
kletta og f joll, og nú færðu færi á, að sýna
allan þinn dugnað og hugprýði þessum út-
lendingum. Þetta er skipun mín. Því fer
ég ekki fleiri orðum um það«. Og hún stóð
upp til að gefa til kynna, að nú væri á-
heyrnstundinni lokið.
Síðdegis þennan sama dag lagði Shad-
rach upp með fáa menn til fylgdar eftir
nokkrum f jallvegum, sem. hann einn þekkti
upp að brúninni á vesturfjöllum í Múr.
Fyrir neðan okkur lágu stcrar sléttur; á
þeirri miklu sléttui stóð' borgin Harmac í
nckkurra kílómetra fjarlægð, fimmtán
hundruð feta eða. m.eira fyrir neðan okk-
ur. En skurðgoðshkneskið niðri í dalverp-
inu gátum við ekki séð, því að f jallið slútti
fram yfir það og huldi það.
»Hvað er nú, góði maður«, sagði Maqu-
eda. Hún var klædd óbrcitnum sauðskinns-
búningi, eins og bændakonurnar, en allt
um það var hún heillandi fögur. »Hér er
bergið og þarna liggur sléttan, en þar á
milli sé ég ekki neitt. Og frændi minn,
hinn vitri, segir, að hann hafi heldur ekki
heyrt talað um nokkurn veg þar á rnilli
— bergsins sg sléttunnar«.
»Göfuga kona«, svaraði maðurinn, »nú
tek ég við stjórninni og þið hin verðið að
fylgja mér. En rannsökum fyrst, hvort
ekki er neins vant«.
Hann gekk í kringum okkur og taldi all-
an hópinn. Það voru sextán alls: Maqu-
eda, Jósúa, við Englendingarnir þrír, vc.pn-
aðir, foringinn, Shadrach, og nokkrir menn
vanir fjallgöngum;, frábærir að dugnaði og
hugrekki, því að jafnvel í Múr voru eigi
all-fáir færir menn, einkum meðal hirða
og veiðimanna, sem tekið höfðu sér ból-
festu í fjöllunum. Þessir leiðtogar voru
búnir út með reipi, lampa og langa og
granna stiga,, sem hefta, mátti saman með
reimum.
Þegar nú var búið að líta eftir öllu og
allir stigar skoðaðir og reimar, þá gekk
Shadrach út að runnum nokkrum, sem uxu
þéttan í veðurbarðri fjallshlíðinni. Inn á
meðal þessara runna fann hann stóran
flatan stein, sem hann velti við. Undir
hellu þessari lá eins konar stigi; voru rin>
arnar í hoiium all-slitnar og sundurgrotn-
aðar af vatni, sem fann sér þarna nátt-
úrlega rás niður í djúpið um regntíma
ársins.
»Þetta er vegurinn, sem fyrri tíðar menn
hafa búið sér til einhverrar leyndrar notk-
una,r«, sagði Shadrach. »En út á þennan
veg ætti enginn að hætta sér, s,em hrædd-
ur er, því að hann er þverbrattur og
hrjóstrugur mjög«.
Jósúa var nú orðinn þreyttur af hinni
löngu reið og göngu upp á fjallsbrúnina.
Sárbændi hann nú Maquedu, að hætta
þeírri fífldirfsku að ganga niður í þennan
ógurlega helli. Oliver studdi mál hans
nokkrum orðum, en gaf því fleiri bending-
ar með augunum. Um þetta voru þeir Jósúa
og hann þó einu sinni sammála, þó af ólík-
um ástæðum. væri.
En Maqueda vildi á hvorugan þeirra
hlusta.
»Frændi«, sagði Maqueda, hvernig ætti
ég að geta verið hrædd við þetta, þar sem
ég er á ferð með svo reyndum fjallgöngu-
manni sem þú ert? Ef doktorinn hérna,
seni' er nógu gamall til að vera faðir okk-
ar beggja« — þetta var nú annars ekki
satt, að því er Jósúa sinerti — »er fús til
að leggja út í það, þá ætti ég að vera það?
Og það því miklu fremur, sem þú myndir
líldega verða eftir, ef ég færi ekki. Ég
myndi aldrei geta fyrirgefið mér þao
sjálfri, ef ég svifti þig þeirri ánægju að
taka þátt í svo merkilegri ævintýraför.
Áfram með okkur, svo að við eyðum ekki
meiri tíma til ónýtis«.
Svo vorum við bundnir saman í þrjár
deildir. I hverri deildinni var einhver