Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Síða 21

ÍÐUNN
Flóttinn.
15
grundunum, hugsar ekkert og horfir ekki á neitt sér-
stakt, en drekkur veðrið, ilminn og vorfegurðina í sig
með öllum vitum*. Hann kemur að ánni, hún er ljót,
en hann þykist fær í allan sjó. »Hann ríður út í ána.
Hann og hesturinn verða eitt. Hugur hans þreifar um
botninn fyrir hestsfótunum, sneiðir hjá stórgrýtinu, hallar
sér eftir straumlaginu. Einu sinni hnýtur hesturinn, en
pilturinn situr eins og gróinn við hann, vatnið skellur
snöggvast upp í mitti, en klárinn er fljótur að fóta sig
og þeir komast báðir votir og ánægðir upp úr ánni«.
Pilturinn hittir póstinn. Pósturinn segir honum sögu um
Amundsen. »Hann sér, að það er ókunnugt fólk með
póstinum. Svo kveðjast þeir, en augu piltsins leiftra af
þessu æfintýri. . . Meðan hann er að smala, hugsar
hann um flugvélar, sem fari yfir Skeiðará eins og stokkið
sé yfir bæjarlæk og geti lent á sjálfum Hvannadalshnúk«.
Hér eftir ættu uppeldisfræðingar ekki að þurfa um
það að deila, hvaða aðferðum eigi að beita, til þess að
gera þjóðirnar að ofurmennum. Og þeir mega fleira af
þessari ritgerð læra. Því að fyrir því er líka gerð nokkur
grein, hversu hörmulega íari, ef stefnt sé verulega frá
þessari uppeldisaðferð. Prófessorinn sá sem sé einnig
aðra sýn í anda. Það var einnig unglingur — »mjólkur-
póstur héðan úr nágrenni Reykjavíkur. Hann situr í
kerru, sem hlaðin er blikkbrúsum, lygnir augunum og
reynir að sofa. Hesturinn labbar þráðbeinan akveginn
eins og vél. Hringlið í brúsunum svæfir og truflar í
einu, og heldur stráknum í einhverju hlutleysisástandi,
sem lesa má út úr svipnum. Bíll kemur eftir veginum.
Klárinn og strákurinn leggja kollhúfur og þoka sem
minst. Þeir vita, að bíllinn má ekki drepa þá, þó hann
blási. Vmsir vegfarendur mæta strák. Flestir líta við
honum, fáeinir sveitungar hans kasta á hann kveðju, en