Heimilisblaðið - 01.03.1957, Blaðsíða 34

Litli drengurinn kom hlaupandi inn með frétt-
irnar.
— Mamma, það er komið pínulítið barn hérna
í næsta húsi, og konan er hræðilega veik.
— Jæja, vinur.
— Þú verður að koma strax til hennar, mamma,
því að hún er fárveik og liggur í rúminu.
— Ég veit það. Ég skrepp þangað kannske á
morgun, þegar henni er farið að líða betur.
— En hún er fárveik núna, sagði drengurinn.
Þú ættir að koma undir eins, mamma.
— Ég held nú samt, að það sé betra að ég bíði
með það, þangað til hún,er farin að hressast ofur-
lítið.
Drengurinn botnaði ekkert í þessari tregðu
mðmmu sinnar, en loksins virtist hann renna grun
í, af hverju hún stafaði, því að hann hrópaði upp:
— Þú þarft ekki að vera hrædd, mamma. Þetta
er ekki smitandi.
Áhugasamur laxveiðimaður var að segja vinum
sínum frá laxá einni norður í landi, sem hann hafði
í huga að fá leigða.
— Er nokkur lax í henni? spurði einn vinurinn.
— Þeir skipta þúsundum, sagði veiðimaðurinn.
— Eru þeir þá ekki tregir að bíta á? spurði ann-
ar vinur hans.
— Það er nú eitthvað annað. Þeir eru svo gráð-
ugir, að maður verður að fela sig bak við klett,
meðan maður er að láta beituna á krókinn.
Tveir Ameríkanar fóru inn í kirkjugarð, til að
leggja blómsveim á leiði eins vinar síns. Skammt
þaðan sáu þeir Japana leggja hrísgrjón á leiði eins
landa síns.
Þá spurði annar Ameríkaninn: — Hvenær býstu
við vini þínum til að borða hrísgrjónin ?
— Um svipað leyti og vinur ykkar kemur til að
þefa af blómunum, svaraði Japaninn.
— Og mundu nú, Jonni, að það er draugur i
dimma skápnum, þar sem ég geymi kökurnar.
Jonni: — Það er einkennilegt, að þú skulir aldrei
kenna þessum draug þínum um, þegar eitthvað
hverfur af kökunum þínum, en alltaf mér.
Maður nokkur hafði fallið í dá, svo að sumir
vinir hans héldu, að hann væri látinn. Samt rank-
aði hann það snemma við, að hann var ekki kvik-
settur, og var hann þá spurður, hvernig honuffl
hefði liðið, þar sem menn hefðu haldið, að hann
væri dáinn.
— Dáinn? hrópaði hann. Ég var ekki dáinn. Ég
vissi alltaf af mér, og ég vissi, að ég var ekki dáinn,
því að mér var kalt á fótunum og ég var svangur.
— En var það nóg til að sannfæra þig um, að
þú værir ekki dáinn? spurði einn vinurinn.
— Já, ég vissi nefnilega, að ef ég væri á himn-
um, þá væri ég ekki svangur, en ef ég væri á hin-
um staðnum, þá væri mér ekki kalt á fótunuffl-
farið úr bílnum og falið yður, meðan ég vek
hann. Þá þarf hann ekki að sjá yður.“
„Ætli það sé ekki bezt að taka benzínið
í einhverju þorpinu?" Hún tók fram landa-
bréfið. „Við erum skammt frá Volet. Þar
getur vel verið afgreiðsla, sem opin er allan
sólarhringinn. Þar eru þó alltaf fleiri af-
greiðslur en ein. Það eru afskekktu benzín-
stöðvarnar, sem eru hvað hættulegastar“.
Átján mínútum síðar óku þau inn í Volet.
Þau óku hægt um göturnar og skyggndust
um til hægri og vinstri, niður eftir hliðar-
götum. Fyrir enda götunnar var torg, og
við það stóð snoturt hótel. Hjá hótelinu var
bifreiðaskúr og benzíntankur. Skúrdymar
voru opnar og framan við tankinn stóð bif-
beið, sem verið var að láta benzín á. „Þetta
hlýtur að vera einhver hótelgestanna“, sagði
Katherina.
Thomas stanzaði hinum megin götunnar
og beið þangað til búið var að láta á hina
bifreiðina. Afgreiðslumaðurinn skrúfaði lok-
ið á og festi dæluna. Bifreiðin ók hægt af
stað. Thomas beið þangað til hún var komin
úr augsýn. Þá ók hann yfir torgið og að
tanknum. Afgreiðslumaðurinn kom o%
Thomas bað um benzín. Maðurinn starði a
hann. Katherina hvíslaði að honum í ofboði
að benzín héti essence á frönsku.
Thomas sat kyrr í bifreiðinni, meðan hann
fylgdist með örinni á benzínmælinum og tók
upp veskið sitt.
„Hversu mikið á ég að borga honum?
hvíslaði hann.
Katherina svaraði ekki, og þegar honum
varð litið á hana, vissi hann, að eitthvað
var að.
Hún var náhvít í framan. Hún hélt niðri i
sér andanum, og stundarkom lokaði hún
augunum.
„Hvað er að?“ spurði Thomas órólegur-
„Hvað gengur að yður? Eruð þér veikar?“
Hún svaraði ekki, heldur opnaði augun og
sneri höfðinu til vinstri. Thomas elti augna'
ráð hennar.
Uppi á þvottaplaninu fossaði vatn ur
vatnsslöngu. Þar stóð rennvot bifreið.
Það var kraftmikil Merkúr-bifreið, — bif'
reið Shamers. Bifreiðin, sem var að leúa
þeirra! Framhald £ næsta blaði.
78 — HEIMILISBLAÐIÐ