Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1930, Blaðsíða 28

22
Á Alþingi 1631.
IÐUNN
sem nú kom inn; það var tjaldmaðurinn. — Ég skrapp
rétt í næsta tjald og tók ekki eftir að þér komuð.
Brynjólfur þekti tjaldmannninn frá fornu fari. Fyrstu
ár hans í skóla hafði hann verið ferjumaður á Spóa-
stöðum, næsta bæ við Skálholt, og oft flutt hann yfir
Brúará.
— Ert það þú, Eiríkur. Komdu nær, nú skalt þú fá
gott í staupinu.
— O, þetta er ekki fyrir mig, blessaður öðlingurinn.
Þeir ætluðu yður þetta einum.
Ðrynjólfur helti aftur staupið fult og rétti honum því
næst flöskuna. Tjaldmaðurinn færðist undan.
— Mér þykir leitt að skila ekki glerinu tómu, sagði
Brynjólfur.
— O, mikil skelfing, ekki dugar það!
— Seztu á móti mér á meðan ég borða og drektu
úr flöskunni.
Tjaldmaðurinn setti stútinn á munn sér og svelgdi
góðan sopa. Rétt á eftir gapti hann einum tveim, þrem
sinnum, eins og nýveiddur þorskur:
— ]esús Kristur fyrirgefi mér, hvað þetta er gott.
Það er reyndar ekki fallegt að guðlasta, en Drottinn
mun nú vera gefandinn, næst yður. ]a, margt hef ég
smakkað um æfina —
Hann skelti flöskunni á munn sér aftur, án þess að
enda setninguna. Svo setti hann hana frá sér tóma,
lokaði augunum og lagði báðar hendur á magann. Eftir
langa stund opnaði hann í einu bæði augun og munn-
inn, þagði lengi, og varp að lokum öndinni svo djúpt,
eins og það væri hans síðasta andartak: A —-------------h!
— ]á, Eiríkur minn, þetta er drykkur, sem ég hef
aldrei bragðað fyr á íslandi, sagði Brynjólfur til að taka