Kirkjuritið - 01.03.1938, Qupperneq 15

Kirkjuritið.
Sigurður P. Sívertsen.
93
starfinu í Prestafélaginu, var hann í einu hljóði kosinn
heiðursforseti þess.
V.
Andlát hans, 9. f. m., kom engum á óvart. Hann var
búinn að sleppa öllum störfum og kraftarnir þrotnir —
nema til bæna. Við hugsuðum hið sama, nánustu vinir
Iians, og' sagt var fyrir mörgum öldum við annan biskup,
er þótti vera með „heilags manns yfirhragði“: „Oss virð-
ist sem sól vor sé að setri komin“.
Lif lians lagði eins og ljós á veg okkar. Ég fann það
því betur sem ég átti nánara samstarf við hann. Nálægð-
in getur einnig gjört mennina mikla.
Eitt af því, sem mér fanst mest um vert hjá honum,
var það, liversu honum hafði tekist að varðveita sig
flekldausan af heiminum. Hann þoldi það ekki, að neitt
óhreint kæmi nálægt sér. Sálarlíf hans komst alt í
uppnám, ef hann vissi um andstygð eða ódrengskap.
Hann var svo grandvar, að honum var það kvöl
árum saman, að hugsa til þess, að honum liefði yf-
irsést, jafnvel í því, er öðrum virtust smámunir. Hann
var gæddur viðkvænmi þess, er ekki vill vamm sitt vita
i neinu — barnslega hugarfarinu, er þarf til þess að veita
Huðs ríki viðtöku. Ég hefi aldrei þekt neinn mann sann-
orðari né hjartahreinni. Hann þoldi ekki, að neinum
skugga af ósannindum brygði yfir tal sitt, og sagði því
iðulega það, er aðrir myndu liafa látið kyrt liggja. Hann
lifði svo grandvöru lifi, að margur maðurinn hefði mátt
oska sér, að svo liði síðasti æfidagur sinn sem hver dag-
ur hans.
Annað var áhugi hans um alt, er varðaði kristindóm
°g kirkju. Hann liugsaði um það vakinn og sofinn og tal-
aði naumast um annað. Hann mintist stundum á það,
hvílík gæfa það væri, að fá að vinna óskiftur að því, sem
allur hugur manns stæði til. En um köllun sína var hann