Kirkjuritið - 01.03.1938, Qupperneq 20

98
Jón Helgason:
Marz.
þjón Jesú Krisls og sýndi i öllu starfi síiui liinn næmasta
skilning á, aö fyrsta og æðsta krafan til þjónustumanna
Krists er sú, að „sérhver reynist trúr“. Ég ætla, að öðrum
sé það ekki kunnugra en mér, með livaða liug liann ung-
ur gekk úl i prestsskapinn og með hve mikilli alúð og
ósérplægni liann rækti það starf, eða hve mikla vinnu
hann lagði á sig vegna kenslustarfsins við Háskólann og
liana einalt meiri en lieilsan levfði. Hann elskaði liina
ungu háskólastofnun af alhug og álli ekki aðra ósk heit-
ari en að hún mætti blómgast og ávinna sér verðskuld-
aða hylli og traust hinnar íslenzku þjóðar með vaxandi
aldri, sem allal' er eitt af höfuðskilyrðum fyrir þrifum
slíkrar stofnunar. En þann kærleika siim sýndi hann í
verkinu með lifandi áhuga sínum á því, að starf lians
sjálfs í þjónustu Háskólans mætti verða nemendunum til
sem mestrar bléssunar og sem áhrifadrýgst fyrir líf
þeirra og starf síðar. Og þess vegna lét liann sér það
aldrei úr minni Iíða, að eitt af meginskilyrðum þess, að
vera góður kennari er altaf það, að kennárinn sjálfur
lifi i þeim fræðum, sem hann á að kenna öðrum. Þetla
gerði Sigurður Sívertsen alla tíð. Þess vegna má og með
sanni um hann segja, að hann liafi altaf verið að læra —
altaf að auka og' fullkomna þekkingu sína á þeim efnum,
sem hann átti að fræða aðra um. Hann áleit þetta skyldu
sína við skólann, við lærisveina sína og við Guð og sjálf-
an sig sem höndlaður af Kristi Jesú. Það má vel vera, að
Háskólinn hafi átt i kennaraliði sínu enn álirifameiri og
lærðari menn en hann, en hitt þori ég að fullyrða, að Há-
skólinn hafi engan kennara átt, er að skyldurækni, sam-
vizkusemi og kærleika til starfsins tæki lionum fram.
Þess vegna verðskuldar nafn lians að geymast í heiðri
i annálum Háskóla vors.
En þessi innilegi kærleiki Sigurðar Síverlsen til há-
skólastarfsins var ávalt og jafnframt einn liður í kær-
leika hans til kirkju Jesú Krists á meðal vor. Henni
hafði hann ungur gefið hjarta sitt i þjónandi kærleika,