Heimilisblaðið - 01.03.1957, Blaðsíða 25

glasaglamur og brothljóð kváðu við og loft-
glumdi af blótsyrðum. Þegar skarkalinn
renaði lítið eitt, heyrðist ung stúlka veina
°g otal karlmannaraddir skáru sig úr hinum,
bölvandi og heimtandi ljós. Skyndilega
beyrði Thomas þrumurödd, sem hann kann-
aðist mæta vel við: „Lokið dyrunum!“
Um leið og þau Katherina skutust á bak
Vlð forhengið, brauzt geisli frá vasaljósi gegn-
um myrkrið að baki þeim. Þau stóðu úti á
§angi, og þjónn rakst á Katherinu, svo að
hún hallaðist upp að Thomas. Maðurinn vein-
aði upp yfir sig, en þau brutust áfram leiðar
Sinnar. Hann greip eftir Katherinu, en Thom-
as sló til hans, svo að hann féll í gólfið. Þau
fálmuðu sig áfram, komust inn í eldhúsið,
bar sem einhver eldasveinanna var að reyna
að kveikja á kerti, en matsveinninn, sem
sneri baki að þeim, virtist ekki verða þeirra
yar. Þau hröðuðu för sinni eftir gangi og út
| húsagarð. Fyrr enda hans varpaði götu-
Josker birtu sinni yfir steinana, og þar sást
°Ua fyrir mannveru.
Þau tóku á rás að hliði, sem enn var op-
Jö. Einkennisklæddur negri stóð þar og rabb-
a®i við einhvern fyrir utan. Þegar þau komu
a^ hliðinu, sneri hann sér að þeim, en áður
en hann gat skellt hliðinu aftur, hafði Thom-
as slegið hann niður, og þau Katherina flýttu
Ser út á götuna.
Einhver heyrðist kalla að baki þeim, og
negrinn svaraði með háu hrópi, en nú voru
au komin út á götu, og þar þekkti Thomas
sig.
binginn var sjáanlegur, ekki heldur lög-
^egluþjónn, en skammt frá beið bifreiðin
hans.
i , ,^ann tók í handlegginn á Katherinu og
Jóp að bifreiðinni.
, sagði hann og reif hurðina upp og
s bkk inn á eftir henni. „Hvert á ég að aka?“
>>Skiftir ekki máli. Flýtið yður bara. Við
^gum engan tíma missa.“
að var líka rétt. Um leið og Thomas
6tJ lykilinn í, sá hann mann koma hlaup-
n i til þeirra og nokkra fleiri út um hliðið.
. hann æki beint áfram, stefndi hann
lnanninn, og varð auk þess að fara fram
Ja hliðinu, en um annað var ekki að gera.
Það gafst enginn tími til þess að snúa við
í þröngri götunni.
Vélin tók samstundis við sér, en maður-
inn var aðeins nokkur skref í burtu, þegar
Thomas ók af stað. Hann þekkti þarna
manninn með glæpamannsfésið. Um leið og
hann tók undir sig stökk, steig Thomas fast
á benzíngjafann. Maðurinn hafði reiknað
með að ná taki á hurðarhúninum, en þegar
bifreiðin tók þennan rykk lenti hann á aft-
urbrettinu, og eftir öskrinu í honum að
dæma, hafði sá árekstur orðið harla ómjúk-
ur.
Thomas jók hraðann.
Um leið og bifreiðin þaut framhjá hliðinu,
sá hann föla manninn í bjarma ljóskersins.
Andlit hans var líkast grímu, með lifandi
augum.
„Hvert á ég nú að fara?“ spurði Thomas
móður.
„Fyrst um sinn beint áfram. Ég skal segja
þér til. Kveiktu ljósin“. Thomas gerði, eins
og hún bað. „Beygðu til vinstri, þegar við
erum komin fyrir torgið, síðan beint áfram
og svo til vinstri aftur“.
Thomas beygði, og þau þutu áfram eftir
mannlausri götunni, og síðan enn til vinstri.
Klukka heyrðist slá. Hægra megin við þau
sá Thomas grilla í nokkur skipsmöstur.
„Aktu alt hvað þú getur“, sagði Katherina,
„þeir eiga afburða hraðskreiða bifreið, og
ég sá þegar Júdas hljóp af stað til að sækja
hana“.
Þótt hún virtist vera róleg, var hræðslu-
svipur á andliti hennar. Hann sá andlit henn-
ar vel í bjarma götuljósanna, því að hún
sneri sér við í sætinu til að fylgjast með aft-
urrúðunni.
Þau þutu áfram eftir þröngum götum og
krókóttum, en Katherina vísaði veginn. Þeg-
ar þau loksins komu út úr bænum, lá veg-
urinn þráðbeinn framundan, og þar var hægt
að auka hraðann til muna. Hraðamælirinn
sýndi hundrað og tíu meðan þau þutu áfram
niður aflíðandi hæð, og Thomas minnkaði
benzíngjöfina.
„Fljótt, fljótt!“ sagði Katherina. „Ég sé
ljósin á bifreiðinni þeirra. Þeir geta ekki ver-
ið langt undan“.
Næstu sjö—átta kílómetrarnir virtust
samfeld röð bæja og girðinga.
„Við komum bráðum inn í lítið þorp“,
HEIMILISBLAÐIÐ — 69