Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1919, Síða 26

268
Gilbert Parker:
1 ItíUNN
heyrðist riðið i hlað og barið að dyrum og fjórir
menn gengu í stofu. Það voru eftirreiðarmennirnir.
— Það var ekki gott að ráða við sig svona i
skjótri svipan, hvað gera skyldi; en mér fanst bezt,
að ég yrði fyrir svörum og fengi alla mennina inn.
Því gaf ég Hilton bendingu og lét sem ég væri mikils
metinn maður í Félaginu. Ég skipaði honum að
hirða hestana, og áður en mennirnir fengju færi á
að malda í móinn, tók ég upp flösku og bauð þeim
að drekka, á meðan ég var að leggja niður fyrb
mér, hvað gera skyldi. Ekki heyrðist nokkurt hljóð
úr hinu herberginu; þó heyrðist mér sem hurð væ»
lokið upp einu sinni. Hilton lék sitt hlutverk vel og
lét á engu bera, er ég tók að skipa honurn, og bann
endurlók það orði til orðs, er ég sagði, að engio
stúlka hefði þangað komið, og hló, er hann heyrðb
að þeir væru að veita henni eftirför. Tregir voru þeir
á að trúa okkur; en til lítils hefði ég nú lifað, ef ég
hefði ekki getað fengið svona náunga til þess að
leggja trúnað á orð mín. Og þau urðu málalokin, að
ég kom þeim öllum inn fyrir. Verst var, að alhr
hestar þeirra voru óþreyttir, eftir því sem Hilton
skaut að mér. Þeir höfðu að eins riðið þeim fáar
mílur og annaðhvort stolið þeim eða keypt þá a
næsta bæ, vestanvert við stöðina. Ég gat ekki al'
mennilega ráðið það við mig, livað til bragðs skyldi
taka; eitt var mér þó ljóst, að það yrði að reyna að
halda þeim þarna rólegum, þangað til maður sæi sei
leik á borði.
I3eir voru allir seztir að drykkju, þegar kona Hih'
ons kom inn í stofuna. Ja, guð minn góður, hvað
hún var sakleysisleg, hvað hún var barnsleg á svip-
inn. Hún góndi á mennina. Eg sagði þeim frá Þvl>
að hún væri dauf-dumb; en lienni sagði ég, hverra
erinda þeir væru þangað komnir. Það var aðdáanlegt,
hvernig hún tók því, og þið liaíið líklegast aldrei sé