Heimilisblaðið - 01.01.1941, Blaðsíða 26

26
HEIMILISB L A ÐIÐ
Hvað gerði hann við pig?
Hvernig læknaði hann pig?
Svo spurðui þeir skriftlærðu einn van-
heila manninn, sem Jesús hafði gert heilan.
En bæði áður og á eftir þessum viðburði
hefir og altaf og alstaðar verið þannig
spurt, þegar óþektir og óskiljanlegir hlutir
og viðburðir h,afa gerst. Og altaf hafa það
verið einna helzt þeir skriftlæröu, menta
og vísindamennirnir, hinir þekkingarmiklu.
margfróðu og rannsóknarsólgnu menn,
sem þannig hafa spurt. Um margt og mik-
ið hafa þeir líka komist á snoðir, hvað og
hvernig þetta eða h.itt hefur gerst eða ger-
ist; en mikið og margt var, og er þó iíka
allt af hitt, sem þeir ekki þekkja né skilja
né geta skilið. Og jafnvel nú, á þeirri
undraöld, er þekking og skilningur, hugvit
og hagleikur manna skapa, framleiða og
hagnýta, hin furðulegustu tæki, og fyrir
sjónum ókunnugra og ófróðra, hreinustu
galdraverk, jafnvel nú, og þó aldrei fram-
ar en nú, er allt af og alstaðar verið að
ujrlítið meiri virðingu. »Og hversu mikill
bófi sem þú ert, þá ertu reglulega hug-
djarfur maur. Og nú spyr ég þig, en
g/leymdu ekki því, sem ég hefi lofað •— og
hann sló á byssubóginn — »er sá hellir
enn á sama stað, þar sem ljónunum er
gef ið? «
»í>að hygg ég, göfugi Kvik, hví skyldi
hann ekki vera þar? Fórnirnar eru látnar
síga niður frá kviði goðsins, milli læranna,
nákvæmlega, þar sem dyrnar eru. Mat-
gjafastaðurinn er í holu, í fjallinu. Þessi
pallur, sem við stöndum á er beint uppi yf-
ir þeim stað. E'nginn sá, að ég kæmist und-
an„ þess vegna hefir heldur enginn leitað'
uppi þann veg, sem ég fór. Þeir hugðu að
ljónin hefðu rifið mig í sig eins og þúsundir
lannara manna á undan mér. Enginn fer
spyrja, af sjálfum vísinda- og vélameist-
urunum »Hvað? og Hvernig? Því að allt af
og alstaðar kemur nýtt og nýtt, og annað
og annað fyrir, sem er óþekkt og óskiljan-
legt; og það oft svo, að flestum þeim, sem
mest vita og bezt skilja eðli, verkanir og
viðburði náttúrunnar og lífsins, þeim fer
svo að lokum, að þeir sjá og játa, flestir
með undrun og auðmýkt, að því meira og
fleira sem þeir þekkja, því minna og færra
viti eða skilji þeir í rauri og veru. Og fyrstu
orsökina, innsta eðli og dýpstu rót hlut-
anna þekkir enginn þeirra, og ekki heldur
samband þeirra, rás og endimark. Ekki
einu sinni 1 þeim efnislega og líkamlega,
sýnilega og áþreifanlega heimi, hvað þá
heldur í hinum andlega og ósýnilega al-
geimi. En svo er þetta óþekkta, þetta
óskiljanlega og undrunarverða í heimi vor-
um, og lífi voru hér einatt margt og mikil-
fenglegt, að ekki aðeins. hinir skriftlærðu,
siem. sé þangað inn. Þegar ljónin hafa feng-
ið nægju sína, hverfa þau til baka til svefn-
bæla sinna og þeir, sem halda vörð, hleypa
þá hurðunum niður aftur. Heyrið bara«,
sagði hann,, einmitt er við heyrðum dynk
og glamranda djúpt fyrir neðan okkur.
»Nú faJla hurðirnar og Ijónin eru búin að'
gleypa það, sem kastað hefir veríð niður
til þeirra. Þegar »manninum með svörtu
gluggarúðunum og kannske fleirum verð-
ur varpað niður, þá verða hurðirnar dregn-
ar upp aftur.
»Er sá hellir, sem þú féllst niour í, líka
enn við líði, Shadrach?«
»Það er hann áreiðanlega; en ég hefi
reyndar aldrei komið þangað síðan«.
»Goitt og vel, nú máttu fara«, sagði Kvik
harkalega, Framh,